Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο χώρισα κι εγώ πρόσφατα, Ελένη, οπότε σε καταλαβαίνω απόλυτα στην ανάγκη σου. Μένω κι εγώ στο εξωτερικό μόνιμα, αλλά μοιράζομαι το διαμέρισμά μου με την αδερφή μου, μιας και μαζί αποφασίσαμε να φύγουμε, και μιας και, όπως σωστά λες, τα ενοίκια είναι εξωφρενικά υψηλά. (Παραδόξως, είναι αρκετά ακριβά να μείνεις σ’ ένα στούντιο, ας πούμε, 30 τ.μ., αν σκεφτείς ότο για λίγα λεφτά παραπάνω μπορείς να νοικιάσεις ένα διαμέρισμα 65 τ.μ. με σαλόνι και υπνοδωμάτιο.) Λοιπόν, κάπως έτσι ήμουν κι εγώ με την τελευταία μου σχέση. Σχεδόν δύο χρόνια ήμαστε μαζί, αλλά δεν έβλεπα καμία πρόθεση εκ μέρους του να πάμε ένα βήμα παραπέρα μετά τα ραντεβού και τις διανυκτερεύσεις ο ένας στο διαμέρισμα του άλλου. Έχει τύχει να μένω και, ας πούμε, δύο μέρες σερί στο σπίτι του, και φυσικά τα πηγαίναμε πολύ καλά, αλλά η πραγματική δοκιμασία είναι η καθημερινή συνύπαρξη στο ίδιο διαμέρισμα. Κι εκείνος έμενε με συγκάτοικο, οπότε θα περίμενε κανείς ότι ένας άνδρας όπως ο πρώην μου, 35 χρονών, με μία σχέση που, όπως μου δήλωνε, τον κάλυπτε απόλυτα, θα ήταν βασικά προς δικό του όφελος να μου κάνει πρόταση και να μείνουμε μαζί. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν έγινε και κατάλαβα ότι δεν θα γίνει ποτέ, ειδικά όταν μου έλεγε ότι δεν πιστεύει στο γάμο και έβρισκε ένα σωρό δικαιολογίες για το γιατί δεν μπορούσε να συζήσει. Κι επειδή δεν είμαι πάπλωμα για να “καλύπτω απόλυτα” τον άλλον χωρίς να έχω ανάλογες προσδοκίες, αποφάσισα να τον χωρίσω όσο καλά κι αν τα πηγαίναμε. Ήταν φανερό ότι δεν θα με παντρευόταν ποτέ, κι απ’ την άλλη δεν τον συνέφερε να με χωρίσει. Οπότε, έκανα εγώ το επώδυνο βήμα και σήμερα έχω πιο πολλές πιθανότητες να γνωρίσω τον κατάλληλο για μένα, που να θέλει να αναλάβει ευθύνες σε μία ζωή μαζί. Δεν θα ήθελα, φυσικά, να συζήσει ένας άνδρας μαζί μου μόνο επειδή είναι πιο οικονομική λύση ή επειδή είναι απλώς πρακτικό. Φυσικά και πρέπει να υπάρχουν αισθήματα και κοινές προοπτικές στη ζωή ως βασικό κριτήριο για να μείνουμε μαζί. Και η συμβίωση είναι δοκιμασία για μια σχέση. Οπότε, ποιο το νόημα να βγαίνετε ενάμιση και δύο χρόνια ραντεβού, και ξαφνικά να χωρίσετε, ας πούμε, στους 6 μήνες συμβίωσης; Εσύ θα έχεις χάσει συνολικά 2 με 2,5 χρόνια με έναν άνδρα που μπορούσες να ξέρεις απ’ την αρχή ότι δεν είναι για σένα. Συνήθως καταλαβαίνεις στους 6 μήνες με έναν χρόνο ραντεβού αν ταιριάζετε. Και να ξέρεις, ήταν η πιο επικίνδυνη κατάσταση αυτή, η “1,5 χρόνο χωρίς προβλήματα.” Φυσικά και δεν θα είχατε προβλήματα, ήσαστε δύο ώριμοι ενήλικες που βρισκόσαστε όποτε μπορούσατε και είχατε καλή διάθεση, τι προβλήματα να είχατε… Έτσι μπορούσατε να είστε μαζί και για μια δεκαετία και όλα ρόδινα! Και θα είχες χάσει εσύ τόσο καιρό με κάποιον που δεν κοιτούσε να πάει βήμα παραπέρα μαζί σου, και μετά θα σε άφηνε γιατί θα ένιωθε ότι “έχετε βαλτώσει.” Και θα σε άφηνε για άλλη. Στην οποία, κατά ειρωνεία, θα έκανε πρόταση γάμου στο τρίμηνο σχέσης. 🙂 Μπράβο σου που πήρες την απόφαση να το διαλύσετε, έχοντας εκφράσει άφοβα τα θέλω σου. Έτσι δίνεις ευκαιρία στον εαυτό σου να γνωρίσει κάποιον πιο κατάλληλο, ενώ είναι και για τον πρώην σου μία… “θεραπεία με ηλεκτροσόκ” να έλθει στα συγκαλά του και να καταλάβει ότι δεν πρέπει να κάνει μία γυναίκα να περιμένει αν αυτός θέλει να φανεί άνδρας και να πράξει το σωστό σε μια σχέση. Μπράβο σου και πάλι, τώρα δώσε χρόνο στον εαυτό σου και να ξέρεις ότι θα βρεθεί άνδρας να σε αγαπήσει και να αναλάβει απέναντί σου ό,τι ευθύνες χρειαστεί. Σου εύχομαι καλή τύχη και καλή συνέχεια στην όμορφη ζωή σου στην Ολλανδία!

Πρέπει να λάβουμε υπόψη τι ηλικία είχε ο δεσμός σου και επίσης το αν έμενε μόνος του ή με συγκάτοικο ή γονείς. Επειδή αν ήταν κάτω από 30 και έμενε με συγκάτοικο, σημαίνει ότι ακόμα δεν είχε καν την εμπειρία να μένει μόνος του σε ολοδικό του διαμέρισμα, άρα η προοπτική συμβίωσης να τον τρόμαζε λιγάκι. Όχι μόνο λόγω του νεαρού της ηλικίας, αλλά και επειδή καλά-καλά δεν είχε ζήσει σε εξολοκλήρου δικό του χώρο. Η συγκατοίκηση παραπέμπει λίγο σε φοιτητική ζωή, πρέπει ένας άντρας να περάσει κι από το στάδιο της διαμονής μόνος, έστω και αν είναι σε γκαρσονιέρα 20 τ.μ. Πιστεύω ότι ήσουν πολύ σκληρή μαζί του και από την άλλη, στάθηκες ειλικρινής και μπορεί στην πορεία να βρεις κάποιον που θα είναι πιο σίγουρος και να μη χρειαστεί εσύ να του κάνεις πρώτη την κουβέντα για συμβίωση. Απ’ ότι κατάλαβα, δεν ήταν τόσο πολύ το πρόβλημα το ότι δεν μένατε μαζί, αλλά ίσως βαθύτερα αίτια, για παράδειγμα να σε πείραζε που δεν φαινόταν έτοιμος να πάρει πιο σοβαρές αποφάσεις για τη σχέση σας. Ή μπορεί να έδειχνε αβέβαιος για το αν ήθελε εσένα και μόνο ή αν ήθελε να κρατάει προοπτικές ανοιχτές στα προσωπικά του. Μπορεί η διαίσθησή σου να σου έλεγε άλλα. Ό,τι κι αν ήταν, είναι καλύτερα για σένα που έθεσες τους όρους σου και χώρισες παρά να έκανες το λάθος να παραμένεις σε μια σχέση για χρόνια, ελπίζοντας ο άλλος ν’ αλλάξει γνώμη. (Θα μου πεις, η Κέιτ Μίντλτον περίμενε οχτώ χρόνια για να δεχτεί πρόταση γάμου… ναι, αλλά αυτός ήταν ο Πρίγκηπας Ουίλιαμ!)

Συμφωνώ.Αν ένας άντρας έχει σκοπό να προχωρήσει σε σοβαρή σχέση θα το κάνει ακόμα και αν είναι πολύ νωρίς.Αν υπάρχει χημεία,κατανόηση,συντροφικότητα,σεβασμός και αγάπη θα έπρεπε τουλάχιστον στο πολύ κοντινό μέλλον να στο υποσχεθεί ότι θα το κανει αν όχι άμεσα .Πήγαινε για αλλά κουκλίτσα μου.Αλλα αν θες μια συμβουλή από κάποια μεγαλύτερη για να μην πληγώνεις την καρδούλα σου,να το ξεκαθαρίζεις από την αρχή ότι ψάχνεις για σοβαρή σχέση και δεν θα βγεις χαμένη γλυκειά μου,ίσα ίσα που θα σε σέβονται περισσότερο.Καλη τύχη.