“Νόμιζα πως με αγαπούσε ο άντρας μου, αλλά δυστυχώς είναι πολύ σκληρός άνθρωπος. Βίαιος καμιά φορά”

Η δική μου ιστορία έχει αρχή, αλλά όχι τέλος!

Στην ηλικία των 18 χρόνων γνώρισα το πιο γλυκό, έξυπνο, υπομονετικό αγόρι της ζωής μου. Ήταν η ζωή μου ολόκληρη. Κυριολεκτικά όμως! Γελούσε, γελούσα… Ήταν στεναχωρημένος, ήμουν στεναχωρημένη…

Μου έδινε ζωή. Ήταν η αναπνοή μου. Μιας και η οικογένειά μου ήταν προβληματική, αυτός μου έδινε χαρά. Πραγματικά, ένιωθα ασφάλεια μαζί του!

Δεν είχα ξανακάνει έρωτα στη ζωή μου και με αυτόν ήταν η πρώτη φορά. Έκανε υπομονή ένα χρόνο. Δεν με πίεσε ποτέ. Κι όταν ήρθε το Καλοκαίρι του 1987, κάτω από την πανσέληνο, στην πιο όμορφη πόλη της πατρίδας μας…

Μαζί του ένιωσα τι θα πει πάθος, χαρά, αλλά και απόλυτη δυστυχία! Ξεκίνησαν τα μεγάλα προβλήματα, μιας και οι γονείς του δεν ήθελαν να με βλέπουν κι αυτό όχι γιατί εγώ δεν ήμουν ηθική ή καλή κοπέλα, αλλά για τους γονείς μου.

Πέρασα τέσσερα μαρτυρικά χρόνια. Φοβούμενη κάθε φορά πως θα μου πει να χωρίσουμε. Δεν άντεξα άλλο και απομακρύνθηκα από κοντά του. Με πόνο ψυχής. Δεν άντεχα να τον βλέπω σταναχωρημένο εξαιτίας των γονιών του.

Έτσι, προσπάθησα να κάνω τη ζωή μου. Γνωρίσα ένα καλό παιδί από κάποια άλλη πόλη κι έφυγα. Έφυγα γιατί δεν άντεχα να είμαι στην ίδια πόλη με αυτόν. Κάθε γωνιά της ήταν γεμάτη αναμνήσεις.

Παντρεύτηκα. Νόμιζα πως με αγαπούσε ο άντρας μου, αλλά δυστυχώς είναι πολύ σκληρός άνθρωπος. Βίαιος καμιά φορά. Αγωνίζομαι για αυτόν τον γάμο εδώ και είκοσι χρόνια.

Υπάρχουν δύο υπέροχα παιδιά από αυτόν το γάμο. Αλλά δυστυχώς ο σύζυγος ενδιαφέρεται πάντα να περνάει καλά αυτός. Παρ’ όλο τον αγώνα που έχω δώσει σήμερα κοντά στα σάραντα, έχω φτάσει να παίρνω μια χούφτα αντικαταθλιπτικά για να ζήσω.

Το μόνο που με κρατάει ζωντανή είναι η αγάπη μου για τον πρώτο μεγάλο έρωτα που δεν ξεπέρασα και ούτε θα ξεπεράσω…

Σ’αγαπώ, σε σκέφτομαι, θέλω να είσαι χαρούμενος! Και ποιος ξέρει, στην άλλη ζωή, ίσως ξαναβρεθούμε… Κάθε μέρα κοιμάμαι και ξυπνάω με έναν πόνο… πόνο…πόνο!

Nikki