Καλησπέρα,
με λένε Βίκυ και εδώ και 3 χρόνια κατοικώ μόνιμα στην Ελβετία, εργάζομαι ως μηχανικός. Είμαι 27. Ελπίζω να μην κριθώ αρνητικά που έφυγα από την όμορφη κι αδικημένη μου πατρίδα, μα δεν είχα άλλη λύση.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Από το 3ο έτος των σπουδών μου έβλεπα μέλλον μόνο έξω, όχι μόνο για τα επαγγελματικά μου, αλλά και για μια ελπίδα στην προσωπική μου ζωή. Είχα κουραστεί από αποτυχημένες βραχυχρόνιες σχέσεις με αγοράκια που ήθελαν δίπλα τους ένα μονίμως χαμογελαστό μπιχλιμπίδι που θα ανεχόταν την ανωριμότητά τους, την ανεύθυνη συμπεριφορά τους και το αέναο δεν-είμαι-σε-φάση-τώρα-μωρέ.
Είμαι Ελληνίδα, περήφανη για αυτό. Μακάρι να μπρούσα να είμαι το ίδιο περήφανη για τους Έλληνες άντρες στα μέρη που ζω τώρα. 🙂 Τρία χρόνια, τρεις στις συνολικά τέσσερις αποτυχημένες σχέσεις ήταν με Έλληνες. Δεν ξέρω τι στο καλό συμβαίνει με τη φάρα μας, και δη με τον αρσενικό της πληθυσμό. Καταλαβαίνω τους 30χρονους άντρες της Ελλάδας της κρίσης, που θέλουν να κάνουν πράγματα και δεν μπορούν λόγω παραγκωνισμού στις ευκαιρίες και δυσκολίες στα οικονομικά. Έτσι, τους μένουν πολλά απωθημένα και δεν καταφέρνουν να φτάσουν στην αυτοπραγμάτωση. Αλλά εδώ στην Ελβετία είναι πολύ διαφορετικά. Κατέχουν πόστα, έχουν πολύ καλούς μισθούς, και πάλι έχουν αυτήν τη χαζή δεσμοφοβία και ευθυνοφοβία στις ανθρώπινες σχέσεις.
Ο ένας 34 χρονών, μια χαρά τύπος, δούλευε σε επιχείρηση με καλές απολαβές. Τα πάντα του έφταιγαν, όμως. Τα πάντα! Που δεν έχει ήλιο, που το χοιρινό δεν είναι σαν το δικό μας, που οι περαστικοί είναι τόσο “αγέλαστοι” (συγγνώμη που δεν είναι όπως η κυρα-Μαρίκα στο χωριό μας 100 κατοίκων που μάς ήξερε όλους και άνοιγε η καρδιά της). Αχ και βαχ συνεχές, δεν άντεχα άλλο, ειδικά εφόσον συνέκρινε τα πάντα με την πατρίδα, κάτι που με μιζέριαζε και δεν με βοηθούσε να πάω μπροστά.
Ο άλλος μια χαρά, 31 χρονών, καλές προοπτικές. Χαζά όνειρα. Είχε πτυχίο στις Κλασικές Σπουδές και ονειρευόταν “κάποτε” να… σπουδάσει Αστροφυσική (προπτυχιακό και μεταπτυχιακό, προσέξτε! 5-6 έτη ζωής τουλάχιστον) για να πάει, λέει, να δουλέψει για τη… NASA. Χαριτωμένο να το ακούσεις από 10χρονο, πολύ ελπιδοφόρο από μαθητή Λυκείου, αλλά για 30χρονο που θα έπρεπε να κοιτάει πια τι περαιτέρω βήματα να κάνει στην ήδη υπάρχουσα καριέρα του (κι ας μην σχετίζεται με το πτυχίο που έχει), ακούγεται γελοίο. Α, συν το ότι κουβέντα για συμβίωση, γάμο, οικογένεια, ούτε για αστείο.
ΟΚ, εγώ είμαι 27, δεν θέλω να χάνω χρόνο. Δεν είμαι η Amal Clooney που θα κάνει εξωσωματική στα 35 της, όσο κι αν θα το ήθελα. Και να σου ο 36χρονος. Καλή ηλικία, σταθερή δουλειά, δεν έχει μεν φιλοδοξίες, αλλά δεν ονειρεύεται να γίνει και αστροναύτης. Ζούσε στα προάστια της πόλης που μένω, μου πρότεινε να συζήσουμε κι ας έκανα περισσότερη ώρα καθημερινά για να πάω στη δουλειά μου. Μετακόμισα, επένδυσα υλικά και συναισθηματικά για να δημιουργήσουμε κοινό σπιτικό, έφτιαξα κοινό ταμείο στο οποίο συνεισέφερα τα μέγιστα…
Έρχεται κάποια στιγμή η κουβέντα για κάτι σοβαρότερο. Μου λέει “δεν ξέρω αν θέλω γάμο και παιδιά”. Τι δεν ξέρεις; Είσαι 36 χρονών, έχεις έτοιμη γυναίκα με μισθό, εξίσου καλή νοικοκυρά, που μετακόμισε στη Β’ Πάροδο Διαόλου Κέρατο για να είναι μαζί σου, κάνει τα πάντα για να έχετε σπιτικό κι όχι απλή “οικία”, οπότε τι άλλο θες να ξέρεις; Και, αλήθεια, μήπως ξέρεις και αν στα 40 σου θα βρεις με την ίδια ευκολία γυναίκα να σε περιμένει; Δεν ξέρω, λέει, οι συνθήκες φταίνε, δεν είμαστε για τέτοια, και η δουλειά μου δεν μου αρέσει, ο προϊστάμενος είναι βλάκας, οι συνάδελφοι κοιμίσες, και τι χαζοχώρα αυτή, σκέφτομαι να φύγω, να γυρίσω Θάσο κι ας είμαι άνεργος εκεί.
Να τα, να κι άλλος ένας που όλα του φταίνε και στην πρώτη δυσκολία βάζει τα κλάματα και νοσταλγεί την Ελλαδίτσα μας. Πάει κι αυτός. Ό,τι Ελβετό ή άλλης δυτικοευρωπαϊκής καταγωγής άντρα γνώρισα, καμία σχέση. 30 χρονών ήδη έχουν χαράξει πορεία στην καριέρα τους, έχουν σαφές πενταετές πλάνο, δεν κατηγορούν κανέναν για τυχόν αποτυχίες τους, ενώ δεν φοβούνται να δείξουν αισθήματα, να επιδιώξουν ειλικρινά κάτι παραπάνω μαζί σου, να συζητήσουν για ενδεχόμενο κοινό σας μέλλον και δεν ντρέπονται να θέλουν παιδιά μαζί σου. Αν οι σχέσεις μαζί τους δεν λειτούργησαν, είχαν να κάνουν με άλλους παράγοντες αλλά όχι το χαρακτήρα τους. Ενώ οι Έλληνες, όσο κι αν ήθελα να βρω Έλληνα άντρα, απογοήτευση σκέτη. Ήρθαν από το πολιτικά και οικονομικά χρεωκοπημένο μας κράτος, έχουν όλα τα εφόδια να προοδέψουν με βάση τα προσόντα τους από την Ελλάδα, έχουν ένα κράτος εδώ να είναι ο εγγυητής τους ακόμα και στο σενάριο αρρώστιας ή ανεργίας, σπίτι μπορείς να πάρεις χωρίς πρόβλημα αν δουλεύεις, ειδικά αν είστε ζευγάρι, προοπτικές υπέροχες…
Αλλά όχι, πάλι κάτι τους φταίει, πάλι τάσεις φυγής, πάλι καμία πρόοδος, λες και ήρθαν από τον ράθυμο παράδεισο στην καπιταλιτική κόλαση. Η οποία δεν είναι κόλαση, απλά θέλει να δουλεύεις. Δεν έχει αμπελώνες και φραπεδιά στην παραλία εδώ. Και ναι, και οι σχέσεις θέλουν δουλειά. Δεν υπάρχουν θαύματα. Εύκολο να νοσταλγείς εποχές ραστώνης όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με προοπτικές ευθυνών. Αλλά η προθυμία ανάληψης ευθυνών είναι αυτή που διαχωρίζει τον άντρα από τον μη. Νόμιζα ότι το πρόβλημα ήταν σε εμένα. Μα τελικά… Faith in Greek men lost.
Vicky
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;
Το πρώτο φιλί, το πρώτο βλέμμα, η γνωριμία. Η αμηχανία, τα ευτράπελα, το συναίσθημα. Κεραυνοβόλος έρωτας, σχέση πάθους, σχέση λάθους, χωρισμός… Στείλε τη δική σου ξεχωριστή ερωτική ιστορία και δες την δημοσιευμένη. ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ