Καλησπέρα σας.
Μετά από σκέψη και διάβασμα παρόμοιων ιστοριών από άλλες αναγνώστριες, αποφάσισα να μοιραστώ κι εγώ τη δικιά μου ιστορία και το δίλημμα που αντιμετωπίζω.

Εδώ και τέσσερα χρόνια κατοικώ μόνιμα στη Γλασκώβη και εργάζομαι πάνω στο αντικείμενο που έχω σπουδάσει. Γενικά, είμαι ικανοποιημένη από το επίπεδο ζωής εδώ και η μετανάστευσή μου συμβολίζει για μένα την προσωπική πρόοδο, γιατί μετά την αποφοίτησή μου με αριστεία από το πανεπιστήμιο, την παραμονή μου στο πατρικό μου και τις δουλειές σε καφετέριες και ξενοδοχεία, εντελώς άσχετες με τις σπουδές μου, κατάφερα να αποκτήσω μια εντελώς διαφορετική ζωή μεταναστεύοντας. Νοικιάζω διαμέρισμα -μη φανταστείτε, ένα 34 τ.μ. μεγάλο στούντιο, αλλά μετά την ταλαιπωρία των συγκατοικήσεων, είναι μια γωνιά που έχω να αποκαλώ δική μου.

Εδώ και σχεδόν ένα χρόνο ήμουν σε σχέση με συμπατριώτη που αγαπώ και με αγαπάει, είναι 37 χρόνων και ζει κι εκείνος στην ίδια πόλη. Το κακό είναι ότι πρόσφατα μπήκαν ανάμεσά μας οι διαφορετικές μας βλέψεις για το κοντινό μέλλον. Εκείνος δεν έχει ολοκληρώσει σπουδές πουθενά μεν, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να έχει μια καλή θέση εργασίας με καλές απολαβές στη Γλασκώβη. Ωστόσο, μάλλον κυκλοφορεί ο ιός της νοσταλγίτιδας μεταξύ πολλών Ελλήνων του εξωτερικού, αλλιώς δεν εξηγείται! Τον έχει πιάσει μια μελαγχολία το τελευταίο τρίμηνο και δηλώνει ότι υποφέρει, θέλει πολύ να επιστρέψει στην Ελλάδα. Δεν έχει κανένα σχέδιο για εκεί, όπως λέει, μόνο τη θέληση να δουλέψει οπουδήποτε αρκεί να βιώσει ξανά τη ζωή του με τις παρέες, τον ήλιο, την ξεγνοιασιά. Τον καταλαβαίνω σε αυτό, αλλά δεν τον συμμερίζομαι.

Σέβομαι πολύ τις αξίες του και τα θέλω του και φυσικά ξέρω πόσο σημαντικό είναι να έχεις την καλοπέραση στα γνώριμα μέρη (άλλωστε για αυτό προτιμάμε Ελλάδα για διακοπές). Μα το να ζήσω ξανά εκεί, για μένα θα σήμαινε ότι θα επέστρεφα σε ό,τι δουλειές να ‘ναι και δεν θα είχα χρόνο για την ξεγνοιασιά, κι επιπλέον θα ήταν βλακεία να θυσιάσω τα όσα έχω καταφέρει εδώ για μια ουτοπκή εικόνα της Ελλάδας που έχουμε πλάσει με τη νοσταλγία μας. Εκείνος δεν νιώθει το ίδιο και είναι λογικό, γιατί μοιράζεται το διαμέρισμά του με συγκατοίκους, οπότε δεν έχει επανδύσει στο να στήσει ένα νοικοκυριό στη Γλασκώβη, ενώ πίσω στην Ελλάδα έχει το σπίτι των γονιών του, στο οποίο μπορεί να μείνει ώσπου να σταθεί στα πόδια του. Εκεί, δηλαδή, έχει ένα δίκτυο αγαπημένων ανθρώπων για στήριξη. Εδώ νιώθει αποξενωμένος και έχει μόνο εμένα. Να σημειώσω φυσικά ότι όλα αυτά τα σκέφτηκα αφότου με ρώτησε άμα θέλω να τον ακολουθήσω.

Μου είπε ότι βλέπει το κοινό μας μέλλον, μόνο όμως αν είναι κάπου στην Ελλάδα, γιατί εδώ δεν είναι το στοιχείο του. Οπότε, λοιπόν, μετά από πολλή σκέψη και τη μεταξύ μας συζήτηση, όπου φάνηκαν οι διαφορές στα πλάνα μας και τον τρόπο σκέψης μας, του πρότεινα να χωρίσουμε. Όσο κι αν πονάει, ένιωσα αυτό να είναι η πιο σωστή επιλογή και για τους δυο μας, για να είναι κι εκείνος ελεύθερος να πάρει την απόφαση και να γυρίσει στον τόπο που είναι η καρδιά του. Του τα εξήγησα όλα αυτά και του πρότεινα μάλιστα να τον στηρίξω και να τον βοηθήσω όσο μπορώ από εδώ στα σχέδιά του (αναζήτηση δουλειάς, κανονισμός διαμονής κτλ.).

Δεν συμφωνεί με το χωρισμό και με κατηγορεί ότι σκέφτομαι υπολογιστικά και έχει φτάσει μέχρι και να νομίζει ότι υπάρχει άλλος, ενώ δεν είναι έτσι. Απλώς είμαι κι εγώ 32 χρόνων και δεν βλέπω το νόημα να κρατώ μια σχέση στην οποία δεν υπάρχει ούτε καν σενάριο συγκατοίκησης (αν και του έχω προτείνει να φτιάξουμε εδώ τη ζωή μας, γιατί εδώ μπορώ να τον στηρίξω, μα δεν το ήθελε).

Το θεωρώ εγωιστικό να προσπαθήσω να του αλλάξω γνώμη για να μείνει εδώ και να κάνει σχέδια μαζί μου, όταν η βαθιά του επιθυμία είναι πίσω στον τόπο του. Δεν έχω δικαίωμα να τον κρατήσω πίσω στα σχέδιά του και από την άλλη δεν μπορώ να αφεθώ σε μια σχέση και να την απολαύσω στο φουλ τώρα που ξέρω ότι έχει ημερομηνία λήξης αργά ή γρήγορα. Τρώω πολλές κατηγόριες από εκείνον, μα ειλικρινά, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Καιρός να κοιτάξουμε τη ζωή μας, η οποία δυστυχώς δεν θα είναι κοινή από ένα σημείο και μετά.

Εκείνος δεν θέλει να το καταλάβει και με κατηγορεί ότι πετάω έτσι τη σχέση μας χωρίς να εξετάσω σοβαρά το σενάριο της επιστροφής μαζί του. Του εξηγώ ξανά και ξανά ότι ούτε εγώ θα είχα σαφές σχέδιο στην Ελλάδα, οπότε θα του ήμουν βάρος εκεί, την ώρα που θα κοιτάει να ορθοποδήσει ο ίδιος. Ακόμα και στο χωρισμό σκεφτόμαστε διαφορετικά.

Πείτε μου εσείς τώρα, τι να κάνω για να είναι λιγότερο οδυνηρός ο χωρισμός και για να μη βγω κακιά και άκαρδη σε έναν άνθρωπο που σέβομαι και αγαπώ; Τι θα μπορούσα να του πω ή να κάνω για εκείνον για να του το αποδείξω; Κατά προτίμηση, χωρίς να χρειαστεί να γίνω εκ νέου μετανάστρια και χωρίς απαραίτητα το σενάριο της επανασύνδεσης. Έχω δει ζευγάρια όπου ο ένας από τους δύο υποφέρει λόγω συμβιβασμού και δεν το θέλω αυτό. Θέλω μόνο να είναι ευτυχισμένος, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει μακριά μου και ξεχνώντας με.

Αφροδίτη

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;

Το πρώτο φιλί, το πρώτο βλέμμα, η γνωριμία. Η αμηχανία, τα ευτράπελα, το συναίσθημα. Κεραυνοβόλος έρωτας, σχέση πάθους, σχέση λάθους, χωρισμός… Στείλε τη δική σου ξεχωριστή ερωτική ιστορία και δες την δημοσιευμένη. ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ