Γεια σας, με λένε Μαρκέλλα και είμαι 30 χρονών. Θα ήθελα τη γνώμη σας γιατί είμαι σε τεράστιο δίλημμα.
Μένω εδώ και 2 χρόνια στο Άμστερνταμ. Είμαι πολύ ευχαριστημένη, έχω δουλειά σε μια πολυεθνική εταιρεία (με όλες τις καλές συνθήκες), αρκετά χόμπι, μαθαίνω τη γλώσσα όσο-όσο, και πριν από 4 μήνες έκανα σχέση με έναν Έλληνα 37 χρόνων και τα πάμε υπέροχα. Σαν εμένα, και αυτός βρίσκεται στο Άμστερνταμ περίπου 2 χρόνια.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έχω μόνο ένα πρόβλημα: ο σύντροφός μου, ο οποίος κι αυτός δουλεύει σε επιχείρηση και έχει τις ίδιες συνθήκες με εμένα (αν και δεν μαθαίνει ολλανδικά με την ίδια προθυμία), πρόσφατα μου είπε ότι σκέφτεται να μετακομίσει πίσω στην Ελλάδα, και μάλιστα στον τόπο καταγωγής του στην Κρήτη που, όπως λέει, είναι διαφορετική από την υπόλοιπη Ελλάδα. (Να σημειώσω ότι ο ίδιος μεγάλωσε στην πρωτεύουσα, ενώ Κρήτη έχει κατέβει μια-δυο φορές για διακοπές σε κάτι μακρινούς του συγγενείς.)
Καταλαβαίνετε ότι εδώ… θα τα χαλάσουμε, και ελπίζω όχι με τη χειρότερη έννοια. Κοιτάξτε τι γίνεται: από τη μια του αρέσει η ποιότητα ζωής στην Ολλανδία κι από την άλλη του λείπει πολύ ο ήλιος, το τοπίο και τα όσα παράγει το ελληνικό έδαφος. Δεν μπορώ να διαφωνήσω. Κι εγώ τρελαίνομαι για τη φρέσκια ντομάτα, τη θάλασσα, σίγουρα μου λείπει πολύ η Ελλάδα και ο κόσμος της, αλλά τι να τα κάνω αυτά αν είναι να δουλεύω τουλάχιστον 12ωρα, 7ήμερα και να λέω κι ευχαριστώ για ψίχουλα… Επειδή σε κάτι καλύτερο σίγουρα δεν μπορώ να ελπίζω, ειδικά εγώ που δεν έχω ούτε ένα… καλσόν στο όνομά μου εκεί!
Μεροδούλι – μεροφάι, λοιπόν, θα γυρνούσα, όπως, άλλωστε, ήμουν στα προ-Ολλανδίας χρόνια μου. 🙂 Προτιμώ να μένω εδώ που είμαι, να βγάζω όσα βγάζω και να πηγαίνω διακοπές οπουδήποτε στην Ελλάδα όποτε θέλω. Άλλωστε, η καριέρα μου και η εξειδίκευσή μου έχει προοπτικές στο Άμστερνταμ ή σε άλλη μεγάλη εταιρεία, αλλά όχι στην Κρήτη σίγουρα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Από τη μια εκείνος μου είπε ότι θέλει επιτέλους να παντρευτεί και να δημιουργήσει και οικογένεια στο κοντινό μέλλον (κι εδώ συμφωνούμε), αλλά πρώτα θέλει να βρει τον τόπο που του ταιριάζει περισσότερο (ενώ εγώ έχω προσαρμοστεί και κατασταλάξει). Επίσης, είπε ότι μπορεί να είναι ευτυχισμένος έχοντας απλώς ένα αγρόκτημα κοντά σε μια θάλασσα υπό το ελληνικό κλίμα, τίποτε άλλο. Εμένα μου φαίνεται εντάξει αυτή η φιλοδοξία, αλλά πιο πολύ αρμόζουσα σε… συνταξιούχο, όχι σε 37χρονο άντρα που βρίσκεται ακόμα σε παραγωγική φάση και έχει να εκμεταλλευτεί τόσες δυνατότητες και τέτοια επαγγελματική πείρα.
Φυσικά και σέβομαι τα θέλω του, και μου έχει προτείνει απέξω απέξω ότι θα ήθελε πολύ να τον ακολουθήσω, μα φοβάμαι πολύ. Πέρα του ότι δεν έχω καμία βάση στην Ελλάδα (όπως είπα, ούτε περιουσία ούτε τίποτα), δεν έχω καν δικούς μου ανθρώπους εκεί. Μέχρι κι οι κοντινοί συγγενείς μου έχουν μεταναστεύσει. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, σε τι δίλημμα είμαι, γιατί αφήνοντας το Άμστερνταμ, αφήνω ολόκληρη ζωή και κομμάτι του είναι μου.
Κι από την άλλη, ένα 4μηνο σχέσης είναι πολύ μικρό για να ξεκινήσω τελεσίγραφα (όσο διπλωματικά κι αν είναι) του στυλ: “αν φύγεις Ελλάδα, θα πρέπει να χωρίσουμε”. Αναρωτιέμαι μήπως εκείνος ρομαντικοποιεί κάποια πράγματα και έχει την ψευδαίσθηση ότι άλλο Κρήτη και άλλο η υπόλοιπη Ελλάδα (καθαρά από άποψη οικονομικής κατάστασης, φυσικά) και σκέφτομαι μήπως αλλάξει γνώμη αν ζήσει εκεί με τις δυσκολίες (επειδή ούτε κι αυτός ή οι συγγενείς του είναι τίποτα πλούσιοι, από ότι ξέρω).
Θα βοηθούσε πολύ η γνώμη ανθρώπων από Κρήτη, ειδικά όσων τυχαίνει να ζουν εκεί το παρόν χρονικό διάστημα, να μου πουν τι γίνεται. Εκείνος είπε ότι θα πάρει καθοριστική απόφαση όταν κάνει το ταξίδι προς τα εκεί μέσα στο καλοκαίρι και δει τι παίζει. Κι εγώ τι να κάνω; Από τη μια νιώθω ότι επιτέλους βρήκα τον άνθρωπό μου κι από την άλλη… δεν θα ήθελα να χάσω χρόνο με μια σχέση με σαφή ημερομηνία λήξης λόγω επιστροφής του στην Ελλάδα.
Μαρκέλλα
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;
Το πρώτο φιλί, το πρώτο βλέμμα, η γνωριμία. Η αμηχανία, τα ευτράπελα, το συναίσθημα. Κεραυνοβόλος έρωτας, σχέση πάθους, σχέση λάθους, χωρισμός… Στείλε τη δική σου ξεχωριστή ερωτική ιστορία και δες την δημοσιευμένη. ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232164
Επειδή κι εγώ τα τελευταία 2 χρόνια μένω στο εξωτερικό (αρκετά κοντά σου μάλιστα) πρέπει να σου πω ότι υπάρχουν 2 ήδη ελλήνων στο εξωτερικό. Εκείνοι που δεν την παλεύουν και σε όποια ευκαιρία θα γύριζαν πίσω, κι εκείνοι που έχουν προσαρμοστεί κατά 80%+ και δε θα γυρνούσαν πίσω ίσως και ποτέ όσο κι αν αγαπούν την Ελλάδα.
Κι εγώ κι εσύ ανήκουμε στη 2η κατηγορία, που βλέπουμε και κατανοούμε που υπάρχει μέλλον και που δυστυχώς όχι. Εκείνος στην κατηγορία “δεν έχω απογαλακτιστεί από τη χώρα” που και λογικό είναι γιατί δεν έφυγε στα 28 ή πιο νωρίς από καθαρή επιλογή του αλλά στα 35 που οι συνθήκες τον ανάγκασαν.
Οπότε αρχικά μην φύγεις αν δεν το θέλεις εσύ για τον εαυτό σου γιατί ο 35χρονος μεγαλωμένος στην αθήνα πολύ πιθανό να μην την παλέψει στην επαρχία και σε 2 χρόνια να θέλει να πάει στην Αθήνα ή πάλι εξωτερικό όπου πλέον δε θα προσλαμβάνεται καθόλου εύκολα (καλώς ή κακώς είναι έτσι). ‘Η ακόμα χειρότερα να σε παρατήσει για κάποια άλλη…
Νομίζω πως στην τελική δεν ταιριάζετε, και για να είναι σε αυτό, πιθανότατα δεν ταιριάζετε σα χαρακτήρες και σε άλλα θέματα.
Η ερώτησή μου κυρίως είναι : μένετε μαζί; Γιατί αν στο 4μηνο σε ξένη χώρα δε μένετε μαζί (λόγω ενοικίου θες, λόγω ηλικίας) είναι πολύ χλωμό να σε βλέπει όσο σοβαρά αρχίζει να λέει. Και δεδομένου ότι οι (έλληνες) άντρες έχουν αλλεργία στη δέσμευση μόλις τους έρχεται, κάνε πλάκα μια μέρα πάνω στη συζήτηση ότι δεν καταλαβαίνεις γιατί να μη μείνετε μαζί να δοκιμάσετε την καθημερινότητα.
Τέλος, όλα έρχονται σε ένα ερώτημα εφόσον θέλεις οικογένεια : που θα ήθελες να μεγαλώσουν τα παιδιά σου; Γιατί με τις υποδομές που υπάρχουν στο εξωτερικό, εγώ πχ σίγουρα δε θα ήθελα στην Ελλάδα…
Έχετε εντελώς διαφορετική θεώρηση για τη ζωή με τον φίλο σου, διαφορετικές αξίες και προτεραιότητες!!! Εσύ θες να συνεχίσεις να ζεις στο εξωτερικό, έχοντας την καριέρα και τη ζωή σου εκεί, τα χρήματα, τις καλές συνθήκες εργασίας και διαβίωσης κι εκείνος προτιμά να γυρίσει σε ένα αγρόκτημα, όπως γράφεις, κοντά σε Έλληνες, στην πατρίδα του, στον ήλιο, τη θάλασσα, αλλάζοντας, προφανώς, κ επάγγελμα (ίσως θέλει να γίνει αγρότης, να ασχοληθεί με τον τουρισμό ή κάτι τέτοιο), να κάνει παιδιά και να τα μεγαλώσει κοντά στην ελληνική φύση. Δεν έχετε μέλλον μαζί, νομίζω! Εσύ, δεν θες να κατέβεις στην Ελλάδα κ να σταθείς στο όνειρο και στο όραμα του (κ με το δίκιο σου: εσύ κάτω δεν έχεις ούτε δουλειά, ούτε ανθρώπους, ούτε καμία επιθυμία να ζήσεις σώνει κ καλά στην Ελλάδα, για να το παλέψεις, μόνο μια 4μηνη σχέση έχεις!!! Γρήγορα θα έρθει γκρίνια απο τη μεριά σου, να είσαι σίγουρη!).Και εκείνος, πάλι, πώς να σου πει «βασίσου πάνω μου, έλα μαζί μου στην Κρήτη, όλα καλά θα πάνε», αφού δεν έχει τίποτα χειροπιαστό, μόνο τη βαθιά επιθυμία του να γυρίσει στην πατρίδα του και να πετύχει εκεί, δεν του είναι χρήσιμο να έχει και το δικό σου βάρος!! Ο φίλος σου χρειάζεται μια γυναίκα να του συμπαρασταθεί στο όνειρο του, να έχει κι εκείνη παρόμοιο όνειρο, να τον βοηθήσει και όχι να τον χαρακτηρίζει…. «συνταξιούχο» και εσύ θες έναν «ευρωπαίο», κοσμοπολίτη, με τη καριέρα του και τη ζωή του στο Άμστερνταμ. Εγώ, στη θέση σου, εννοείται ότι θα έφευγα σφαίρα για την Ελλάδα –εγώ, όμως, δεν θα είχα και δεν έχω φύγει για δουλειά έξω- για σένα, όμως, νομίζω πως η καλύτερη λύση είναι μια καινούρια σχέση με έναν Ολλανδό ή με κάποιον, τέλος πάντων, που να του αρέσει η ζωή στο Άμστερνταμ κ να θέλει να ζήσει εκεί για πάντα!!
σιγα μην τον ακολουθησεις…τα κατα ειναι πιο πολλα απ΄τα υπερ….κ ειστε κ πολυ λιγο καιρο μαζι για να σκεφτεσαι παιδια κ οικογενειες….μεινε εκει κ αν ειναι γραφτο σας θα ξαναβρεθειτε…
Μαρκέλλα, κοίταξε… Καταλαβαίνω απ’ αυτά που γράφεις ότι αφού είσαι 30 χρονών, θα ήθελες μια οικογένεια σύντομα και χαίρεσαι με την προοπτική να τη δημιουργήσεις με έναν άνδρα, με τον οποίο έχετε κοινή καταγωγή, γλώσσα και κοινά βιώματα από Ελλάδα. Μα η νοοτροπία σας είναι πολύ διαφορετική. Λυπάμαι που το γράφω έτσι, μα πιστεύω ότι έχεις να κάνεις με κάποιον ανώριμο και λίγο τεμπέλη, εφόσον στα 37 έχει σχέδια που ούτε 50χρονοι ζωντανοί άνθρωποι δεν κάνουν. Επίσης, αν δεν έχει εκεί αξιόλογη περιουσία, καταλαβαίνει τι είναι να κατέχεις αγρόκτημα και να ασχολείσαι με αγροτικές εργασίες; Αν η απουσία ήλιου και ζέστης τού φαίνονται τόσο ζόρικα και τον χαλάνε, εκεί θα παραπονιέται ότι το τόσο θερμό κλίμα δεν τον αφήνει να δουλεύει με τόσο απαιτητικές εργασίες. Έχω την αίσθηση ότι ο συγκεκριμένος μια ζωή θα παραπονιέται, όλο κάτι θα του λείπει και θα του ξινίζει. Η μέχρι τώρα εμπειρία μού έδειξε ότι Ευρωπαίοι άνδρες με καλές κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες, στα 30 τους έχουν κάνει ήδη οικογένεια (ή συζούν και ετοιμάζονται να κάνουν), ενώ έχουν ήδη μια καριέρα και όλα τα φόντα να πάνε ψηλότερα, κι επίσης ήδη μία “βάση” (σπίτι ή διαμέρισμα δικό τους, ίσως και αυτοκίνητο). Ενώ οι 30ηδες Έλληνες συνήθως ούτε καν γάμο δεν έχουν κάνει και οι φιλοδοξίες τους, αν υπάρχουν, είναι για κλάματα. Καταλαβαίνω ότι λόγω κρίσης, ανεργίας/υποαπασχόλησης, διαμονής στο σπίτι των γονέων κλπ. δεν μπορούν να κάνουν βάσιμα σχέδια για το μέλλον, αλλά στους Έλληνες εξωτερικού, που έχουν όλες τις προϋποθέσεις να πετύχουν κάτι και να πάνε μπροστά, δεν το συγχωρώ αυτό. Οπότε, λοιπόν, σκέψου πως η Μαρκέλλα και τα όσα έχει πετύχει ως τώρα είναι για πάντα και αποτελούν προηγούμενο στα όσα μέλλει να πετύχει στην πορεία, αρκεί να μην τα θυσιάσει όλα αυτά για κάποιον που θέλει μόνο να λιάζεται στον ήλιο εντός μιας χρεωκοπημένης (οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά, δυστυχώς) χώρας. Θα σου συνιστούσα να βάλεις τον εαυτό σου και τους στόχους σου πάνω απ’ όλα και μη χάνεις άδικα άλλο χρόνο. Άνδρα για να κάνεις οικογένεια μπορείς να γνωρίσεις αφότου χωρίσεις από τον τωρινό σου δεσμό, ο οποίος μάλλον ποτέ δεν θα είναι έτοιμος μαζί σου για κάτι τέτοιο αν καταλήξει πίσω στην Ελλάδα.
Εγω Πάντως για εναν ανθρωπο που θα γνώριζα μολις 4 μηνες δεν θα ρίσκαρα την ζωη μου κ την δουλεια μου. Για τον ανθρωπο μου που ειμαστε 10 χρονια μαζι κ ειμαστε 34 τωρα θα τα άφηνα ολα κ εννοειται θα τον ακολουθούσα. Αλλα κ αυτο θα γινοταν κατόπιν συζητήσεως. Σ ενα ζευγάρι που θελει να πορεύεται μαζι ψαχνουν μαζι και την λύση για ενα καλυτερο μελλον. Οταν δεν υπάρχει συζητήση κ απλα αποφασίζει ο ενας κ ο αλλος αν θελει ακολουθει κατι σημαινει.
Απο εκει κ περα ακου το ένστικτο σου.
Η αποφαση ειναι δικη σου κ οι συνέπειες επισης..
4 μήνες σχέση και να τα σκέφτεσαι αυτά δεν είναι λογικό. Είναι μια σχέση με ημερομηνία λήξης, οπότε πέρνα καλά για όσο μπορείς να το διαχειριστείς και συνέχισε την ζωή σου όπως την έχεις φτιάξει. Και αυτός το ίδιο θα κάνει να είσαι σίγουρη και είναι και λογικό. Παράλληλα έχε τα μάτια σου ανοικτά να βρεις κάποιον με κοινά θέλω, τρόπο σκέψης και ζωής γιατί με αυτόν δεν έχεις κοινό τρόπο ζωής. Είναι φανερό ότι αλλιώς έχετε οραματιστεί τη ζωή σας.
Γεια σου Μαρκέλλα, είμαι φοιτήτρια στο Ρέθυμνο και είμαι από το Ηράκλειο Κρήτης. Αντιλαμβάνομαι το δίλημμα σου μιας και είμαι κι εγώ σε μία περίπου παρόμοια κατάσταση. Εμένα το αγόρι μου το οποίο σπουδάζει στο Ηράκλειο, μόλις τελειώσει θέλει να φύγει εξωτερικό και θέλει να τον ακολουθήσω μιας και δεν αντέχει την απόσταση και δεν θέλει να χωρίσουμε. Εγώ είμαι διατεθειμένη να τον ακολουθήσω όπου και να πάει γιατί τον αγαπάω πολύ και δεν θα ήθελα ποτέ να τον χάσω (βέβαια εμείς είμαστε μαζί σχεδόν ενάμιση χρόνο). Το ζήτημα είναι ότι προκειμένου να τον ακολουθήσω πρέπει να μαζέψω κάποια χρήματα και το αντικείμενο που σπουδάζω δεν έχει ιδιαίτερη επαγγελματική αποκατάσταση στο εξωτερικό. Όπως και να έχει όμως, παρόλο που είναι δύσκολα και όλη μου η οικογένεια και οι φίλες μου είναι εδώ στη Κρήτη, εγώ θα τον ακολουθήσω γιατί δεν πρέπει να αφήνεις αυτά που αγαπάς. Εγώ λοιπόν θα σου πρότεινα να είσαι μαζί του να δεις αν πραγματικά αξίζει, αν μελλοντικά σου φέρεται όμορφα (γιατί από 4ς μήνες μόνο δεν μπορείς να καταλάβεις) και όταν έρθει η στιγμή να αποφασίσεις θα κρίνεις αν αξίζει η θυσία. Επίσης, θα μπορούσατε κάποια στιγμή να συζητήσετε για τα επαγγέλματα που μπορείτε να ασκήσετε στη Κρήτη. Προσωπικά, δεν γνωρίζω για το αν έχει επαγγελματική αποκατάσταση το επάγγελμα σου στη Κρήτη, όμως αν έχεις καλή προϋπηρεσία σίγουρα θα παίξει σημαντικό ρόλο. Εκεί λοιπόν που θέλω να καταλήξω είναι ότι στη ζωή πρέπει να παίρνουμε ρίσκα και να διαλέγουμε αυτά που μας κάνουν χαρούμενους και να ξεφεύγουμε από το comfort zone διότι κάποια στιγμή μπορεί να μετανιώσεις αποφάσεις που δεν πήρες, ειδικότερα αν πρόκειται για την αγάπη που πλέον σπάνια την βρίσκεις. Αν λοιπόν αυτό το άτομο σου δείξει κατά την διάρκεια της σχέσης σας ότι αξίζει και ότι θα σου φερθεί με τον καλύτερο τρόπο και θα σε αγαπάει όσο κανένας άλλος στον κόσμο, τότε γιατί όχι? Μπορεί να αξίζει να πάρεις το ρίσκο.
Γεια σου Μαρκέλλα, είμαι φοιτήτρια στο Ρέθυμνο και είμαι από το Ηράκλειο Κρήτης. Αντιλαμβάνομαι το δίλημμα σου μιας και είμαι κι εγώ σε μία περίπου παρόμοια κατάσταση. Εμένα το αγόρι μου το οποίο σπουδάζει στο Ηράκλειο, μόλις τελειώσει θέλει να φύγει εξωτερικό και θέλει να τον ακολουθήσω μιας και δεν αντέχει την απόσταση και δεν θέλει να χωρίσουμε. Εγώ είμαι διατεθειμένη να τον ακολουθήσω όπου και να πάει γιατί τον αγαπάω πολύ και δεν θα ήθελα ποτέ να τον χάσω (βέβαια εμείς είμαστε μαζί σχεδόν ενάμιση χρόνο). Το ζήτημα είναι ότι προκειμένου να τον ακολουθήσω πρέπει να μαζέψω κάποια χρήματα και το αντικείμενο που σπουδάζω δεν έχει ιδιαίτερη επαγγελματική αποκατάσταση στο εξωτερικό. Όπως και να έχει όμως, παρόλο που είναι δύσκολα και όλη μου η οικογένεια και οι φίλες μου είναι εδώ στη Κρήτη, εγώ θα τον ακολουθήσω γιατί δεν πρέπει να αφήνεις αυτά που αγαπάς. Εγώ λοιπόν θα σου πρότεινα να είσαι μαζί του να δεις αν πραγματικά αξίζει, αν μελλοντικά σου φέρεται όμορφα (γιατί από 4ς μήνες μόνο δεν μπορείς να καταλάβεις) και όταν έρθει η στιγμή να αποφασίσεις θα κρίνεις αν αξίζει η θυσία. Επίσης, θα μπορούσατε κάποια στιγμή να συζητήσετε για τα επαγγέλματα που μπορείτε να ασκήσετε στη Κρήτη. Προσωπικά, δεν γνωρίζω για το αν έχει επαγγελματική αποκατάσταση το επάγγελμα σου στη Κρήτη, όμως αν έχεις καλή προϋπηρεσία σίγουρα θα παίξει σημαντικό ρόλο. Εκεί λοιπόν που θέλω να καταλήξω είναι ότι στη ζωή πρέπει να παίρνουμε ρίσκα και να διαλέγουμε αυτά που μας κάνουν χαρούμενους και να ξεφεύγουμε από το comfort zone διότι κάποια στιγμή μπορεί να μετανιώσεις αποφάσεις που δεν πήρες, ειδικότερα αν πρόκειται για την αγάπη που πλέον σπάνια την βρίσκεις. Αν λοιπόν αυτό το άτομο σου δείξει κατά την διάρκεια της σχέσης σας ότι αξίζει και ότι θα σου φερθεί με τον καλύτερο τρόπο και θα σε αγαπάει όσο κανένας άλλος στον κόσμο, τότε γιατί όχι? Μπορεί να αξίζει να πάρεις το ρίσκο..
Γεια σου κορίτσι μου, κανένα τελεσίγραφο δεν χρειάζεται να του θέσεις. Αν να πάτε τόσο καλά όσο λες, ίσως καλύτερα να αφήσεις τον εαυτό σου να πει αυτά που θέλεις, να του προτείνεις να μείνει στο Άμστερνταμ και να του μιλήσεις για τις προοπτικές σας μαζί εκεί. Το πιστεύω ότι στο εξωτερικό υπάρχουν καλύτερες συνθήκες γιατί έχω ζήσει κι εγώ εκεί λόγω σπουδών αλλά γύρισα στην Ελλάδα για δικούς μου λόγους. Αν ήμουν πιο νέα και ήξερα ότι θα έχουν τα πράγματα έτσι όπως έχουν σήμερα, ενδεχομένως να μη γύριζα από τότε ακόμα. Όπως πολύ σωστά παρατήρησες, προσωπικά είμαι τυχερή που έχω μια ιδιοκτησία στην Ελλάδα, αλλιώς με την κρίση αυτή και αν ζούσαμε με τον άντρα μου σαν ένοικοι σε διαμέρισμα και άνεργοι, με τα πόδια θα φεύγαμε για το εξωτερικό και δεν πα να ‘μαστε και 50 χρονών. Όσοι επιστρέφουν στην πατρίδα τους, κακά τα ψέματα, έχουν μια βόλεψη, δηλαδή ή έχουν περιουσία στο όνομά τους, ή προσοδοφόρα ασχολία ή έστω συγγενείς, με αρκετά χρήματα για να τους στηρίζουν. Ο δικός σου δεν ξέρουμε τι έχει και δεν μας αφορά. Αλλά αν σου έχει προτείνει να έρθεις μαζί του στην Κρήτη, λογικά όλο και κάποιο πλάνο θα έχει κατά νου ώστε αν σε φέρει, να μη σε βάλει να σκουπίζεις σκάλες για ξεφτίλα χρήματα και με εξαντλητικά ωράρια, μακάρι να είναι πιο έξυπνος από αυτό. Αν, λοιπόν, το πλάνο του είναι να πάτε μαζί στην Ελλάδα και να μη χρειαστεί να ξαναδουλέψεις επειδή, ας πούμε, θα βγάζει με τη σέσουλα λεφτά, τότε εσύ αποφασίζεις το τι σου είναι πιο σημαντικό. Δυστυχώς δεν ξέρω πώς είναι η Κρήτη τώρα, αλλά προσωπικά όταν πήγα να μείνω για 4 μήνες εκεί πέρα πριν από πολλά χρόνια, την ερωτεύτηκα. Μακάρι να μην κάνει το λάθος ο σύντροφός σου και βλέπει την Ελλάδα ιδανική σε σύγκριση με το Άμστερνταμ. Ξέρω πολλά ελληνόπουλα που την πάτησαν έτσι, έχουν γυρίσει από το εξωτερικό που είχαν τη δουλίτσα τους μετά από σπουδές, νοίκιζαν μόνοι τους διαμέρισμα και μπορούσαν να έρχονται εδώ όσες διακοπές θέλανε, αλλά συνέχιζαν να ζουν με το σκεπτικό ότι σαν την Ελλάδα δεν έχει. Γυρίσανε λοιπόν και τώρα τίποτα, κάτι δουλειές της πλάκας και αν και τα υπόλοιπα με λεφτά των γονιών τους. Τώρα τους είναι πιο δύσκολο να γυρίσουν στο εξωτερικό γιατί κι εκεί κανείς δεν τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες. Οπότε καθήστε οι δυο σας, σκεφτείτε όλες τις παραμέτρους και δείτε τι λύσεις έχετε. Είστε ώριμοι και οι δύο και έχετε δει ήδη και το κακό πρόσωπο της κρίσης στην Ελλάδα αλλά και τα αρνητικά του να μένεις μακριά απ’ τον τόπο που συνήθισες. Συζητήστε ξεκάθαρα και όλο και κάπου θα καταλήξετε.
Η Κρήτη είναι ο επίγειος παράδεισος καλά τα λέει ο καλός σου. Το θέμα είναι όμως να προσαμοστείτε στους νόμους της και όχι να επιβάλλετε εσείς τους δικούς σας. Αν το κάνετε θα περάσετε μιά καλή ζωή μαζί.Εμπρός λοιπόν , αν σε ενδιαφέρει αυτός ο άντρας ακολούθησέτονα μην μουρμουράς και δεν θα το ξεχάσει ποτέ ότι τον στήριξες στα δύσκολα. Απο την άλλη αν θές να μείνεις σιγουρατζού κανείς δεν θα σε κατηγορήσει όμως αυτόν ξέχνα τον και ψάξε για έναν στα κυβικά σου .
Για εμας του εξωτερικου η Ελλαδα ειναι μονο για διακοπες. Οι συνθηκες εργασιας και ζωης ειναι αθλιες. Μετα απο πολλα χρονια στο εξωτερικο δοκιμασαμε και εμεις να μεινουμε στην Αθηνα με νεογεννητο, τωρα θελουμε να φυγουμε κακην κακως. Δεν υπαρχουν υποδομες, τα παρκα και τα πεζοδρομια ειναι ανυπαρκτα, καπνιζουν σχεδον παντου μεσα σε εστιατορια, καφετεριες, παιδοτοπους (!) κτλ. Η νοοτροπια ειναι αθλια, ασεβεια, ωχαδερφισμος, ανομια. Οδηγουμε και κανουμε τον σταυρο μας να βγουμε ζωντανοι απο το αυτοκινητο με το μωρο. Η Ελλαδα ειναι μονο για τους βολεμενους που εχουν καλες δουλειες στην Αθηνα, εξοχικο στο νησι και τα παιδια στο ιδιωτικο σχολειο.
Η Κρητη ειναι αψογη για διακοπες, αλλα να ζεις εκει μονιμα; Ακυρο.
Για εμας του εξωτερικου η Ελλαδα ειναι μονο για διακοπες. Οι συνθηκες εργασιας και ζωης ειναι αθλιες. Μετα απο πολλα χρονια στο εξωτερικο δοκιμασαμε και εμεις να μεινουμε στην Αθηνα με νεογεννητο, τωρα θελουμε να φυγουμε κακην κακως. Δεν υπαρχουν υποδομες, τα παρκα και τα πεζοδρομια ειναι ανυπαρκτα, καπνιζουν σχεδον παντου μεσα σε εστιατορια, καφετεριες, παιδοτοπους (!) κτλ. Η νοοτροπια ειναι αθλια, ασεβεια, ωχαδερφισμος, ανομια. Οδηγουμε και κανουμε τον σταυρο μας να βγουμε ζωντανοι απο το αυτοκινητο με το μωρο. Η Ελλαδα ειναι μονο για τους βολεμενους που εχουν καλες δουλειες στην Αθηνα, εξοχικο στο νησι και τα παιδια στο ιδιωτικο σχολειο.
Η Κρητη ειναι αψογη για διακοπες, αλλα να ζεις εκει μονιμα; Ακυρο.
Κάτσε στο Αμστερνταμ που ειναι φοβερη πολη και στην Ολλανδια που ειναι χωρα που σεβεται τον πολιτη και προσφερει παροχες και ποιοτητα ζωης.
Σας ευχαριστώ πολύ για τις απανρήσεις σας. Ξέρετε, μεγάλο μέρος του προβληματισμού μου οφείλεται και στα σχέδιά μου να κάνω παιδιά. Για τα μελλοντικά παιδιά μου θα ήθελα σίγουρα μεν βόλτες στη φύση, βουτιές στη θάλασσα και υγιή έκθεση στον ήλιο, αλλά δυστυχώς, για τους υπόλοιπους 9 μήνες το χρόνο, δεν βρίσκω στην Ελλάδα κατάλληλες υποδομές για να μείνω ήσυχη ότι τα παιδιά μου θα περνούν δημιουργικές ώρες εντός κι εκτός σχολείου και θα έχουν δυνατότητα ανάπτυξης όλων των δεξιοτήτων τους. Κι είμαι και 30 χρονών, ήδη στα όρια για πρώτη τεκνοποίηση. Μακάρι να αλλάξει γνώμη ο δεσμός μου και να θελήσει να ριζώσει στην Ολλανδία, να χτίσουμε κάτι μαζί και να είμαστε ευτυχισμένοι και υγιείς, να χαιρόμαστε την Ελλάδα κάθε χρόνο και να τη βοηθάμε έστω και σαν τουρίστες. Θα μπορέσω να είμαι και οικονομικά 100% δίπλα του σ’ αυτό. Άλλωστε, και εδώ έχουμε ελληνικές παρέες, μαγειρεύουμε ελληνικά φαγητά, μέχρι και ελληνικά προϊόντα βρίσκουμε. Δεν συζούμε ακόμα, εγώ μένω μόνη ενώ εκείνος με συγκάτοικο, ίσως επειδή δεν έχει ακόμα αποφασίσει να επενδύσει σε δική του γωνίτσα εδώ στις Κάτω Χώραι. Εύχομαι να δει τα πράγματα αλλιώς και θα του δείξω όσο μπορώ πόσο καλό μέλλον μπορούμε να έχουμε μαζί εδώ. Αρκεί να είμαστε μαζί και όμορφα.
Μαρκέλλα καταλαβαίνω απόλυτα τους προβληματισμούς σου και τους βρίσκω λογικοτατους!Αν και μάλλον είμαι η πιο μικρή εδω(16) μένω στον Καναδά 3.5 χρόνια και πάρα την τεράστια απόσταση και όσο μου λείπουν από την πατρίδα μπορώ να καταλάβω ότι Δυστυχώς η Ελλάδα είναι μόνο για διακοπές πια!
Εύχομαι να σου πάνε όλα όπως θες
Katse ekei pou eisai fili mou!!! Egw sikothika kai irtha sto exwteriko apo Ellada gia na eimai mazi tou kai ti katalava?? Me exei dedomeni twra kai m exei meiwsei tin autopepoithisi ws gunaika!! I symvouli m pou egw dustuxws dn tirisa kai dn tirw einai min ypoxoreis kai mn allaxeis gia tipota kai gia kanenan ta thelw sou!!! An se thei yoso as katsei autos ekei p eiste idi, alliws ora kali sti primo tou!!!