Η δική μου ιστορία έχει ως εξής…

Γνωριστήκαμε με τον Γιάννη όταν εγώ ήμουν 28 κι αυτός 26. Ερωτευτήκαμε κεραυνοβόλα και παράφορα. Αμέσως καταλάβαμε ότι ο ένας ήταν το άλλο μισό του άλλου, ώσπου γνώρισα τη μητέρα του, η οποία ήταν απόλυτη, είχε συνηθίσει να δίνει εντολές και όλοι να ακολουθούν χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις.

Σαν χαρακτήρας είμαι ελεύθερο πνεύμα και δεν αντέχω καθόλου τον έλεγχο και τα πισωμαχαιρώματα. Ό, τι θέλω να το πω θα το πω σε αυτόν που τον αφορά. Νόμιζα ότι έτσι σκέφτονται και όλοι οι άλλοι.

Μόλις κλείσαμε πέντε μήνες σχέση… με έβρισε με τα χειρότερα λόγια, κατηγορώντας με ότι κάνω το αρχαιότερο επάγγελμα, γιατί είπα στον γιο της να της πει να μην έρχεται στη δουλειά μου για καφέ, να μην μου τηλεφωνεί συνέχεια για να πάμε μαζί στην αγορά, ούτε να πηγαίνουμε μαζί για καφέ. Είχα φτάσει στο σημείο να βλέπω περισσότερο αυτήν παρά τον γιό της.

Κανόνιζε από μόνη της αν θα πάμε τριήμερο ή όχι. Είχε την απαίτηση να πηγαίνω να της κάνω δουλειές, να της προσέχω τη μητέρα της κ.ο.κ. Τέλος πάντων, μετά από πολύ άσχημα σκηνικά αποφασίσαμε να αρραβωνιαστούμε γιατί αγαπιόμασταν. Αρραβωνιαστήκαμε αλλά τα πράγματα άρχισαν να γίνονται χειρότερα κατηγορώντας με με ψέματα.

Φύγαμε από το σπίτι της και νοικιάσαμε μόνοι μας, πιστεύοντας ότι θα ηρεμούσαμε αλλά δυστυχώς τα ψέματα, οι χλευασμοί, οι βρισιές, οι κατάρες, τα λόγια συνεχίστηκαν γιατί αγαπηθήκαμε πραγματικά και δενόμαστε όλο και περισσότερο. Ευτυχώς ο άντρας είναι με το μέρος μου και έχω κάποια υποστήριξη.

Καταθέτω την ιστορία μου προκειμένου να εμπνεύσω τις γυναίκες να μην παρατάμε τους συντρόφους μας γιατί τα πράγματα δεν τα βρήκαμε έτσι όπως τα θέλαμε. Όπως μου είχε πει ένας μοναχός στην Παναγία της Τήνου: Ζωή χωρίς αγώνα είναι ζωή με αγωνία!

Συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε την αγάπη μας και θα πολεμάμε συνέχεια αυτούς που μας κάνουν κακό γιατί πολύ απλά ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ. Τι πιο απλό, τι πιο μεγάλο…