Είμαι με τον σύντροφό μου 8 χρόνια και αντιμετωπίζω πρόβλημα στο κεφάλαιο οικογένεια και πιο συγκεκριμένα “παιδιά”.
Σε αντίθεση με το πρόβλημα που τίθεται πιο συχνά, δηλαδή η γυναίκα να θέλει παιδί ενώ ο άντρας όχι, στη δική μου περίπτωση ισχύει το εντελώς αντίθετο! Αυτός θέλει ενώ εγώ δεν θέλω!!! Προτού ακουστεί για κάποιες γυναίκες που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδί προκλητικό αυτό που λέω, να συμπληρώσω ότι ανήκω και εγώ σε αυτήν την κατηγορία γυναικών που δεν μπορούν να κάνουν παιδί!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο σύντροφός μου αυτό το έμαθε σχεδόν στον 1,5 χρόνο σχέσης όπου είδα ότι όλο αυτό μεταξύ μας ήταν πιο σοβαρό, οπότε θεώρησα σωστό να τον ενημερώσω ότι οι γιατροί μου είχαν πει ότι το μείνω έγκυος θα είναι από εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο, σε περίπτωση που ήθελε κάτι διαφορετικό από τη ζωή του να το έβρισκε αλλού, όσο σκληρό και να ήταν αυτό για εμένα. Προτίμησε να μείνει μαζί μου και είπαμε ότι αν στο μέλλον θέλαμε παιδιά θα το παλεύαμε με άλλους τρόπους και αν δεν τα καταφέρναμε δεν πειράζει.
Επανέρχομαι λοιπόν στο τώρα, ο σύντροφος μου θέλει παιδί, είτε μέσω εξωσωματικής είτε με παρένθετη είτε δεν ξέρω και εγώ με τι άλλο και εγώ δεν θέλω! Μου λέει: τι πιο νορμάλ από το να έχεις ένα παιδί; Είναι η πορεία της ζωής. Εγώ όμως δεν θέλω. Μου αρέσει που είμαι χαλαρή, που δεν έχω αυτή τη σημαντική ευθύνη για έναν άλλον άνθρωπο. Όπως με ξέρω δεν θα μου ταίριαζε καθόλου να γίνω μάνα. Μου λέει καλά, ας έχουμε το παιδί μας και βλέπουμε. Του λέω δεν θέλω! Δεν το ζητάω, δεν έχω αυτήν την ανάγκη, δεν μπορώ να με φανταστώ όλη μέρα να ασχολούμαι με ένα μωρό και με τις ανάγκες του. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσω να είναι μια σωστή μάνα γιατί μπορεί να είμαι συμπονετική, να δίνω εύκολα αγάπη, να έχω κατανόηση, αλλά δεν είμαι επιβλητική, δεν μπορώ εύκολα να επιβληθώ αν θέλει κάτι, το πιο πιθανόν είναι να το κάνει.
Για να είσαι μάνα πρέπει να μπορείς να μαζεύεις και λίγο τα λουριά που λέμε. Αυτός από την άλλη το βλέπει χαλαρά: και άλλοι δεν ήξεραν, βλέπω άλλες που είναι στον κόσμο τους κι έχουν παιδί και εσύ δεν πιστεύεις σε εσένα. Και δηλαδή επειδή και άλλες απέκτησαν παιδί και είναι με τα μυαλά στα κάγκελα πρέπει να το κάνω κι εγώ; Δηλαδή όλοι πέφτουν στον γκρεμό ας πέσουμε και εμείς; Τι λογική είναι αυτή; Επιπλέον, του είπα ότι πιστεύω ακράδαντα ότι αν συμβεί αυτό και αποκτήσουμε παιδί είμαι σχεδόν σίγουρη ότι θα χωρίσουμε. Διαφωνούμε ήδη αρκετές φορές μεταξύ μας αλλά τα βρίσκουμε επειδή είναι ανάμεσά μας, δεν εμπλέκεται κάποιος άλλος. Αν όμως έχεις και ένα παιδί στη μέση νομίζω θα αγριέψει το πράγμα. Εγώ του είπα για εμένα είσαι αρκετός, δεν χρειάζομαι ένα παιδί να ολοκληρωθεί η ευτυχία μου! Ό,τι ήθελα το έχω δίπλα μου. Του είπα αν πιστεύεις ότι αξίζει να ξοδέψεις ένα σωρό λεφτά για εξωσωματικές, παρένθετες κλπ (γιατί εννοείται εγώ δεν θα συμβάλλω καθόλου σε όλα αυτά) και για ένα σενάριο με ένα μικρούλι γλυκούλι που θα το έχεις στο σπίτι να παίζει και να τρέχει (και όλα αυτά από τον μαγικό κόσμο της disney, όπου διαφέρουν από την πραγματικότητα) συν τη μεγάλη πιθανότητα να χωρίσουμε και ένα παιδί να βρεθεί ανάμεσα μας χωρίς να φταίει, τί να σου πω;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Φοβάμαι ότι επειδή δεν επιβάλλω εύκολα τη γνώμη μου όπως προανέφερε θα με πείσει εν τέλει και η κατάληξή μας θα είναι αυτά που πιστεύω! Εκεί που βασίζομαι κάπως είναι ότι το κόστος είναι αρκετά μεγάλο και ίσως να το ξανασκεφτεί…
Αλεξάνδρα
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232164
προβλέπεις το μέλλον??
γιατί από αυτά που γράφεις ειδικά για την σχέση σου με ένα μωρό είναι σαν να το κάνεις. Επίσης, ότι κ να λένε οι γιατροί τα θαύματα έρχονται για να τους διαψεύσουν.
αν πραγματικά δεν θέλεις ένα μωρό (όχι επειδή φοβάσαι τις ευθύνες του) αλλά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δεν θέλεις επειδή φυσικά δεν γεννηθήκαμε όλες μανάδες, τότε πρέπει να του δώσεις επιχειρήματα λογικά κ όχι τα προαναφερθέντα.
επίσης, το κόστος όταν θέλεις ένα μωρό δεν το λαμβάνεις υπ όψη σου οπότε μη στηρίζεσαι εκεί σαν επιχείρημα.
Εδώ σε εχει πείσει και εχεις κάτσει 8 χρόνια μαζί του δεν θα σε πείσει να κάνεις και παιδί; Θα σε πείσει γιατι και εσυ δεν επιβάλεις τη γνώμη σου όπως λες, και μετά θα σε πείσει οτι μια χαρά μάνα είσαι κιόλας. Θα πειστείς πάλι και όλα θα είναι μια χαρά.
Αλλα ενα πράγμα δεν καταλαβαίνω αφου αυτός θέλει διακαώς παιδί και εσυ όχι γιατί εκατσε μαζί σου;;; Κάτι δεν μας λές.
Η γνώμη μου κορίτσι μου, είναι να κάνεις αυτό που σου λέει η ψυχή σου(αυτό όμως θέλει δουλειά)….γιατί ένα παιδί για να ερθει είτε με εξωσωματική θέλει φάρμακα τα οποία επηρεάζουν πολύ την ψυχολογία της γυναίκας, μιας και έχει να κάνεις με ορμόνες, και δεύτερον πειτε οτι έρχεται ένα παιδί είτε από εξωσωματική είτε από παρένθετη μητέρα…με την ψυχολογία που ήδη έχεις, σε βλέπω αγκαλιά με την κατάθλιψη, θεωρώ πως πρέπει να απευθυνθείς σε ψυχολογό…γιατί κατά βάθος μου φαίνεται πως βγαζεις έναν θυμό, μια άρνηση στην ιδέα ενός παιδιού…που έχει βαθύτερα αίτια. Προς θεού όμως μην φέρετε στον κόσμο ένα παιδί χωρίς να υπάρχει και από τους δυό σας η ίδια θέληση…
Βασικά δεν συμπίπτουν καθόλου τα θέλω σας και απορώ που είστε μαζί τόσα χρόνια. Το κεφάλαιο παιδί είναι πολύ σοβαρό και δεν θέλουν όλοι όπως λες για σένα. Εκείνος θέλει όμως. Το καλύτερο είναι να χωρίσετε γιατί θα γίνεται χειρότερη η κατάσταση. Δεν μπορεί επίσης να βρίσκεται κάποιος κάτω από πίεση και φασαρίες που επιφέρει ψυχική δυσφορία στη ζωή του και τη καθημερινότητά του…
Εγώ απλά ήθελα να ρωτήσω πώς ένιωσες όταν σου ανακοινώθηκε ότι είναι όπως λες ‘εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο’ να κάνεις παιδί. Νομίζω πρέπει να ανατρέξεις σε αυτό το συναίσθημα γιατί αν για σένα αυτή η διάγνωση ήρθε ως ανακούφιση, τότε πιστεύω ότι πρέπει να χωρίσετε γιατί ξεκάθαρα δε θες να κάνεις παιδί ενώ ο σύντροφός σου το θεωρεί λογικό επακόλουθο. Αν όμως τότε είχες κάποιο άλλο συναίσθημα, σοκ, θλίψη ή ο,τιδήποτε άλλο -εκτός χαράς και ανακούφισης- ενδέχεται να έχεις διώξει επιφανειακά (με εκλογίκευση) την επιθυμία σου να γίνεις μάνα επειδή ξέρεις ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο να γίνει και να έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι δε θες, για να αποκτήσεις τον έλεγχο. Για να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι δε σου στερήθηκε κάτι που ήθελες, εσύ δε το ήθελες. Απλώς λέω. Την αλήθεια την ξέρεις εσύ μόνο. Προσωπικά, είχα τεράστια δυσκολία να κάνω παιδί. Στην πρώτη διάγνωση που μου έδωσαν τις πιθανότητές μου έπαθα σοκ και δε μπορούσα να σταματήσω να κλαίω αλλά με τον καιρό το εκλογίκευσα κι εγώ λέγοντας πως δε το χρειάζομαι, μπορεί να μη γίνω καλή μάνα κλπ κλπ. Όμως το συζητούσαμε συνέχεια και μετά από καιρό (μέχρι να ωριμάσει μέσα μας), αρχίσαμε εξωσωματικές. Κάναμε πολλές προσπάθειες (όχι μόνο μία), που είναι σαφώς επίπονες και κοστίζουν πολύ. Όταν δεν πετυχαίνουν, πολλές φορές θες να σταματήσεις και λες ‘δε θέλω παιδί’. Εμείς συνεχίσαμε γιατί δεν ήθελα ποτέ να μετανιώσω ότι δεν προσπάθησα αρκετά. Αυτό το όριο όμως είναι πολύ προσωπικό.
Τέλος πάντων, αν δε θες παιδί, μια χαρά, είναι δική σου η ζωή και εσύ ξέρεις.
Αν όμως υπάρχει και μια πιθανότητα κάποτε -πριν μάθεις ότι είναι δύσκολο- να ήθελες, ίσως αξίζει να το ερευνήσεις μέσα σου και να αποφασίσεις.
Αλεξάνδρα,
Διάβασα προσεκτικά το μήνυμά σου. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι δεν θέλεις πολύ τον σύντροφό σου για να θέλεις να κάνετε παιδιά. Το καταλαβαίνω, απόλυτα αλλά μην κρύβεσαι πίσω από το δάκτυλό σου. Δεν στο εμπνέει
το συναίσθημα ο άνθρωπος, τί να κάνουμε…… Τώρα, όλα τα άλλα είναι προφάσεις γι’ αυτόν και τους τριγύρω. Εσύ όμως ξέρεις …..
Αγαπητη μου Αλεξανδρα,όπως προανεφερες στο μήνυμά σου,είπες ότι στον ενάμισι χρόνο που ησασταν μαζί,του εκμυστηρεύτηκες ότι δεν μπορείς να κάνεις παιδί και είπατε (από κοινού) ότι αν κάποια στιγμή θελήσετε να κάνετε παιδί θα βρείτε τρόπο μέσω παρένθετης μητέρας.κτλ.Δεν του το ξεκοψες τότε ομως.Ησουν ειλικρινής μαζί του αλλά μέχρι ενός σημειου.Δεν του είπες ότι δεν θέλεις καθόλου,οπότε δεν μπορείς να ρίξεις το φταίξιμο σε αυτόν.Ειστε μαζί οχτώ χρόνια.Τωρα κατάλαβες ότι θέλει παιδιά;Αποκλείεται να μην σε είχε προϊδεάσει!Δεν ξέρω πως έχεις μέσα στο μυαλό σου το όλο θέμα με το παιδί,αλλά πραγματικά θέλω να σου πω ότι ο φόβος σου υπερισχύει της πραγματικότητας Δεν είναι καθολου τραγικά τα πράγματα όταν αποκτάς ένα παιδί,ίσα ίσα που θα αισθάνεσαι και πιο ολοκληρωμένη και θα λιώνεις με αυτή την αθώα ψυχούλα.Ο σύντροφός σου σε αγαπάει και το έχει καταλάβει όλο αυτό και του έχει βγει το πατρικό ένστικτο,σε αντίθεση με εσένα που το εγώ σου είναι πιο μεγάλο από το μπόι σου.Αν τον αγαπάς,ασ’τον να φύγει γιατί για την ηλικία σου,μόνο ωριμότητα δεν μου βγάζεις.Αυτος είναι πολύ πιο μπροστά από εσένα και απορώ πως σε άντεξε τόσο καιρό.Μου βγάζεις πολύ εγωπαθεια.
Ο μαλθακος δηθεν χαρακτηρας σου για να αποποιηθεις οποιαδηποτε ευθυνη για την εκβαση του παιδιου μου κανει οτι εισαι ευθυνοφοβη και ισως λογω του τροπου που εσενα σε μεγαλωσαν …..Ο φοβος οτι θα χωρισετε και δη εξαιτιας του παιδιου ειναι φοβος εξαιρετικα ακαρδος που κανενα παιδι δεν αξιζει να το ακουσει απτη μανα του ….μπορει να χωρισετε και επειδη δεν θελεις παιδι η για αλλους εκατομμυρια λογους …..σιγουρα ομως αν εσεις αγαπιεστε δεν θα σας χωρισει το παιδι ……………αυτο μην το ξαναπεις και καταληγω πως εχεις δικιο για να μιλας ετσι ακαρδα για μια αθωα ψυχη που δεν εχει γεννηθει να μην γινεις μανα …..αστο γιαυτες που ξερουν να αγαπουν και οχι να κατηγορουν ……ΜΗΝ το κανεις!