Οι δικές σας ιστορίες: “Από τότε εξαφανίστηκε, στα τηλεφωνήματα και στα μηνύματα δεν απάντησε ποτέ.”

Είναι αξεπέραστος;

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με δύο φράσεις στο μυαλό μου. Η μία ήταν “Γαμώτο ξύπνησα!” μετά από ένα όνειρο που έβλεπα με τον πρώην, τόσο ζωντανό -απλά μιλάγαμε- και η δεύτερη ήταν “Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω δύο χρόνια”.

Δύο χρόνια πριν… Από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε δεν μπορούσαμε να πάρουμε ο ένας τα μάτια του από τον άλλο, αλλά ούτε και να σταματήσουμε να μιλάμε. Υπήρχε μια άνεση και στις κινήσεις και στη συζήτηση σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Σιγά σιγά ήρθε και το φλερτ -και από τις δυο μεριές- και αποφασίσαμε να το προσπαθήσουμε.

Αν και φοβόμουν τα ξαφνικά και γρήγορα γεγονότα και μου έλεγε ότι ξέρει πολύ καλά τι θέλει από τη ζωή του, τελικά αφέθηκα. Έχω συνεχώς μπροστά στα μάτια μου σαν να συμβαίνει μόλις τώρα, όλες τις κινήσεις μας, όλα τα λόγια μας, το πρώτο φιλί, την πρώτη αγκαλιά, την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα, τα πάντα…

Στην αρχή μου πέταγε διάφορα υπονοούμενα του τύπου “φύγε από εμένα να γλιτώσεις τώρα που είναι νωρίς”, αλλά δεν τους έδινα σημασία. Ήμασταν μαζί ή βγαίναμε (πες το όπως θες) για 4 μήνες ώσπου άρχισε να απομακρύνεται.

Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ενώ ήταν γλυκός και ερωτικός απέναντί μου μετά από ένα τηλεφώνημα που είχε με τον κολλητό του έγινε ακόμα πιο απόμακρος και ταυτόχρονα χαρούμενος… Τον ρώτησα ευθέως τι συμβαίνει, γιατί απομακρύνεται, αν υπάρχει κάτι άλλο στη ζωή του και μου απάντησε πως όλα είναι μια χαρά!

Εγώ τον πλησίασα, εγώ τον αγκάλιασα, εγώ τον φίλησα μέχρι που τον ακολούθησα στην κρεβατοκάμαρα όπου και κάναμε έρωτα για τελευταία φορά… Χωρίσαμε με ένα φιλί και ένα “θα τα πούμε” και όσο τα είπες εσύ μαζί του άλλο τόσο τα είπα και εγώ!

Από τότε εξαφανίστηκε, στα τηλεφωνήματα και στα μηνύματα δεν απάντησε ποτέ. Του έστελνα μηνύματα -επειδή ήξερα ότι τα διάβαζε- ρωτώντας τον τι έγινε, αν έκανα κάτι εγώ και τον ξενέρωσα, τον παρακαλούσα να μου πει αλλά δεν πήρα ποτέ καμία απάντηση…

Σε φίλους που το έχω πει μου λένε ότι γλίτωσα χωρίς να καταλαβαίνω τι εννοούν και ότι ίσως να είχε τη φωλιά του λερωμένη ειδάλλως θα έλεγε που έφταιξα αν είχα κάνει κάτι εγώ… Αλλά δεν τους πιστεύω!

Η γυναικεία μου διαίσθηση μου λέει ότι απομακρύνθηκε επειδή βαρέθηκε και κάτι του είπε ο φίλος του που το σιγούρεψε -ίσως για κάποια κοπέλα- και απλά δεν με χρειαζόταν άλλο… Ή μπορεί να ήθελε να ζήσει ελεύθερος και ωραίος το καλοκαίρι που είχε μπει…

Δυστυχώς όμως από μικρή είμαι ενοχική και συνεχώς σκεφτόμουν ότι εγώ του έκανα κάτι, εγώ φταίω που έφυγε, εγώ εγώ εγώ εγώ… Αυτή η σιωπή του με είχε διαλύσει τότε αλλά και τώρα όποτε τον θυμάμαι.

Θα προτιμούσα να έλεγε ότι βαρέθηκε ή ξενέρωσε ή ότι δεν είμαι αυτό που θέλει ή οτιδήποτε άλλο και να μην ρίχνω εγώ τις ευθύνες στον εαυτό μου ότι δεν του έδωσα 110% του εαυτού μου, ότι δεν πήγαινα και εγώ να τον βλέπω αλλά ερχόταν μόνο αυτός στα μέρη μου, ότι δεν έτρεχα πίσω του και να του έκανα και σκηνές ζηλοτυπίας (όπως έκανε η κοπέλα στον κολλητό του -όπως μου έλεγε αυτός)… Εκείνη την περίοδο εργαζόμουν κιόλας αλλά το μυαλό μου δεν ξεκόλλαγε καθόλου… Ούτε εμφανίστηκα μπροστά του έξω από το σπίτι του ζητώντας εξηγήσεις…

Δεν ξέρω τι κάνει στη ζωή του αν και πιστεύω ότι θα κάνει τρελά ευτυχισμένη κάποια κοπέλα (αν δεν τον πάρει χαμπάρι και φύγει η κοπέλα, όπως μου ξαναλένε οι φίλοι).

Για την ιστορία, έχω προσπαθήσει να προχωρήσω στην προσωπική μου ζωή αλλά έχω συναντήσει περίεργους άνδρες από τότε (να θέλουν σκέτο άγριο σεξ και μόνο, παντρεμένους να θέλουν να απιστήσουν, και ο τελευταίος που μου είπε ότι δεν με βλέπει ερωτικά αν και με φλέρταρε στην αρχή).

Φυσικά και θέλω να γίνω ευτυχισμένη και να είμαι με κάποιον άνθρωπο που να υπάρχουν αμοιβαία και αληθινά συναισθήματα αλλά μέχρι ώρας δεν το έχω καταφέρει. Είδα και το όνειρο και έγινα χάλια…

Και το ερώτημά μου είναι γιατί δεν τον στέλνω να πάει στην ευχή της Παναγίας, να τον βρίσω, να τον πω μαλάκα, κότα, δειλό, ευθυνόφοβο, αλλά ρίχνω όλες τις ευθύνες επάνω μου και τον σκέφτομαι κιόλας;; Τόσο βλήμα πια;;; Και κοντεύω και τα 30, τρομάρα μου!