Οι δικές σας ιστορίες: “Θέλω να είμαι καλή φίλη, αλλά όλη αυτή η κατάσταση με έχει πραγματικά κουράσει.”

Γεια σας κι από μένα.
Θα ήθελα κι εγώ να σας ρωτήσω κάτι…

Τον τελευταίο μισό χρόνο η κολλητή μου έχει κάνει μια σχέση με έναν τύπο που δεν της φέρεται και με τον καλύτερο τρόπο με αποτέλεσμα εκείνη να τρελαίνεται. Της προκαλεί ανασφάλεια, ζηλεύει, κάνει σενάρια, τα οποία δεν είμαι και σίγουρη να σας πω την αλήθεια ότι κάποια από αυτά δεν στέκουν.

Η συμπεριφορά του τύπου δεν είναι καλή απέναντί της. Αλλά η φίλη μου έχει φάει κόλλημα κι ενώ βλέπει ότι αυτή η σχέση την αρρωσταίνει και της κάνει κακό, δεν μπορεί να ξεκολλήσει. Έχει σκαλώσει. Έχει πάθει εμμονή μαζί του. Όλο αυτό όμως, πέραν του ότι έχει αναστατώσει τη δική της ζωή έχει επηρεάσει και τη δική μου.

Πρώτον γιατί στεναχωριέμαι για την κολλητή μου, που δεν μπορώ να κάνω κάτι να τη βοηθήσω (της έχω πει ότι πρέπει να χωρίσει, αλλά δεν το συζητάει καν). Και δεύτερον, γιατί το τηλέφωνό μου χτυπάει ασταμάτητα. Ακόμα και στη δουλειά μου. Πρωί, μεσημέρι, απόγευμα… Και όσον αφορά στα βράδια, βρίσκω ησυχία όταν έχουν ραντεβού. Δηλαδή σπάνια, γιατί αυτός μία δεν μπορεί, μία έχει δουλειά, μία είναι κουρασμένος, μία θα βγει με τους φίλους του κλπ κλπ. Το θέμα μου είναι ότι έχω πιεστεί πολύ κι εγώ. Από τη μία στεναχωριέμαι για τη φίλη μου και θέλω να τη στηρίξω, από την άλλη δεν αντέχω άλλο ξενύχτι. Είμαι στα τηλέφωνα μέχρι τις 3 τα ξημερώματα (καμία φορά και 4), να ακούω σενάρια, να προσπαθούμε να εξηγήσουμε τη συμπεριφορά του. Τα λέμε, τα ξαναλέμε, τα ξαναλέμε μέχρι να κουραστεί και να πάει για ύπνο. Εγώ όμως πρέπει να ξυπνάω στις 7.30 το πρωί για τη δουλειά μου. Και αυτό το πράγμα με έχει διαλύσει.

Όταν κάτα τις 12 της λέω ότι πρέπει να κλείσουμε, μου λέει: “ναι, ναι, ναι”, κάποια στιγμή κλείνουμε και με ξαναπαίρνει. Έχω σκεφτεί να μην το σηκώσω, αλλά δεν μπορώ. Στεναχωριέμαι. Τη σκέφτομαι να βασανίζεται και τελικά το σηκώνω. Και βασανίζομαι εγώ.

Δεν ξέρω τι να κάνω. Θα ήθελα τη γνώμη σας. Θέλω να είμαι καλή φίλη, αλλά όλη αυτή η κατάσταση με έχει πραγματικά κουράσει. Από τη στιγμή που μπαίνω σπίτι μέχρι που πηγαίνω για ύπνο δεν παίρνω ανάσα. Είμαι στο τηλέφωνο. Κοιμάμαι σχεδόν κάθε βράδυ με πονοκέφαλο.

Που είναι το όριο; Νιώθω ενοχές αν δεν είμαι σωστή απέναντί της. Τη σκέφτομαι. Θέλω να τη στηρίξω. Στεναχωριέμαι που βασανίζεται έτσι. Δεν θέλω να φανώ εγωίστρια. Από την άλλη όμως νομίζω το έχω παρακάνει με τις ενοχές μου και δεν σέβομαι καθόλου τον εαυτό μου. Αλλά δεν ξέρω και πως να το κάνω χωρίς να πνιγώ από τις τύψεις.

Ευχαριστώ πολύ για τη βοήθειά σας,
Τόνια

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;

Το πρώτο φιλί, το πρώτο βλέμμα, η γνωριμία. Η αμηχανία, τα ευτράπελα, το συναίσθημα. Κεραυνοβόλος έρωτας, σχέση πάθους, σχέση λάθους, χωρισμός… Στείλε τη δική σου ξεχωριστή ερωτική ιστορία και δες την δημοσιευμένη. ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ