Έχασα τον μπαμπά μου ξαφνικά εδώ και λίγο καιρό και είμαι χάλια ψυχολογικά. Έχω πάθει κατάθλιψη, κλαίω πολύ και παίρνω ηρεμιστικά. Έμεινα μόνη με τη μαμά μου στη κυριολεξία. Οι συγγενείς άφαντοι και στον κόσμο τους, συμπαράσταση μηδέν.
Έχουμε προβλήματα πάσης φύσεως, οικογενειακά, δύσκολα οικονομικά και γενικά σε χάλια κατάσταση παντού. Έχω χρόνια μία σχέση από απόσταση όπου είμαστε αρραβωνιασμένοι και εκεί έχω πολλά προβλήματα. Είμαι πολύ μπερδεμένη και απογοητευμένη από εκείνον γιατί πραγματικά δεν μπορώ να βγάλω άκρη με το χαρακτήρα του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μένω σε μια πόλη της νότιας Ελλάδας και εκείνος στη βόρεια. Ενώ ήρθε και συμπαραστάθηκε και με βοήθησε στο πένθος μας, όταν επέστρεψε πίσω στο πατρικό του με πλήγωσε τρεις φορές με τη συμπεριφορά του. Τη πρώτη φορά το παρέβλεψα, τη δεύτερη επίσης αλλά την τρίτη δεν άντεξα, τσακώθηκα στο τηλέφωνο και του το έκλεισα.
Εδώ και πέντε μέρες δεν γράφει ούτε μήνυμα να με ρωτήσει πως είμαι. Είναι τελείως απόμακρος και το θέμα είναι πως έχει μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Η πρώτη φορά που με πλήγωσε ενώ δεν είχαν περάσει ούτε δυο μήνες, ήταν που σε μια συζήτηση από το τηλέφωνο είπε ότι μας έκανε το χαμάλη. Αυτό με άφησε άφωνη και απόρησα πως μπορεί να μου λέει κάτι τέτοιο ενώ έχω πένθος. Εν τω μεταξύ μόνος του προσφέρθηκε να βοηθήσει σε ψώνια κτλ μιας και τις πρώτες μέρες ήμασταν σε ακινησία με τη μαμά μου από το σοκ του μπαμπά μου. Να αναφέρω κιόλας πως η μαμά μου του έδωσε κάποιο μικρό ποσό από ευχαρίστηση.
Όταν άκουσε η μαμά μου τη λέξη “χαμάλη” θύμωσε μαζί του δικαιολογημένα και είχα ένταση στο σπίτι εξαιτίας του. Τη δεύτερη φορά, ενώ είχα τον πόνο μου και έκλαιγα μου είπε: “(το όνομα μου), δεν είσαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που έχασε τον μπαμπά της, δεν μας παρατάς” και μου το έκλεισε κατάμουτρα. Πήρα πίσω και του είπα “πώς φέρεσαι έτσι άσχημα στη κοπέλα σου που έχει πόνο” και το κατάπια και αυτό. Ακολούθησε ένα διάστημα που ήταν πολύ καλός απέναντί μου και αναγνώρισε τα λάθη του με συγγνώμη. Όμως μες στη Μεγάλη Εβδομάδα φέρθηκε το ίδιο και γω όπως καταλαβαίνετε τον έδιωξα γιατί δεν πήγαινε άλλο. Ενώ του έλεγα ότι έχουμε πολλά προβλήματα και άνοιγα την καρδιά μου, μου είπε με άσχημο ύφος: “Και τι θα κάνετε;”, “Θα αυτοκτονήσετε κιόλας;”, “Πεινάτε;”
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πάγωσα και δεν πίστευα στα αυτιά μου πως αυτός ο άνθρωπος που έχω χρόνια σχέση, που ήταν πάντα δίπλα μου και γω σε αυτόν, που έδινα και έπαιρνα αγάπη, με πληγώνει για τρίτη φορά στο πένθος μου. Του απάντησα: “Ναι, μπορεί και να πεινάσουμε”. “Εσείς ιδέα δεν έχετε τι πόνο περνάμε εδώ. Η μαμά σου στεναχωριέται το τι θα φάει ο αδερφός σου” και του είπα να τα πούμε αύριο. Καπάκι με παίρνει πίσω ξανά και μου λέει πάλι με ύφος: “Άκου να σου πω (το όνομά μου) η μαμά μου πέρασε καρκίνο ξέρεις”. Τότε αναστέναξα και του είπα δυνατά “και μένα ο μπαμπάς μου είναι νεκρός, είναι μες στο χώμα! Δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει να χάνεις το γονιό σου! Άντε παράτα μας ρε!” Και του το έκλεισα πλέον εγώ κατάμουτρα και από τότε ούτε επικοινώνησε ούτε τίποτα.
Με έβγαλε εκτός ορίων γιατί βλέπω πράγματα που δεν έβλεπα πριν. Η μαμά μου δεν τον θέλει και έχει πλέον πολύ αρνητική εικόνα όπως και γω. Η αλήθεια είναι πως έχω γεφυρώσει τις σχέσεις τους πολλές φορές και εκείνος με το φέρσιμό του τα γκρεμίζει. Έχω πλέον κουραστεί να προσπαθώ. Είναι σαν να είναι δυο προσωπικότητες. Είναι η πρώτη μου σχέση και έχω επενδύσει με όνειρα.
Νιώθω ότι θέλει να βγει από τη σχέση αυτή και δεν το λέει αντρίκια και προσπαθεί να με τσιγκλίσει να το κάνω εγώ. Αν είναι έτσι είναι απάνθρωπος γιατί πραγματικά μετά από τόσα χρόνια σχέσης φαίνεται το πραγματικό του πρόσωπο. Εσείς τι πιστεύετε ότι συμβαίνει; Παρακαλώ βοηθήστε με.
Broken heart
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;
Το πρώτο φιλί, το πρώτο βλέμμα, η γνωριμία. Η αμηχανία, τα ευτράπελα, το συναίσθημα. Κεραυνοβόλος έρωτας, σχέση πάθους, σχέση λάθους, χωρισμός… Στείλε τη δική σου ξεχωριστή ερωτική ιστορία και δες την δημοσιευμένη. ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232164
Συλλυπητήρια για τον πατέρα σου. Ήταν σίγουρα κάτι ξαφνικό για αυτυό και δυσκολεύεστε με τη μητέρα σου να το διαχειριστείτε. Αυτό δυστυχώς έφερε στην επιφάνεια και τα προβλήματα, αλλά και τη διαφορετικότητα των χαρακτήρων με τον φίλο σου. Δεν αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο τις δύσκολες καταστάσεις. Δεν ερμηνεύεται με τον ίδιο τρόπο και κατανόηση τις καταστάσεις. Σίγουρα πρέπει να πατήσετε γερά με τη μαμά σου και να προγραμματίσετε τη ζωή σας, αλλά θα το κάνετε με τον ρυθμό που θέλετε εσείς και όχι αυτόν που πιστεύει ο φίλος σου. Διαφορετικός είναι ακόμα και ο τρόπος της συμπαράστασης, για σας ήταν φυσικό να τρέξει ο φίλος σου από τη στιγμή που τον θεωρείτε και αρραβωνιαστικό, αλλά από ότι φαίνεται δεν είναι τόσο αυτονόητο από εκείνον. Σε κάθε περίπτωση, το δυσάρεστο αυτό γεγονός έφερε στην επιφάνεια τη διάσταση απόψεων που θεωρώ οτι πάντα υπήρχε, απλά η απόσταση την κάλυπτε ή εσύ πάντα έδινες τόπο στην οργή…. Καιρός να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου και να πάρεις τις αποφάσεις σου σε όλους τους τομείς. Να ξέρεις ότι μπορεί τα πράγματα τώρα να φαίνεται αρνητικά και μαύρα, αλλά πάντα υπάρχει ένα καλύτερο αύριο και για αυτό θα πρέπει να μοχθούμε!
Από αυτά που περιγράφεις νομίζω ότι τον έχεις κουράσει με την συμπεριφορά σου .Δεν λέω πως ο πόνος για το χάσιμο του γονιού είναι μικρός,όμως νομίζω ότι είσαι σε κατάθλιψη και θα πρέπει να το αντιμετωπίσεις με κάποιον ειδικό γιατί μόνη σου φαίνεται πως δεν τα καταφέρνεις !!!
Εάν κάποιος δεν μπορεί να σου σταθεί στα δύσκολα και να σε κατανοήσει όσο είσαι σε σχέση και πριν από τον γάμο και τα παιδιά, μετά τι θα γίνει; Νομίζω ότι κάποια πράγματα φαίνονται από πριν, γι’ αυτό σκέψου με ωριμότητα και ψυχραιμία, ζύγισέ τα και πάρε αποφάσεις. Ωστόσο μπορείς να κάνεις μια σοβαρή και ήρεμη κουβέντα μαζί του από κοντά εάν φυσικά το θέλετε και οι δύο. Εύχομαι καλή τύχη σε ό,τι κι αν αποφασίσεις να κάνεις!
Στην ουσία με έχει κουράσει εκείνος γιατί τον περιμένω τόσα χρόνια κερί αναμμένο και πόσο μάλλον τώρα που γνωρίζει καλά πως πονάω και έχω κατάθλιψη και προσθέτει πόνο στο πόνο με τη συμπεριφορά του. Κουράστηκα μια ζωή να εξηγώ, να στέκομαι δίπλα του, να γεφυρώνω καταστάσεις και εκείνος να φέρεται τώρα απάνθρωπα με το τρόπο του. Εξάλλου δεν είναι εργατικός και δουλεύει μόνο όταν έχει σεζόν λες και είναι μόνος του. Του έλεγα να βρει δουλειά, να νοικιάσει, να ανέβω και γω να βρω δουλειά και να ξεκινήσουμε τη ζωή μας. Ήμουν εγώ έτοιμη να θυσιαστώ και εκείνος μου έδινε ελπίδες. Δέθηκα συναισθηματικά γιατί είμαι μονογαμική, τον αγάπησα, του δόθηκα ψυχή και σώμα, ΕΊΝΑΙ Η ΠΡΏΤΗ ΜΟΥ ΑΓΆΠΗ. Τελευταία μου έλεγε πως αν χωρίσουμε (πριν χάσω το μπαμπά μου) δεν σημαίνει πως δεν θα πονέσει, αλλά θέλει να μείνει με τις γάτες του ( έχει εμμονή που έπαιρνε και αντικαταθλιπτικά ) και δεν θέλει άλλη γυναίκα να γνωρίσει μετά από μένα μου έλεγε. Τα έλεγε ξαφνικά ενώ ήμασταν καλά. Νιώθω ότι προετοιμαζόταν για έξοδο γιατί πολύ απλά φοβάται να πάει παρακάτω ( γάμος, οικογένεια ). Μένει στο πατρικό του και δεν έχει ανάγκη. Πραγματικά ενώ μου στάθηκε στο πένθος άλλαξε τρόπο χωρίς λόγο όταν έφυγε, με πονούσε μια με το χαμάλη, μια με το άλλο και το τρίτο ήταν τελειωτικό για μένα. Είχε τρόπο αρκετά εριστικό σε μένα ενώ με άκουγε να κλαίω για το μπαμπά μου. Αν κουράστηκε να το πει αντρίκια και όχι να με πληγώνει ενώ ξέρει πως παίρνω ηρεμιστικό.
Είμαστε αρραβωνιασμένοι από το 2011 και μένουμε στάσιμοι. Βλεπόμασταν όχι πολύ συχνά αλλά πάντα υπήρχε χημεία. Πάντα νόμιζα πως όντως υπάρχει ανεργία αλλά προβληματιζόμουν γιατί δεν ψάχνει εντατικά δουλειά να βγούμε από αυτή τη κατάσταση. Έψαχνε λίγο και όταν απογοητευόταν τα παρατούσε. Κοιμόταν τη μέρα και το βράδυ έγραφε μουσική. Του έλεγα να το αλλάξει αυτό γιατί του γίνεται πλέον κακιά συνήθεια. Είχα πρόβλημα στο σπίτι γιατί δεν πηγαίναμε παρακάτω. Του είχα πει από παλιά πως δεν θέλω να γίνω νύφη όταν σαραντίσω. Έλεος δηλαδή! Μου έλεγε πως όλα θα γίνουν και έτσι, θα πάμε σύντομα στο σπίτι μας που όπως βλέπω δεν θα πάμε ποτέ! Τη μ.Πέμπτη δεν άντεξα γιατί χλεύαζε μέχρι και την αναπνοή μου ενώ του έλεγα τα προβλήματα που έχουμε με τη μαμά μου με το θάνατο του μπαμπά μου. Μέχρι και την προηγούμενη μέρα ήταν υποστηρικτικός! Δηλαδή τι να σας πω! Δεν έχει ξαναγίνει αυτό από τον άνθρωπο που αγάπησα! Έχω μείνει άφωνη! Πόσο πια να αντέξω; Περάσαν πέντε μέρες και δεν έστειλε μήνυμα ούτε να επανορθώσει. Μετά στις 10 Απρίλη του έστειλα μέηλ, είπα τα παράπονά μου, ναι τον κατσάδιασα χωρίς βρισιές φυσικά και δεν πήρε ούτε θέση! Εξαφανίστηκε! Του είπα ότι δεν θέλω πια να προχωρήσουμε και αυτός δεν έχει κάνει τίποτα!
Συλλυπητήρια για τον πατέρα σου, μόνο να φανταστώ μπορώ τι περνάς. Θα συμφωνήσω με την Εύη που λέει ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είναι έτοιμος για αντιμετώπιση σοβαρότερων καταστάσεων μεταξύ των δυο σας. Φαντάσου ότι δεν συζείτε καν, δεν αντιμετωπίζετε κοινά προβλήματα οικονομικής και οικογενειακής φύσεως και φέρεται έτσι. Θα πρόσθετα ότι ο συναργεμός για μένα ήταν που είπε ότι “έκανε το χαμάλη” ενώ εκείνος ο ίδιος προσέφερε βοήθεια, όπως λες, και δέχτηκε και τις κινήσεις εκτίμησης από τη μαμά σου. Αυτό λέει πολλά, σημαίνει ότι δεν σου συμπαραστάθηκε με την καρδιά του, αλλά ότι περίμενε αντάλλαγμα και ότι θα τον προσκυνάς μια ζωή, και μάλιστα δεν του έφτασε καν η αναγνώριση που ήδη είχε. Ένας άνθρωπος που σου στέκεται και σου προσφέρει βοήθεια όπου χρειαστείς πιστεύοντας ότι το αξίζεις και κάνοντάς το με όλη του την αγάπη, δεν θα σου το χτυπήσει ποτέ, ακόμα κι αν εσύ του φερθείς μετά άσχημα, ούτε θα δεχτεί υλικό αντάλλαγμα. Νομίζω πως η συμπεριφορά του απέναντί σου αυτή τη στιγμή είναι σαν σε βαριά βαλίτσα χωρίς ροδάκια: δεν θέλει να σε “κουβαλά” άλλο, μα λυπάται και να σε αφήσει. Με άλλα λόγια, ενώ έχει επενδύσει σίγουρα στη σχέση σας και στα όσα ζήσατε μαζί, από την άλλη το νιώθει σαν “βάρος” αυτό που περνάς εσύ, ειδικά αφού έπεσες σε κατάθλιψη. Και εν τω μεταξύ, τον έχω ικανό να μην πιστεύει στην κατάθλιψη και να νομίζει ότι όλα είναι “στο χέρι σου”. Δυστυχώς πολλοί δεν καταλαβαίνουν ότι όπως, για παράδειγμα, ο τραυματίας με την πατερίτσα δεν μπορεί να τρέξει, όση δύναμη θέλησης και να έχει, έτσι και η κατάθλιψη, άπαξ και σε χτυπήσει και ο εγκέφαλος σταματήσει να παράγει τις ουσίες που χρειάζονται για να λειτουργήσει φυσιολογικά, δεν εξαρτάται από σένα και τη θέληση που έχεις. Είμαι σίγουρη ότι είναι ο τύπος που κατηγορεί το θύμα για οτιδήποτε συμβαίνει, αυτό μου βγάζει από αυτά που λες. Επίσης, το ότι η μητέρα του πέρασε καρκίνο ή ότι τον έδερναν μικρό ή ότι ο σκύλος στο χωριό τους έφαγε φόλα και ψόφησε, συγνώμη, αλλά δεν είναι χαρτί που μπορεί να παίξει όταν εσύ στην παρούσα κατάσταση περνάς αυτό που περνάς. Μη βγάλουμε τώρα όλοι μας κάθε δυστυχία που έχουμε περάσει και να τις συγκρίνουμε αντί να δείξουμε συμπαράσταση. Το καταλαβαίνω ότι με την απώλειά σου, την κατάθλιψή σου και το γύρισμα της πλάτης από άλλους συγγενείς σας, εσύ να μην είσαι ο πιο ευχάριστος άνθρωπος. Αλλά να σου πω κάτι, αν δεν μπορεί να σου σταθεί στα χειρότερά σου, μάλλον δεν θα σε αξίζει όταν θα είσαι στα καλύτερά σου. Γιατί κάποτε θα είσαι. Σου το εύχομαι αυτό ολόψυχα κι ας μη σε ξέρω. Βγάλε συμπεράσματα και αν ξενερώσεις και θελήσεις να εκκινήσεις εσύ τον χωρισμό σας, ίσως είναι το πιο δυναμικό πράγμα που μπορείς να κάνεις. Δυστυχώς δεν επέλεξες να χάσεις τον αγαπημένο πατέρα σου. Αλλά στην περίπτωση της σχέσης σου, είναι καθαρά δική σου επιλογή το αν θα την κρατήσεις ή όχι. Αν βάλεις ένα τέλος, μπορεί να νιώσεις και δυνατότερη.
Φυσικά και θα τον έχει κουράσει με τη συμπεριφορά της βρε Ελένη, λογικό να έχει νεύρα και στεναχώριες, αλλά εκείνη φταίει? Αν περνούσε τα ίδια ο δικός της ενώ εκείνη θα ήταν καλά, στοίχημα ότι θα μας έγραφε εδώ “τι να κάνω για να τον στηρίξω και να του δείξω ότι είμαι δίπλα του ακόμα και από απόσταση?” Είναι αδικία μεγάλη που από τη γυναίκα μάθαμε να περιμένουμε να είναι πάντα κούκλα, να προλαβαίνει τα πάντα και να τρέχει να στηρίζει το σύντροφό της με το μονίμως με το χαμόγελο στα χείλη κι ας της έχει τύχει τραγωδία, ενώ ο άντρας που με έναν πονοκέφαλο να τον πιάσει και να αρχίσει να φέρεται απαίσια, να τον δικαιολογούμε και τον νταντεύουμε λες κι είναι μικρό παιδάκι που πρέπει να του κάνουμε κάθε χατίρι. Και φυσικά το τραγικό είναι εμείς οι Έλληνες, σε χώρα ηλιόλουστη, με χρώματα, θάλασσα και φαγητάρες, με φιλότιμο και έξω καρδιά, να καταλήξουμε να τα ακουμπάμε χοντρά σε ειδικούς και να χαπακονώμαστε σαν τα καταθλιπτικά αμερικανάκια, επειδή ο καθένας τώρα πια κοιτά την πάρτη του, ακόμα και συγγενικά πρόσωπα (τζάμπα τα μεγάλα σόγια δηλαδή), ενώ οι άντρες έχουν καταλήξει κακομαθημένα παιδάκια που όταν κάνουν τα αυτονόητα για τις συντρόφους τους, τους το χτυπάνε λες κι έκαναν την αμάν θυσία της ζωής τους. Δε λέω ότι η κατάθλιψη ξεπερνιέται εύκολα με ωραία παρέα και φραπέ στη θάλασσα, λέω μόνο ότι μεγάλο ρόλο παίζουν οι άνθρωποι και είναι πολύ κρίμα που η κοπέλα βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση και αντί να έχει την ανθρώπινη στήριξη που θα έπρεπε να είναι δεδομένη, τη συμβουλεύουμε να τα στάξει σε έναν άγνωστο να τη βοηθήσει και να την κατηγορούμε και εμμέσως ότι κούρασε τον καημένο τον γκόμενο με τη συμπεριφορά της. Συγγνώμη που το πένθος μας δεν διασκεδάζει τους άλλους! Αν οι άλλοι ήξεραν ν’ αγαπάνε και να στηρίζουν το συνάνθρωπό τους και ειδικά τον/την σύντροφό τους, μπορεί και όλη η χώρα μας να μην πήγαινε κατά διαόλου.
Τι σχέση ειναι αυτή; Κάθε πότε βλέπεστε; Είναι πιστός; Τι ηλικία εχετε φαινεστε ανώριμοι πολύ και δύσκολα θα κρατήσετε.
Από τα όσα διάβασα, καταλήγω στο συμπέρασμα πως η σχέση σας είναι ανώριμη: σε μια στιγμή πολύ δύσκολη, χαρακτηρίζεται από επιπολαιότητα και κακή επικοινωνία. Πιθανώς είστε και οι δύο νεαροί σε ηλικία, εξ ου και δεν καταφέρνετε να σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων, δεν έχετε μεγάλη εμπειρία σε ανθρώπινες σχέσεις. Είναι όμως αταίριαστο με μια σχέση μακρόχρονη που μάλιστα πηγαίνει σε γάμο, να επικρατεί τέτοια απόσταση συναισθηματική μεταξύ σας αυτή την περίοδο που χρειάζεστε στήριξη (αλήθεια, αναρωτηθείτε το εξής: εσείς ήσασταν δίπλα του όποτε εκείνος το είχε ανάγκη, ή μήπως έχει και εκείνος τα παράπονά του από εσάς και γι’ αυτό τώρα δεν αισθάνεται τη διάθεση να σας “ανταποδώσει” τη συμπαράσταση;). Σκεφτείτε αν τα όσα σας δίνει αυτός ο άνθρωπος σας είναι αρκετά (είναι τεστ αυτή η κρίσιμη περίοδος για τον δεσμό σας, πιστεύω) – όταν θα έχετε τη διαύγεια να το κάνετε, εννοώ. Και μέχρι τότε, πιστεύω θα σας βοηθούσε να πάρετε συνειδητά κάποια απόσταση από εκείνον, για να δείτε τα πράγματα με ηρεμία και πιο καθαρά. Καλή τύχη.
Είμαστε και οι δύο άνω των 30, δεν είμαστε μικροί ηλικιακά. Πάντα ήμουν δίπλα του ακόμα και από τηλέφωνο. Τον στήριζα και με στήριζε. Τα Χριστούγεννα χαπακονώταν και ακουγόταν χάλια και έκλαιγα μη πάθει κάτι. Η χρόνια ανεργία και η απόσταση μας έφθειρε, μετά τα προβλήματα που είχε ο καθένας και μετέφερε στη σχέση του, μετά η τεμπελιά του για δουλειά. Δέθηκα μαζί του πολύ συναισθηματικά και πολλά πράματα δεν τα έβλεπα αλλά τώρα με το πένθος που έχω και φέρθηκε απάνθρωπα, αποφάσισα να χωρίσω. Έγιναν προσφάτως και άλλα πράματα που οδήγησαν σε διάλυση του αρραβώνα. Μέσα μου κάτι πλέον έσπασε, είμαι πληγωμένη και απογοητευμένη γιατί έχασα άδικα και τα χρόνια μου βρισκόμενη εγκλωβισμένη σε ένα φαύλο κύκλο. Μου έχει ραγίσει τη καρδιά ενώ ξέρει πως είμαι βαθιά συναισθηματικό άτομο. Μου είπε πως θέλει να σταματήσει η σχέση γιατί μας έχει φθείρει και μας απάλλαξε, δεν οδηγεί πουθενά αλλά με τρόπο απάνθρωπο ενώ βρήκε δουλειά και απέκτησα μια ελπίδα ότι θα ξεκινήσουμε επιτέλους, τα γκρέμισε όλα μέσα μου. Με προκαλούσε για τσακωμό, πρόσθετε πόνο και άγχος με το φέρσιμό του για να τον διώξω εγώ πρώτη και να μην πάρει την ενοχή. Για αυτό με τσιγκλούσε ενώ πονούσα ήδη για το μπαμπά μου. Είναι αυτό ανδρισμός; Είναι αυτό ανθρωπιά ενώ είμαστε μαζί 7 χρόνια;
Αν καποιός δεν σε στηρίζει στις δύσκολες σου στιγμές τότε δεν αξίζει να είσαι μαζί του . Εγώ κατάλαβα απο αυτά που μας εγραψες , οτι προυπήρχαν πολλά προβλήματα στην σχέση σας , τα οποία και οι δύο ίσως δεν θέλατε να τα δείτε κατάματα και μένατε σε αυτή την σχέση λόγω του αρραβώνα κ.τ.λ …Με τη δύσκολή στιγμή λοιπόν που πέθανε ο μπαμπάς σου , φυσικά όλα αυτά τα προβλήματα διογκώθηκαν και φυσικό ήταν να χωρίσετε αφού ξεκάθαρα εκείνος δεν είχε καμία διάθεση να σε στηρίξει ούτε να σε βοηθήσει σε αυτό που περνούσες ….οπότε για εμένα σωστά έπραξες και χωρίσατε γιατι για να μένει κάποιος δίπλα μας πρέπει να μας έχει αποδείξει οτι το αξίζει ….και ο συγκεκριμμένος απο την συμπεριφορά του φάνηκε οτι δεν το άξιζε …..Εσύ τώρα πρεπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου πάνω απο όλα ……θα σου πρότεινα να επισκεφθείς καποιον ειδικό ψυχολόγο ώστε να σε στήριξει στο θέμα του απώλειας του μπαμπά σου , αλλά και να σε βοηθήσει να ξέφυγεις απο την θλίψη η οποία είναι φυσιόλογικη μεν αλλά οχι οταν φτάνει σε σημεία που δεν μπορείς να την ελέγξεις …..Είσαι νέα κοπέλα , πρεπει να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου και να κοιτάξεις το μέλλον σου με αισιοδοξία …μην στεναχωριέσαι για την αποτυχία στην σχέση σου , γιατι κάθε εμπόδιο για καλό ….Θα βρεθεί σίγουρα κάποιος πολύ καλύτερος άνδρας απο θέμα χαρακτήρα που να σου αποδείξει οτι θα ναι μαζί σου και στα δύσκολα ….και οχι μονο στα ευκολα …….Κοίταξε τον εαυτό σου πρώτα , να μπορέσεις να ξεπεράσεις τον χαμό του μπαμπά σου και να αισθανθείς λίγο καλύτερα και όλα τα υπόλοιπα θα έλθουν …..Σου έυχομαι καλή τυχη και οτι καλύτερο απο εδώ και πέρα ….
Το να χάσει καποιος εναν απο τους 2 γονείς είναι ένα πραγματικό πλήγμα, μια απώλεια που σαφώς και δεν αναπληρώνεται, απλά μαθαίνει καποιος να ζεί την επόμενη μέρα και ελπίζει στην επούλωση της πληγής μέ το πέρασμα του χρόνου. Είναι ένα αναπλήρωτο κενό και φυσικά θα κάνει καποιον που το βιώνει να επανεξετάσει και να αναθεωρήσει πολλά πράγματα στην ζωή και στην σχέση του. Σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται να υπάρχουν δίπλα μας άτομα μέ τοξικότητα και αρνητική συμπεριφορά. Η απώλεια περιλαμβάνει στάδια που την περνάς και είναι πολύ περίεργη σαν συναίσθημα η ψυχική κατάσταση να την περνάει ένα άτομο μονο του. Δεν θέλω να κατακρίνω τον σύντροφο σου όμως η συμπεριφορά του είναι απαράδεκτη και πραγματικά αν φέρεται σε τέτοιες στιγμές πένθους έτσι απέναντι σε εσένα που είστε και αρραβωνιάσμενοι και είσαι η αγάπη του , φαντάσου πως θα φερθεί μελλοντικά σε καποια διαφορετική φάση της ζωής σας πχ σε μια εγκυμόσυνη, η σε καποιο σοβαρό οικογενειακό, η οικονομικό θέμα. Οσο και να θέλω να τον δικαιολογήσω η να του βρώ ένα ελαφρυντικό γιατί βίωσε μια δύσκολη κατάσταση όπως ανέφερες με τον 1 απο τους 2 γονείς του, σε τέτοιες στιγμές θα πρεπε να είναι στο πλευρό σου να σου δείχνει κατανόηση και να σου συμπαραστέκεται ακόμα κι απο απόσταση αν οι συνθήκες δεν του το επιτρέπουν να έχει φυσική παρουσία δίπλα σου. Απλά κρίμα η όλη του συμπεριφορά, και μην στενοχωριέσαι έχω χάσει κι εγώ τον πατέρα μου και νιώθω την σημασία της λέξης απώλεια, βουβός πόνος στην ψυχή. Αυτό που θα πρέπει να κάνεις είναι να επιδιώκεις όσο γίνεται πάντα να έχεις στον κοινωνικό σου περίγυρο θετικά άτομα με καλή ενέργεια και οχι τοξικά που σου ρίχνουν δηλητήριο στην ψυχή σου με διάφορους τρόπους. Συλλυπητήρια εύχομαι και να είσαι δυνατή λόγια άλλα δεν μπορώ να σου πω, οσο για τον σύντροφο σου οτι λόγο και να έχει που συμπεριφέρεται έτσι η στάση του και μονο απέναντι σου τον τελευταίο καιρό που έχεις ανάγκη τα τρυφερά λόγια, τα γλυκά συναισθήματα, εκείνος μηδενίζει τα όσα καλά έχει κάνει με το να σου συμπεριφέρεται έτσι. Δεν αξίζεις τέτοια μεταχείριση, είναι τελειώς εκτός τόπου και χρόνου και αυτά που λέει ας μην δώσω περιγραφή καλύτερα γιατί δεν θα είναι πολιτισμένη η λέξη που θα χρησιμοποιήσω.
Είμαι πληγωμένη πολύ και δυστυχώς ήμουν άπειρη να κάνω σχέση. Ήταν η πρώτη μου και είμαι 32. Κατάλαβα ότι όλη αυτή την άσχημη συμπεριφορά τη προκάλεσε επίτηδες για να βγει από τη σχέση. Εξάλλου όταν τον ρώτησα αν υπάρχει άλλη, μου είπε πως δεν υπάρχει και ούτε θέλει άλλη, θέλει να μείνει με τις γάτες του. Μη γελάσετε αλλά το θέμα του είναι σοβαρό, ψυχωτικό και εμονικό με αυτά τα ζωάκια. Είχε κατάθλιψη και έπαιρνε χάπια και πριν τον γνωρίσω χωρίς να το ξέρω για άλλους λόγους και τώρα επιδεινώθηκε με αυτό το άγχος που έχει για αυτά, τα έχει σαν μωρά. Η απόσταση μας έφθειρε, η ανεργία και η συνήθεια της ανεργίας που είχε, δεν έψαχνε εντατικά με ζήλο να βρει δουλειά ενώ αρχικά δεν ήταν έτσι πριν μπλέξει με τις γάτες. Μου είπε γραπτώς ( γιατί γραπτώς γράφαμε τελευταία για να μην υπάρχουν εντάσεις ) ότι μας απάλλαξε από μια σχέση που μας φθείρει, που οι στεναχώριες είναι πιο πολλές από τις χαρές και ότι η σχέση έγινε απλά μία στήριξη από το τηλέφωνο και ότι δεν μπορεί να είναι δίπλα μου. Μου πρόσθεσε όμως πόνο στο πόνο τώρα που έχω πένθος σε λάθος χρόνο και απάνθρωπο τρόπο. Με πονάει γιατί του έδωσα τα πάντα, η αλήθεια είναι πως ένιωθα πάντα την αγάπη του και τη στήριξή του αλλά τώρα έχω ραγίσει. Τον είπα απάνθρωπο, αλήτη, βιαστή της ψυχής και των ονείρων μου. Δεν θέλω το κακό του. Μου ανέφερε και το δαχτυλίδι των αρραβώνων που πήρε όταν του είπα πως θα συνέλθω και θα προχωρήσω τη ζωή μου με κάποιον που θα αξίζει. Κλαίω πολύ υπάρχουν και άλλα πράματα που μπερδεύουν τη σκέψη μου που δεν έχω αναφέρει. Απλά δεν το περίμενα να φερθεί έτσι. Είμαι πληγωμένη μέσα μου και από την άλλη έχω αισθήματα για εκείνον αλλά είναι ματωμένα. Νιώθω άδεια…