Καλησπέρα!
Με λένε Δήμητρα, είμαι 32 χρονών και αντιμετωπίζω πρόβλημα πίεσης, κυρίως από το στενό μου οικογενειακό περιβάλλον. Πιο συγκεκριμένα, πρόσφατα ξεκίνησα εργασία μετά από εκπαίδευση σε αεροπορική εταιρεία ως αεροσυνοδός γιατί αυτό ήταν το όνειρό μου εδώ και αρκετά χρόνια.
Ηλικιακά είμαι μεν “μεγάλη” για τα δεδομένα πολλών, αλλά ίσως το γεγονός ότι νιώθω και δείχνω μικρότερη, μου άνοιξε αυτήν την πόρτα. Δούλευα σε γραφείο από τότε που αποφοίτησα από τη σχολή μου, οπότε αποφάσισα να αφήσω εκείνη τη δουλειά για κάτι άλλο, πιο ασταθές και αβέβαιο μεν, αλλά για μένα είναι συναρπαστικό και το ξέρω από πρώτο χέρι από μια πρώην συμφοιτήτριά μου που επίσης δουλεύει αεροσυνοδός εδώ και χρόνια, οπότε και ζύγισα καλά τα υπέρ και τα κατά πριν κάνω καν αίτηση.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πριν με προσλάβουν και μπω για εκπαίδευση, είχα μια σταθερή ζωή, καλό ωράριο, αν και τα προσωπικά μου δεν ήταν ποτέ αυτό που λέμε “τακτοποιημένα”. Είχα βραχυχρόνιες σχέσεις που χαλούσαν είτε γιατί βαριόμουν εύκολα και δεν μπορούσα να κατασταλλάξω, είτε γιατί οι άλλοι… βαριόντουσαν ή δεν ήξεραν τι ακριβώς ήθελαν, πάντως ο κοινός παρανομαστής ήταν ότι κανείς τους δεν ήταν ο σωστός άνθρωπος για μένα (και προφανώς ούτε εγώ για αυτούς).
Προς το παρόν στον ορίζοντα έτσι κι αλλιώς δεν προβλέπεται γάμος και οικογένεια, και η αλήθεια είναι ότι στη φάση που είμαι δεν θα μου ταίριαζε αυτό γιατί θέλω να ζήσω άλλα πράγματα, εξ ου και η επιλογή αυτού του επαγγέλματος. Οι γονείς μου, από την άλλη, άνθρωποι προοδευτικοί κατά τα άλλα και κοντά μου παρά το λεγόμενο χάσμα γενεών, είναι κάθετοι στην επιλογή μου. Ειδικά η μαμά μου που με συγκρίνει με ξαδέρφες και φίλες μου που περιμένουν ήδη δεύτερο/τρίτο παιδί και μου μιλάει για το πόσο μεγάλη ευτυχία μιας γυναίκας είναι η τεκνοποίηση κλπ. Δεν αμφιβάλλω και χαίρομαι πάρα πολύ για όσες γυναίκες στάθηκαν τυχερές να γνωρίσουν τον άνθρωπό τους και να χαρίσουν ζωή σε ένα πλασματάκι, και σε δύο και σε όσα θέλουν, αλλά προσωπικά, εφόσον εμένα δεν μου έχει τύχει ακόμα κάτι τέτοιο, τι να κάνω; Να κάθομαι να κλαίω τη μοίρα μου σε μια δουλειά που έχω βαρεθεί, και τα βράδια να βγαίνω σε μπαράκια μπας και γνωρίσω “τον σωστό” ή να αναζητήσω τη ζωή που θέλω τώρα και μετά ό,τι προκύψει;
Το αντεπιχείρημα των γονιών μου, αλλά και των συγγενικών ζευγαριών (βλ. ξαδέρφες) και φίλων είναι ότι μειώνω τις πιθανότητές μου “να γνωρίσω τον κατάλληλο και να δημιουργήσω οικογένεια μαζί του” αν στα 32 μου μονίμως ταξιδεύω αντί να βγαίνω με παρέες διευρύνοντας κύκλους και έτσι γνωρίζοντας κάποιον. Ωραία η εναλλακτική που μου προτείνουν, αλλά αν νιώσω ότι θα στερηθώ κάτι που επιθυμώ τόσο πολύ με αντάλλαγμα “εξόδους για ποτάκι με ελπίδα να γνωρίσω τον Έναν και Μοναδικό”, θα μισήσω τον εαυτό μου στο τέλος που δεν ακολούθησα το δικό μου όνειρο και άφησα άλλους να με συμβουλεύσουν “για το καλό μου”. Και φυσικά, μην ξεχνάμε το επιχείρημα (εδώ, παιδιά, μιλάει η επιστήμη, πάντα η επιστήμη) ότι αν η γυναίκα γεννήσει μετά τα 30 για πρώτη φορά, το παιδί μπορεί να αποκτήσει γενετικές ανωμαλίες και η γέννα να είναι δύσκολη και άλλα… Ναι, αλλά ποια η διαφορά τότε αν γεννήσω στα 32 μου ή στα 35 ή στα 37 μου; Αφού δεν αντιστρέφεται ο χρόνος αν καθίσω στα αυγά μου!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με στεναχωρεί το γεγονός ότι από ανθρώπους που θεωρούσα δικούς μου, δεν χάρηκε σχεδόν κανείς για μένα που κάνω επιτέλους αυτό που θέλω και με κόστος δικό μου κιόλας: δηλαδή, αν χρειαστεί να αφήσω τη δουλειά αυτήν, έχω σπίτι και οικονομίες, δεν θα με φορτωθούν οι γονείς μου ή κανείς άλλος για να με συντηρούν. Ξέρω πως οι άλλοι είναι καλοπροαίρετοι, μα πιστεύω ότι κάνουν το λάθος να βλέπουν τα πράγματα αποκλειστικά από τη δική τους σκοπιά και να αποκλείουν αυτό που θέλω εγώ. Και όταν εξηγώ για πολλοστή φορά στους γονείς μου ότι ίσως ο γάμος και ένα παιδί δεν είναι αυτό που θέλω, τουλάχιστον όχι άμεσα, αλλά είναι αυτό που θέλουν εκείνοι πιο πολύ για μένα, εκείνοι λένε πως αυτό το λέω εγώ τώρα επειδή δεν μου έτυχε κανένας υπεύθυνος άντρας δίπλα μου που να ήθελε κι εκείνος παιδιά. (Επιχείρημα νούμερο 100: “Αν γνώριζες τον κατάλληλο για σένα που θα ήθελε να παντρευτείτε και να κάνετε παιδιά, θα σκεφτόσουν αλλιώς, θα ήθελες να γίνεις μάνα αμέσως”)
Για μένα αυτό πάλι δεν ευσταθεί, γιατί δεν μπορείς να μιλάς υποθετικά για τη ζωή (όπως και για την ιστορία). Τα πράγματα ήρθαν όπως ήρθαν και πρέπει να κοιτάμε να βγάλουμε το καλύτερο από αυτό. Και τέλος, αν το έχει η μοίρα που λένε, μπορεί να γνωρίσεις την αγάπη της ζωής σου σε απίστευτα μέρη. Τώρα πια η επικοινωνία με τους γονείς μου έχει γίνει ανυπόφορη για μένα. Αλλά ευτυχώς που πολλές φορές είναι Skype και κλείνει. Αυτό δεν αναιρεί, όμως, την έλλειψη της υποστήριξής τους. Εσείς τι λέτε; Έχετε δεχτεί παρόμοιες πιέσεις και αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε;
Δήμητρα
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΕΣΥ ΤΙ ΛΕΣ;
Πες μας τη γνώμη σου, στείλε το σχόλιό σου!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232164
Καλησπέρα Δήμητρα, ως 37, ελεύθερη, γυναίκα καριέρας και πολυταξιδεμένη (ταξιδεύω στο εξωτερικό για διάφορους λόγους σχεδον κάθε μήνα), ένα έχω να σε συμβουλέψω. Η ζωή είναι μικρή και πρέπει να ακολουθούμε τα θέλω μας για να είμαστε ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Μάθε να μη σε αγκίζουν τα σχόλια των συγγενών και σταμάτα να απολογήσε για τις επιλογές σου. και 1.000.000 φορές να τους το πεις δε πρόκειται να το καταλάβουν γιατί είναι έξω από την πραγματικότητά τους. Αποδέξου τους με τις ατέλειές τους και γέλα χαρούμενη στα σχόλιά τους ενώ θα περιγράφεις με χαρά τις βιτρίνες και τα ψώνια σου στο παρίσι και τις νέες φίλες που έκανες στο Λονδίνο 😉 Αναφορικά με τους γονείς, θα έλεγα απλά να τους κάνεις μια τελευταία συζήτηση λέγοντάς τους ότι κατανοείς τη δική τους ανάγκη να γίνουν παπούδες και την ανησυχία τους να αποκατασταθείς, αλλά η ζωή είναι μικρή και πως είσαι χαρούμενη και αυτό μόνο έπρεπε να τους νοιάζει. Από κει και πέρα, ακολούθα τη μέθοδο του στρίβειν δια του αρραβώνος 😉 ήτοι να αλλάζεις τη συζήτηση κάθε φορά που αναφέρουν κάτι σχετικό και κάποια στιγμή θα βαρεθούν και θα σταματήσουν. Επίσης, μπορείς να εφαρμόσεις την ίδια μέθοδο με τους συγγενείς, της αφήγησης των νέων εμπειριών σου 😉 Καλά ταξίδια εύχομαι!!!
Πωπω ολες οι Ελληνίδες το ιδιο πρόβλημα. Πόσο διαφορερική είναι η δική μας γενιά απο αυτή των γονιών μας, δεν λέγεται…
Δημητρα ειμαι στην ηλικια σου και αντιμετωπιζω παρομοια πιεση απο γονεις, συγγενεις και φιλους. Κανε αυτο που νιωθεις εσυ και μην ακους κανενα. Στη τελικη απο ολους τους φιλους μου που βλεπω παντρεμενους με παιδια εξεαιρετικα λιγοι ειναι αυτοι που ζηλευω (με την καλη εννοια). Οι περισσοτεροι μιζεριαζουν ολοι μερα για τα οικονομικα, τη κουραση, τα παιδια, τον αντρα τους κτλ. Δεν λεω οτι δεν υπαρχουν ευτυχισμενες οικογενειες αλλα η πλειοψηφια παντρευετε γιατι ηρθε η ωρα για γαμο, παιδια κτλ και καταληγει να μιζεριαζει. Και αυτο συμβαινει ακριβως επειδη ακουνε τους γυρω τους και επειδη αυτο επιτασει η κοινωνια. Κανε αυτο που αγαπας ακομα και λαθος να ειναι καλυτερα να ειναι μια λαθος δικη σου επιλογη παρα μια λαθος επιλογη τοων γυρω σου!
Αγαπητή Δήμητρα,
Συγχαρητήρια που πέτυχες το στόχο σου.
Ακολούθησε το όνειρό σου χωρίς να σκέφτεσαι τίποτε άλλο.
Όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν και αν δεν έρθουν θα είναι επειδή εσύ το επέλεξες και όχι γιατί σε επηρέασαν ή σου επέβαλαν τη γνώμη τους κάποιοι άλλοι.
Όντας χωρισμένη στην ηλικία σου με ένα παιδάκι που μεγαλώνω μόνη μου, θα σου έλεγα πως τίποτα στη ζωή δεν είναι προκαθορισμένο, όλα πρέπει να τα κυνηγήσουμε και να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.
Για να προχωρήσεις στη γέννηση ενός παιδιού θα πρέπει να είσαι κατασταλαγμένη και έτοιμη να αναλάβεις όλες τις ευθύνες που εμπεριέχει μία τέτοια απόφαση.
Οι γονείς σου καλό θα ήταν να χαρούν με τη χαρά σου και να αφήσουν όλα τα άλλα πίσω.
Έχεις πολλά χρόνια μπροστά σου να ζήσεις όλα όσα επιθυμείς.
Εύχομαι από καρδιάς να επιτύχεις όλα όσα ονειρεύεσαι.
Αγαπητή Δήμητρα, δυστυχώς πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που, σύμφωνα με τα πατριαρχικά πρότυπα, θα θεωρούν ότι χρέος μιας γυναίκας είναι να μένει κλεισμένη στο κάστρο,και να φτιάχνει κεφτεδάκια περιμένοντας τον πρίγκιπα που θα έρθει να την πάρει, θα αναλάβει όλες τις ευθύνες της, ακόμα και την ευθύνη για τη δική της προσωπική ευτυχία, και θα την κάνει μάνα, ασχέτως αν η ίδια δεν το θέλει (ούτε τώρα ούτε ποτέ). Δεν πάει η γυναίκα αυτή να έχει ταξιδέψει στο φεγγάρι ή να έχει εφεύρει το καλύτερο αντικαρκινικό φάρμακο ή να έχει ανακαλύψει εξωγήινη ζωή… Αν έχει πάει 30 χρονών και δεν έχει βρει τον Mr. Τέλειο να τη γκαστρώσει (είναι-δεν είναι έτοιμη εκείνη), τέλος, ΔΕΝ μπορεί να είναι ευτυχισμένη! Και σε αυτούς τους ανθρώπους θέλεις εσύ να αποδείξεις ότι είσαι πανευτυχής κάνοντας κάτι που σε γεμίζει, που σου προσφέρει εμπειρίες όσες οι επαρχιώτισσες “φίλες” σου δεν θα ζήσουν σε μια ζωή; Άσ’ το καλύτερα, κλείσε το Skype ή κράτα το για τις καινούριες σου γνωριμίες ή παρέες και αφιέρωσε το χρόνο σου στη δουλειά σου (που ήδη έχει το στρες και τις πιέσεις της, δεν χρειάζεσαι κι άλλες) και, ειλικρινά πιστεύω ότι αν είναι γραφτό, θα γνωρίσεις την αγάπη σου ακόμα και στην άλλη άκρη της Γης. Και όσο για τον μύθο για τις γέννες άνω των 30 που λένε… Εφόσον κάνεις τέτοια δουλειά και μικροδείχνεις κιόλας, όπως λες, φαντάζομαι ότι θα μένεις μακριά από κακές συνήθειες και θα ακολουθείς υγιεινό τρόπο ζωής. Ένας υγιής οργανισμός μπορεί να κάνει πρώτη γέννα και στα 40, και πάλι, αυτό αν το θελήσεις τότε.
Να κάνεις αυτό που ΘΕΣ. Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ την γραφή. Να κάνεις πραγματικότητα την ζωή που ονειρεύεσαι. Ναι η μητρότητα είναι υπέροχη. Αλλά γι αυτήν που θελει, που είναι έτοιμη, που είναι Νο1 προτεραιότητα γι αυτήν. Και μόνο που μπαίνει η λογική και η ανάλυση σ αυτό το θέμα είναι λάθος. Με τον όρο λογική και ανάλυση εννοώ τις φρασεις : ΄ποια η διαφορά τότε αν γεννήσω στα 32 μου ή στα 35 ή στα 37 μου; Αφού δεν αντιστρέφεται ο χρόνος αν καθίσω στα αυγά μου!΄ και ΄η μαμά μου που με συγκρίνει με ξαδέρφες και φίλες μου που περιμένουν ήδη δεύτερο/τρίτο παιδί και μου μιλάει για το πόσο μεγάλη ευτυχία μιας γυναίκας είναι η τεκνοποίηση΄ κ.α. Επιπλέον θα αντέκρουα με χαρά την άποψη των γονιών σου περί καταλληλότερου άντρα με σκοπό τον γάμο που θα έρθει και θα σε κάνει να θες παιδιά. Ακυρο τελείως. Καταλαβαίνω απόλυτα το γεγονός ότι σε πληγώνει που αντί να είναι με το μέρος σου, προβάλλουν επάνω σου τις δικές τους επιθυμίες. Σίγουρα η μαμά σου ζηλεύει τις μανες-ξαδερφες, γιατί για εκείνη είναι σπουδαιότερη και πιό αξιόλογη η μητρότητα απ ό,τιδήποτε άλλο (τονίζω ΄για εκείνη΄) , όμως νομίζω ότι περισσότερο απ όλα φοβάται για σένα . Και μάλιστα είναι ένας φόβος τόσο βαθύς που εκφράζεται πιό εύκολα λέγοντας ΄α! εσύ πότε θα γίνεις μάνα, κατσε εδώ τώρα κοντά μου και τί τα θες αυτά;΄ παρά ΄κι αν συμβεί κάτι ασχημο στον αέρα;΄ . Την επόμενη φορά που θα μιλήσει για γάμους και παιδια, απάντησέ της ότι κατανοείς τον φόβο της και τόνισέ της ότι θα είσαι μια χαρά και ότι όλα θα είναι εντάξει. Ότι είναι η επιλογή σου. Ότι την αγαπάς πολύ, αλλά έτσι είναι τα πράγματα τώρα και με το να επιμένει, δεν θα βγει κάτι. Ναι, η κοινωνία γαλουχεί και θέτει πλαίσια και σχήματα και ορίζει τί είναι το σπουδαιότερο και τί πρέπει να κανει κανείς στην ζωή του . Αλλά ποιός νοιάζεται; Όταν έχεις κατασταλάξει μέσα σου δεν έχεις λόγο να νοιαστεις. Να είσαι σταθερή και αποφασιστική αλλά μπορείς νομίζω να κατανοήσεις την αγωνία της για την ασφάλειά σου (είσαι το παιδί της και σ αγαπάει στην τελική) χωρίς βέβαια να είσαι υποχρεωμένη να κάνεις κάτι γι αυτό. Μεγάλη είναι θα το διαχειριστεί. Θα ξεκινήσει να το διαχειρίζεται όταν το πάρει αποφαση (τώρα διαπραγματευεται ακόμα). Καλά ταξίδια σου εύχομαι.
καταρχήν συγχαρητήρια και καλή αρχή ήταν και το δικό μου όνειρο κάποτε και τελικά το ακολουθησα μετά το πανεπιστήμιο για 2 χρόνια.το άφησα από επιλογή για τα πιο σταθερά κτλ όπως αναφέρεις κι εσύ..και μάντεψε έφτασα 38 και ο συμβατός σύντροφος ακόμα να φανεί ..τι θέλω να πω..ακολούθησε τη ροή της ζωής σου όπως εσύ θέλεις..όλα είναι τυχερά και τυχαία..
δε χρειαζεται άγχος αν είναι θα σε βρει και στους αιθέρες.
Tο μόνο που έχω να σου πώ είναι ότι αμα χάσεις το τρένο της οικογένειας σπανιότατα περνάει δεύτερο.Απο κεί και πέρα εξαρτάται απο σένα. Συνήθως όμως όταν περάσουνε τα χρόνια , μείνεις μόνη και ξεθωριάσει η χρυσόσκονη τότε το μετανιώνεις.
ενώ αν κάτσει στα αυγά της θα περάσει σίγουρα ο πρίγκιπας ; Ωστε να την πάρει κάποιος κι ας ξεθωριασει μετά, τί μας νοιάζει!! Κι αν ξεθωριάσει η χρυσόσκονη και μαζί μ αυτήν φύγει και ο πρίγκιπας προς αναζήτηση άλλης… ναραιδας; Τότε δεν θα μεινει μόνη; και πικραμένη; και το όνειρο; Τί είναι προτιμότερο; να ζήσει το όνειρό της τώρα ή να κάτσει να φοβάται αν θα μείνει μόνη στο μελλον; Εγώ ξέρω ότι όταν ο άνθρωπος είναι πλήρης και γεμάτος όμορφες εμπειρίες έχοντας γευτεί αυτά που επιθυμεί είναι πάντα όμορφος! δεν ξεθωριάζει ποτέ. Την πίεση ,τον καταναγκασμό και τα απωθημένα να φοβάσαι. Άποψή μου πάντα!
Αν είχες έναν άντρα που αγαπούσες και τον άφηνες, θα καταλάβαινα τις αντιδράσεις των δικών σου και θα είχαν και δίκιο, κατά τη γνώμη μου. Τώρα, όμως, απλά αφήνεις τη δουλειά που δεν σου αρέσει, για να δουλέψεις στον τομέα που πάντα ονειρευόσουν! Τι καλύτερο!! (Στους γονείς και στις ξαδέρφες να λες ότι έμαθες πως στην εταιρία που θα δουλέψεις έχει πολλούς ελεύθερους πιλότους, μήπως κ σε αφήσουν σε ησυχία!! χε χε!!). Όσον αφορά στην πίεση που δεχόμαστε απο τους δικούς μας, όλες εμείς που δεν έχουμε παντρευτεί ακόμα, και ας είμαστε σε μια δουλειά “εδάφους” , έχω να σου πω μόνο να κάνεις υπομονή, να κόβεις την κουβέντα και να κλείνεις και το skype που κ που, όταν η γκρίνια γίνεται ανυπόφορη!! Προέχει η δική σου ηρεμία, για τη δική σου ζωή μιλάμε, όχι των γονιών σου!
Ω, σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας και τα ενθαρρυντικά λόγια!! Χαίρομαι που υπάρχουν τόσοι που σκέφτονται σαν εμένα, και μάλιστα γυναίκες κάθε ηλικίας και οικογενειακού στάτους (το οποίο, να μην ξεχνιόμαστε, ΔΕΝ μας ορίζει κιόλας). Στον Πρόσσιμο έχω να πω ότι θα συμφωνούσα μαζί του αν είχα έναν άντρα να με περιμένει… εκεί πέρα, στη γη, και να αρκούσε εγώ μόνο να αφήσω τη δουλειά αυτή για να περάσουμε ήρεμη ζωή μαζί κάνοντας και μια οικογένεια! Τότε δεν ξέρω πώς θα σκεφτόμουν και τι θα έκανα κι άλλωστε, όπως είπα, η ζωή δεν χτίζεται/συνεχίζεται με το “αν είχα/αν έκανα/αν μπορούσα”. Είμαστε εδώ και πράττουμε τώρα, στο “τώρα” όπως κι αν το έχουν φέρει τα πράγματα. Οπότε, εφόσον ο πρίγκιψ δεν εφάνη (στην ξηρά, τουλάχιστον), περνούμε όσο χρόνο έχουμε με τον τρόπο που θέλουμε και μας αρέσει (στον αέρα, ας πούμε). Eira, λες πράγματα που δεν έχω σκεφτεί και καλό θα ήταν να τα λάβω υπόψη (υποσυνείδητος φόβος των γονέων μη γίνει κάτι στη δουλειά μου κτλ.), και πλέον δεν θυμώνω ούτε εκπλήσσομαι μαζί τους. Eri, χαχα, όντως, καλή ιδέα! Κι έχουμε όντως κάτι… νοστιμούληδες πιλότους (που ΔΕΝ ψάχνουν αεροσυνοδούς να “στριμώξουν” – μύθος αυτό), οπότε σε φωτό δουλειάς που θα τους δείχνω θα έχει πολλή πλάκα γιατί θα με ρωτούν “αχ, κι αυτός εδώ; ωραίος, ε, καλός, καλός, εεε;” (όπως έκαναν ως τώρα, άλλωστε, στην άλλη μου δουλειά, πφφφ). Να μην τους αφήνω να με τρολλάρουν, θα τους τρολλάρω εγώ. 🙂 Πάντως, συνειδητοποίησα πια ότι ναι μεν ταξιδεύοντας μπορεί να μας λείπουν λίγο οι φίλοι που αφήσαμε και οι συγγενείς, αλλά έχω να πω ότι η δουλειά αυτή σε αλλάζει αρκετά, σε σημείο που όταν ξανασυναντιέσαι με σόγια και παλιές φίλες (που μπορεί να μην έχουν ταξιδέψει και ποτέ εξωτερικό), δεν είναι πλέον το ίδιο, δεν έχετε πια την ίδια “συχνότητα”. Η αλλαγή τόπων είναι μια καλή “ψυχοθεραπεία” εν μέρει, γιατί αποβάλλεις κομμάτι του παλιού σου εαυτού και μαζί του διάφορα “αγκάθια” μέσα σου που σε γέμιζαν ως τώρα πικρία, δυσάρεστες αναμνήσεις ή και μνησικακίες. Με τον τρόπο της σε απελευθερώνει παρά τη “σκλαβιά” του μεταβαλλόμενου και παράξενου ωραρίου. Είτε τη συνεχίσω για χρόνια ακόμα, είτε άφηνα τη δουλειά και αύριο κιόλας, βγήκα κερδισμένη και χαίρομαι που δεν χρειάστηκε ν’ ακούσω κανέναν από όσους θέλησαν να με κρατήσουν πίσω. Καλό Σ/Κ να έχουμε όλοι (ασχέτως αν δουλεύουμε ή όχι) και πάλι σας ευχαριστώ πολύ!
Kανε τη ζωη σου και γραψτους. Αυτα που σου λένε είναι στενομυαλα και μικροαστικά. Ειμαι σιγουρη οτι και να παντρευοσουνα παλι κατι στραβο θα βρίσκανε να πούνε. Μόνο εσυ ξερεις την ευτυχία σου όχι τα σκουριασμένα τους μυαλά. Τα εχω περάσει όλα αυτα και ακριβως τον ίδιο ψυχολογικό πόλεμο, όταν χρειάστηκε να μετακομίσω στο εξωτερικό. Στην αρχή δεν κατάλαβα γιατι φερονταν έτσι, αργότερα κατάλαβα ότι είναι μίζεροι και τελειωμενοι και δυστυχώς απίστευτο αλλά ζηλεύουν κίολας που προφανώς δε θα το παραδεχτούν ποτέ
Συνονόματη Δημητρούλα μου! Η ζωή είναι δικη σου! Οι γονείς σου και ο καθένας, έφτιαξαν τη ζωή τους με τα θέλω τους ή με τα πρέπει τους! Πρώτον είσαι πάρα πολύ τυχερή που ήξερες τι θελεις να κάνεις και ακόμα πιο τυχερή που το έκανες!Είμαι 27 χρονών επαγγελματικά δεν έχω κατασταλάξει κάπου, έχω πτυχίο για επαγγέλματα γραφειου, κάτι που κατάλαβα απ την πρακτικη μου κιόλας οτι δεν μ αρέσει να κάνω και προτιμώ να κάνω επαγγέλματα τύπου σερβις, μπαρίστα μέχρι να κατασταλλάξω κάπου πιο σταθερά που να με γεμίζει! Έχω σχέση 6 χρόνια, θέλω να ζήσω με αυτόν τον άνθρωπο, θέλει παιδιά σαν τρελός (εδώ θα καταρρίψω το ενα απ τα επιχειρήματα των γονιών σου)ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΕΛΩ, ως τώρα τουλάχιστον! Οπότε κάνε αυτό ποθ σε κάνει ευτυχισμένη και μην σκέφτεσαι τα αν θέλω παιδί ή οικογένεια αργότερα κλπ. Δεν είναι τρελό να αφήσεις κάτι που ξέρεις ότι θέλεις για ένα αν? Και αν δεν θελήσεις ποτέ? Για εμένα το ο σκοπός του ανθρώπου είναι να κάνει οικογένεια είναι απαρχαιωμένο. Ο σκοπός του ανθρώπου είναι να είναι ευτυχισμένος με ο.τι αυτό συνεπάγεται