ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ: “Είμαι η Μαρία και έχω κατάθλιψη!”

Εγώ και η κατάθλιψη.

Είμαι η Μαρία και έχω κατάθλιψη! Τα συμπτώματα είναι τόσο κοινά με ό,τι πιο αθώο μπορείς να φανταστείς… με αυτά της κούρασης, της αϋπνίας, της ίωσης (όσο αφορά στη διάθεση και την κόπωση που νιώθεις) ακόμα και της βαρεμάρας. Μην μιλήσω για τη διάθεση ή την όρεξη του να κάνεις πράγματα… γιατί θα στεναχωρήσω πολύ κόσμο και δεν το θέλω.

Η κατάθλιψη είναι ύπουλη ασθένεια! Σε αλλάζει, σε φθείρει και σε μεταμορφώνει σε ένα μίζερο πλάσμα που λειτουργεί μηχανικά με γνώμονα τη λύπη, τη θλίψη και τον αρνητισμό… φτάνοντάς σε πολλές φορές στα όρια του να κάνεις κακό στον εαυτό σου. Σε μένα κανείς δεν μπορούσε να το καταλάβει. Γελούσα, δούλευα, ήμουν εντάξει στις κοινωνικές υποχρεώσεις μου, σε όλα… Μόνο στην προσωπική μου ζωή φαινόταν ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι αλλάζω, ότι δεν είμαι η Μαρία αλλά κάποια που μου μοιάζει!

Σταμάτησα να βγαίνω, να κλείνομαι ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου, να είμαι συνέχεια λυπημένη και να μην έχω διάθεση για τίποτα. Αλλά δεν καταλάβαινα… Έλεγα συνέχεια είμαι μια χαρά. Όμως το ανεξήγητο βάρος στο στήθος, οι ενοχλήσεις χωρίς λόγο στο στομάχι (το έλκος μου ήταν και είναι επουλωμένο) και ο πονοκέφαλος που δεν περνάει με τίποτα, ήταν τα δικά μου συμπτώματα που τα έριχνα στην κούραση και στην κακή διατροφή. Άλλαξε ακόμα και ο τρόπος που σκεφτόμουν -που φερόμουν, αφού η οπτική μου ήταν παντελώς διαστρεβλωμένη και δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΕΧΤΗΚΑ ποτέ ότι δεν είμαι καλά, ότι έχω κατάθλιψη. Βλέπετε είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που τα κρατούν μέσα τους και μου ήταν απίστευτα δύσκολο να μοιραστώ τις σκέψεις μου, με αποτέλεσμα να αντιδρούσα έντονα και άσχημα πολλές φορές στο άκουσμα και μόνο της λέξης!

Δεν ήταν η εύκολη η διαδρομή· η οποία συνεχίζεται σαν ένα ταξίδι με πλοίο, γυρίζοντας όλο τον κόσμο και δένοντας λιμάνι σε κάθε ευκαιρία! Έφτασα έμμεσα και άμεσα να κάνω κακό στον εαυτό μου για να καταλάβω ότι δεν είμαι καλά, ότι κάτι μου συμβαίνει. Δεν μπορώ όμως να περιγράψω το συναίσθημα που ένιωσα όταν κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι ο Γιώργος είχε μάλλον δίκιο… Έφτασα να μην με αναγνωρίζω στον καθρέφτη, το διανοείστε; Να βλέπω το είδωλό μου και να λέω δεν είμαι εγώ αυτή, φέρε πίσω τη Μαρία. Αλλά ήμουν εγώ… ένα κακό λυπημένο και φανερά αδυνατισμένο αντίγραφο του εαυτό μου.

Δύο βδομάδες στο νοσοκομείο με κρίση έλκους (δεν θυμάμαι ακριβώς τον ιατρικό όρο) και κρίσεις πανικού, ήταν αρκετές για να το πάρω απόφαση και ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ μόνη μου ΒΟΗΘΕΙΑ, να δώσω μια ευκαιρία στον εαυτό μου να ξαναγίνω η ξανθιά τρελή Μαρία που εκείνος αγάπησε.

Ένα χρόνο μετά συνεχίζω την προσπάθεια να γίνω πάλι η Μαρία, η Μαίρη, το Μαράκι, η Μαριώ. Δεν είναι εύκολο και ούτε έγινα δια μαγείας καλά αλλά προσπαθώ… Σε ένα ποσοστό 60-40 για μένα και για εκείνους που ίσως να ενδιαφέρονται αν είμαι καλά. Δεν έχω μάθει να το βάζω κάτω και ειδικά τώρα που το οπτικό μου πεδίο αρχίζει να καθαρίζει, βλέπω ακούω νιώθω αντιλαμβάνομαι και ζω!

Mary S

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;