Καλημέρα σας!

Με λένε Νατάσα, είμαι 22 χρονών και αριστούχα τελειόφοιτη στο πανεπιστήμιο, με πρόσφατη πρόταση για μεταπτυχιακό με υποτροφία και μερική απασχόληση στο αντικείμενό μου.

Εδώ και 8 μήνες είμαι σε σχέση με έναν άντρα, τον Κ., 33 χρονών, ο οποίος το παρόν διάστημα δουλεύει περιστασιακά. Η σχέση μου ως τώρα μού φαινόταν ιδανική, γιατί έναν μεγαλύτερό μου τον βλέπω σαν αυθεντία και μου φέρεται ωραία, ενώ με έχει αλλάξει προς το καλύτερο, π.χ. είχε απαιτήσεις να ξέρω να μαγειρεύω τέλεια κάποια πιάτα (που δεν ήξερα ούτε πώς δείχνουν) και τα κατάφερα, ενώ με έκανε να απαλλαγώ από το εφηβικό, χαζοχαρούμενο στυλάκι μου.

Νιώθω πολύ ωραία μαζί του, νιώθω ότι μεταμορφώθηκα σε γυναίκα. Το πρόβλημα είναι η πρόσφατη γνωριμία του με τους γονείς μου, οι οποίοι τον έβγαλαν “loser” και άχρηστο. Μου φαίνονται πολύ βαριές κουβέντες αυτές. Δεν του το είπαν στα ίσα, βέβαια, αλλά υπήρχε μια ψυχρότητα από μεριάς τους στην ατμόσφαιρα κι αργότερα ο Κ. μού είπε ότι τσατίστηκε πολύ με τη στάση τους και ότι ευτυχώς εγώ δεν είμαι “ψηλομύτα” όπως εκείνοι.

Θα σας εξηγήσω. Οι γονείς μου τον κάλεσαν για δείπνο στο σπίτι, για να γνωριστούν μαζί του. Του έκαναν γενικά ερωτήσεις για τη ζωή του, τη δουλειά του, τις επιτυχίες του. Ok, τους είπε ότι δεν έβγαλε ποτέ τη σχολή Μηχανικών Οχημάτων γιατί, όπως λέει, τα ελληνικά ΤΕΙ είναι για κλάματα, όπως και οι καθηγητές… Μετά τους είπε ότι δούλεψε στο συνεργείο του μπαμπά του, αλλά έφυγε από εκεί γιατί δεν τα έβρισκαν οι δυο τους, οπότε πήγε για ένα χρόνο σερβιτόρος στη Γερμανία, όπου, όπως είπε, “δεν μπόρεσε να ζήσει σε ένα φασιστικό κράτος”. Γύρισε στην Ελλάδα και δούλευε εδώ κι εκεί μεροκάματα, και μένει με τους γονείς του γιατί δεν βγαίνει οικονομικά.

Οι δικοί μου τον άκουγαν ευγενικά, αλλά με προβλημάτισε λίγο ο κατηγορηματικός τόνος του Κ., σαν να του έφταιγαν όλα μέχρι τώρα, σαν να ένιωθε την ανάγκη να απολογηθεί για το γιατί δεν τέλειωσε τη σχολή του ή γιατί δεν έμεινε να δουλεύει στο συνεργείο ή γιατί δεν έχει οικονομίες στην άκρη (είπε ότι ένα χρόνο ήταν σε σχέση με μία ανύπαντρη μητέρα, και “του τα έφαγε”). Οι δικοί μου ήταν ευγενικοί, αλλά λίγο απόμακροι, δηλαδή απέφευγαν να διαφωνήσουν για να μην έρθουν σε αντιπαράθεση μαζί του. Καταλάβατε, αυτό το στυλ της ουδέτερης, κρύας ευγένειας.

Η μητέρα μου κάποια στιγμή τού είπε διπλωματικά ότι καλό είναι να γνωρίζει κανείς το νωρίτερο το προς πού θέλει να πορευτεί και τι θα ήθελε να κάνει στη ζωή του, αλλά ο Κ. είπε πως είναι σίγουρος για τον εαυτό του πως όλα θα βρουν το δρόμο τους. Κάτι τέτοιο μάλλον δεν τους καθησύχασε. Οπότε, μόλις έφυγε ο Κ. από το σπίτι μας, οι γονείς μου έπεσαν να με φάνε, μου είπαν ότι δεν θα είμαι ποτέ ευτυχισμένη με έναν “loser” όπως λένε, ο οποίος ακόμα δεν έχει βάλει σε τάξη τη ζωή του ώστε να είναι ικανός να βάλει τάξη στη σχέση μας.

Με στεναχώρησε πάρα πολύ η άποψή τους γιατί δεν πιστεύω στους losers, πιστεύω απλώς ότι αν δώσεις κατάλληλες συνθήκες σε οποιονδήποτε άνθρωπο, θα ευδοκιμήσει. Και η Ελλάδα δεν είναι και το πιο “γόνιμο” έδαφος… Εδώ εγώ φυλλάδια μοιράζω παράλληλα με τις σπουδές μου και δεν πληρώνομαι πάντα ανά ημέρα, έχει τύχει εβδομαδιάτικο να μου χρωστούν! Απλώς προσπαθώ να παραμένω θετική, επειδή έχω και τις προοπτικές μέσω σχολής…

Ok, είναι πολλές φορές αρνητικός και ψάχνει τι του φταίει, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι το κάνει γιατί είναι στην ψυχολογία του ανθρώπου όποτε αποτυγχάνει, να ψάχνει για εξωτερικούς εχθρούς. Μαζί μου, όμως, είναι καλός, αλλά δηλώνει (μεταξύ σοβαρού κι αστείου) ότι “με τέτοια πεθερικά, δεν πρόκειται να με παντρευτεί”. Κι από την άλλη, είναι οι γονείς μου, που μου λένε να σκεφτώ το μέλλον μου και στον συναισθηματικό τομέα, γιατί πιστεύουν ότι ο άντρας που έχω δίπλα μου θα είναι μια ζωή αποτυχημένος και θα κατηγορεί τους γύρω του για αυτό, και φοβούνται ότι αργά ή γρήγορα θα με κρατήσει κι εμένα πίσω στους στόχους μου ή θα με κατηγορήσει για μελλοντική του αποτυχία.

Για να μην παρεξηγηθώ, οι γονείς μου δεν είναι κολλημένοι στο στυλ “δεν θα δώσουμε την κόρη μας σε τίποτα λιγότερο από γιατρό ή δικηγόρο”, καμία σχέση. Απλώς πιστεύουν ότι ο Κ. δεν είναι ο άνθρωπός μου και φοβούνται πως μέχρι να το καταλάβω από μόνη μου, θα είναι αργά.

Είμαι διχασμένη. Από τη μία πιστεύω ότι δεν θα ξαναβρώ κάποιον να με αγαπήσει ξανά τόσο όσο ο Κ.! Κι από την άλλη όντως αρχίζω να βλέπω τα ελαττώματα για τα οποία μου μιλούν οι γονείς μου, σαν να μου έχουν φύγει λίγο τα ροζ σύννεφα. Με απασχολεί πολύ, γιατί άρχισα να βλέπω έναν Κ. που δεν έβλεπα ως τώρα: έναν άνθρωπο αρνητικό, λίγο χειριστικό και χωρίς σαφείς στόχους στη ζωή του. Τι να κάνω σε μια τέτοια περίπτωση;

Οι δικοί του γονείς με συμπάθησαν και ο γιος τους με αγαπάει και μου το λέει και το νιώθω. Και είναι και μονογαμικός, ενώ οι άντρες συνήθως συνεχώς παίζουν. Νιώθω φόβο κι αναφάλεια ότι δεν θα ξαναβρώ τόση αγάπη και αφοσίωση, παρά τα στραβά που μπορεί να έχει ο άνθρωπος. Άμα χώριζα, θα με πονούσε πολύ… Κι αν συνεχίσω, φοβάμαι ότι θα βρω μπροστά μου τον αρνητικό τρόπο σκέψης του Κ. Π.χ. για την υποτροφία αντί να με συγχαρεί, μου είπε μόνο “σιγά τα ελληνικά ΑΕΙ” και ότι έχει σημασία μόνο η αξία μου σαν άνθρωπος. Αυτό που με κρατά κοντά του είναι η βαθιά μου ελπίδα πως με την αγάπη λύνονται τα πάντα.

Εύχομαι να διαβάσω σχόλια πιο έμπειρων, να με βοηθήσουν.

Νατάσα

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;

Το πρώτο φιλί, το πρώτο βλέμμα, η γνωριμία. Η αμηχανία, τα ευτράπελα, το συναίσθημα. Κεραυνοβόλος έρωτας, σχέση πάθους, σχέση λάθους, χωρισμός… Στείλε τη δική σου ξεχωριστή ερωτική ιστορία και δες την δημοσιευμένη. ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ