Όλα ξεκίνησαν από ένα τριήμερο που αποφάσισα να πάω στο σπίτι της φίλης μου. Πριν από περίπου εφτά χρόνια.

Αυτός ήταν ο αδερφός του αγοριού της. Τον ήξερε πολύ καλά -κι από την καλή κι από την ανάποδη. Μόνο που εγώ έπρεπε να τον ανακαλύψω μόνη μου, παρά την αντίθετη γνώμη της κολλητής μου.

Αυτός μόλις με είδε κεραυνοβολήθηκε από έρωτα. Με την πρώτη ματιά που του έριξα, δεν ξέρω πώς έγινε αυτό, σκέφτηκα από μέσα μου: “εγώ κι εσύ έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας… και πολύ πόνο όμως”.

Τότε δεν έδωσα σημασία στο ένστικτό μου, αλλά αργότερα το μετάνιωσα πικρά. Ζήσαμε έναν τρελό και παθιασμένο έρωτα. Ένιωθα ότι βρήκα το άλλο μου μισό, όμως, κι αυτός το ίδιο μου έδειχνε.

Αστραπιαία άρχισε να αλλάζει, να γίνεται απόμακρος και παρουσίασε μπροστά μου ένα πρόσωπό του που δεν ήξερα ότι υπάρχει. Για να μην σας τα πολυλογώ, χωρίσαμε με δική μου πρωτοβουλία και για τα επόμενα δύο χρόνια ήμασταν μία μαζί και μία χώρια.

Μέχρι τη στιγμή που μου είπε ότι δεν μπορεί να ζήσει μακριά μου… και μου είπε το “σ’ αγαπώ” για πρώτη φορά. (Και θα σκέφτεστε -με το δίκιο σας- σπουδαία πρωτοτυπία!)

Είκοσι μέρες από το “σ’ αγαπώ” του, αρραβωνιάστηκε. Όχι εμένα. Έπαθα ό, τι θα πάθαινε κάθε άνθρωπος στη θέση μου. Έχασα τον εαυτό μου -μαζί με αυτόν και δέκα, όχι περιττά κιλά!

Μετά από ενάμιση χρόνο κι ενώ τον είχα παραμερίσει σε μια άκρη του μυαλού μου ως κάτι πολύ οδυνηρό, άρχισα να τον σκέφτομαι πολύ έντονα και να τον βλέπω στον ύπνο μου. Και τότε, εμφανίστηκε πάλι. Με διεκδίκησε με χίλιους τρόπους και με κέρδισε ξανά.

Κάθε φορά που ένιωθα ότι είμαι καλά και μπορώ να προχωρήσω, σαν να το ήξερε, πάντα εμφανιζόταν και απαιτούσε.

Ποτέ δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος που αγάπησα. Έμοιαζε σαν πληγωμένο θηρίο που ήθελε εγώ να επουλώσω και να γλείψω τις πληγές του. Όλα με πλήγωναν, αλλά έμενα εκεί και τιμωρούσα τον εαυτό μου για την αδυναμία μου μέχρι που…

Εν ολίγοις, μια μέρα που συγύριζα στο σπίτι του βρήκα ένα σημείωμα από την άλλη. Υπήρχε ακόμη ή μήπως ήταν καμιά καινούρια; Δεν το γνωρίζω. Αυτός αρνήθηκε τα πάντα… Το αντιμετώπισα με τρομερή ψυχραιμία… Κάτι πάγωσε μέσα μου, επιτέλους!

Μέχρι να με καταφέρει να του ξαναμιλήσω πέρασε ένας χρόνος. Κι αν αναρωτιέστε; Και του ξαναμίλησα και ξαναέκανα έρωτα μαζί του. Μια τελευταία φορά, κάτι σαν αποχαιρετισμό στον παλιό ποδοπατημένο μου εαυτό.

Τα τελευταία τρία χρόνια έχω μια νορμάλ και ισορροπημένη σχέση που μου προσφέρει ό, τι μου αξίζει.

Όσο για αυτόν… Δεν με ξεχνάει ποτέ. Αραιά και που με θυμάται, έστω έτσι για να μου υπενθυμίζει: πόσες φορές έπεσα, πόσα λάθη έκανα, αλλά τελικά κατάφερα να σηκωθώ πιο δυνατή από ποτέ.

Riani