Καλησπέρα!
Με λένε Δήμητρα, είμαι 32 χρονών και αντιμετωπίζω πρόβλημα πίεσης, κυρίως από το στενό μου οικογενειακό περιβάλλον. Πιο συγκεκριμένα, πρόσφατα ξεκίνησα εργασία μετά από εκπαίδευση σε αεροπορική εταιρεία ως αεροσυνοδός γιατί αυτό ήταν το όνειρό μου εδώ και αρκετά χρόνια.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ηλικιακά είμαι μεν “μεγάλη” για τα δεδομένα πολλών, αλλά ίσως το γεγονός ότι νιώθω και δείχνω μικρότερη, μου άνοιξε αυτήν την πόρτα. Δούλευα σε γραφείο από τότε που αποφοίτησα από τη σχολή μου, οπότε αποφάσισα να αφήσω εκείνη τη δουλειά για κάτι άλλο, πιο ασταθές και αβέβαιο μεν, αλλά για μένα είναι συναρπαστικό και το ξέρω από πρώτο χέρι από μια πρώην συμφοιτήτριά μου που επίσης δουλεύει αεροσυνοδός εδώ και χρόνια, οπότε και ζύγισα καλά τα υπέρ και τα κατά πριν κάνω καν αίτηση.
Πριν με προσλάβουν και μπω για εκπαίδευση, είχα μια σταθερή ζωή, καλό ωράριο, αν και τα προσωπικά μου δεν ήταν ποτέ αυτό που λέμε “τακτοποιημένα”. Είχα βραχυχρόνιες σχέσεις που χαλούσαν είτε γιατί βαριόμουν εύκολα και δεν μπορούσα να κατασταλλάξω, είτε γιατί οι άλλοι… βαριόντουσαν ή δεν ήξεραν τι ακριβώς ήθελαν, πάντως ο κοινός παρανομαστής ήταν ότι κανείς τους δεν ήταν ο σωστός άνθρωπος για μένα (και προφανώς ούτε εγώ για αυτούς).
Προς το παρόν στον ορίζοντα έτσι κι αλλιώς δεν προβλέπεται γάμος και οικογένεια, και η αλήθεια είναι ότι στη φάση που είμαι δεν θα μου ταίριαζε αυτό γιατί θέλω να ζήσω άλλα πράγματα, εξ ου και η επιλογή αυτού του επαγγέλματος. Οι γονείς μου, από την άλλη, άνθρωποι προοδευτικοί κατά τα άλλα και κοντά μου παρά το λεγόμενο χάσμα γενεών, είναι κάθετοι στην επιλογή μου. Ειδικά η μαμά μου που με συγκρίνει με ξαδέρφες και φίλες μου που περιμένουν ήδη δεύτερο/τρίτο παιδί και μου μιλάει για το πόσο μεγάλη ευτυχία μιας γυναίκας είναι η τεκνοποίηση κλπ. Δεν αμφιβάλλω και χαίρομαι πάρα πολύ για όσες γυναίκες στάθηκαν τυχερές να γνωρίσουν τον άνθρωπό τους και να χαρίσουν ζωή σε ένα πλασματάκι, και σε δύο και σε όσα θέλουν, αλλά προσωπικά, εφόσον εμένα δεν μου έχει τύχει ακόμα κάτι τέτοιο, τι να κάνω; Να κάθομαι να κλαίω τη μοίρα μου σε μια δουλειά που έχω βαρεθεί, και τα βράδια να βγαίνω σε μπαράκια μπας και γνωρίσω “τον σωστό” ή να αναζητήσω τη ζωή που θέλω τώρα και μετά ό,τι προκύψει;
Το αντεπιχείρημα των γονιών μου, αλλά και των συγγενικών ζευγαριών (βλ. ξαδέρφες) και φίλων είναι ότι μειώνω τις πιθανότητές μου “να γνωρίσω τον κατάλληλο και να δημιουργήσω οικογένεια μαζί του” αν στα 32 μου μονίμως ταξιδεύω αντί να βγαίνω με παρέες διευρύνοντας κύκλους και έτσι γνωρίζοντας κάποιον. Ωραία η εναλλακτική που μου προτείνουν, αλλά αν νιώσω ότι θα στερηθώ κάτι που επιθυμώ τόσο πολύ με αντάλλαγμα “εξόδους για ποτάκι με ελπίδα να γνωρίσω τον Έναν και Μοναδικό”, θα μισήσω τον εαυτό μου στο τέλος που δεν ακολούθησα το δικό μου όνειρο και άφησα άλλους να με συμβουλεύσουν “για το καλό μου”. Και φυσικά, μην ξεχνάμε το επιχείρημα (εδώ, παιδιά, μιλάει η επιστήμη, πάντα η επιστήμη) ότι αν η γυναίκα γεννήσει μετά τα 30 για πρώτη φορά, το παιδί μπορεί να αποκτήσει γενετικές ανωμαλίες και η γέννα να είναι δύσκολη και άλλα… Ναι, αλλά ποια η διαφορά τότε αν γεννήσω στα 32 μου ή στα 35 ή στα 37 μου; Αφού δεν αντιστρέφεται ο χρόνος αν καθίσω στα αυγά μου!
Με στεναχωρεί το γεγονός ότι από ανθρώπους που θεωρούσα δικούς μου, δεν χάρηκε σχεδόν κανείς για μένα που κάνω επιτέλους αυτό που θέλω και με κόστος δικό μου κιόλας: δηλαδή, αν χρειαστεί να αφήσω τη δουλειά αυτήν, έχω σπίτι και οικονομίες, δεν θα με φορτωθούν οι γονείς μου ή κανείς άλλος για να με συντηρούν. Ξέρω πως οι άλλοι είναι καλοπροαίρετοι, μα πιστεύω ότι κάνουν το λάθος να βλέπουν τα πράγματα αποκλειστικά από τη δική τους σκοπιά και να αποκλείουν αυτό που θέλω εγώ. Και όταν εξηγώ για πολλοστή φορά στους γονείς μου ότι ίσως ο γάμος και ένα παιδί δεν είναι αυτό που θέλω, τουλάχιστον όχι άμεσα, αλλά είναι αυτό που θέλουν εκείνοι πιο πολύ για μένα, εκείνοι λένε πως αυτό το λέω εγώ τώρα επειδή δεν μου έτυχε κανένας υπεύθυνος άντρας δίπλα μου που να ήθελε κι εκείνος παιδιά. (Επιχείρημα νούμερο 100: “Αν γνώριζες τον κατάλληλο για σένα που θα ήθελε να παντρευτείτε και να κάνετε παιδιά, θα σκεφτόσουν αλλιώς, θα ήθελες να γίνεις μάνα αμέσως”)
Για μένα αυτό πάλι δεν ευσταθεί, γιατί δεν μπορείς να μιλάς υποθετικά για τη ζωή (όπως και για την ιστορία). Τα πράγματα ήρθαν όπως ήρθαν και πρέπει να κοιτάμε να βγάλουμε το καλύτερο από αυτό. Και τέλος, αν το έχει η μοίρα που λένε, μπορεί να γνωρίσεις την αγάπη της ζωής σου σε απίστευτα μέρη. Τώρα πια η επικοινωνία με τους γονείς μου έχει γίνει ανυπόφορη για μένα. Αλλά ευτυχώς που πολλές φορές είναι Skype και κλείνει. Αυτό δεν αναιρεί, όμως, την έλλειψη της υποστήριξής τους. Εσείς τι λέτε; Έχετε δεχτεί παρόμοιες πιέσεις και αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε;
Δήμητρα
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ