Είμαι 25 χρονών και πρόσφατα βγήκα από μία σχέση που θα έκλεινε ένα χρόνο σε λίγο, αλλά η απόφαση ήταν εκείνου. Το χειρότερο είναι ότι έφυγε με μια κοινή μας φίλη. Δίκαιο, θα μου πείτε, γιατί ίσως να είναι πιο ευτυχισμένος έτσι, και εκείνη και εκείνος.

Το πρόβλημα είναι το πώς ξεκίνησε όλο αυτό. Αφού το είδα να έρχεται, αλλά τότε ήμουν ή αφελής ή υπεράνω. (Και όπως σε μια… εμπνευσμένη φιλοσοφική ερώτηση που είδα: “μετά από πόσα υπεράνω ξεκινάς τα καντήλια;” Οέο;) Λοιπόν, πριν ακόμα ξεκινήσω σχέση με τον Α., δουλεύαμε μαζί σε μια εταιρεία στην Αθήνα και η κοινή μας γνωστή, η Λ., ξεκίνησε λίγο αργότερα από εμάς.

Οι δυο τους έκαναν καλή παρέα, συνήθως έτρωγαν μαζί στα διαλείμματα και βλέπονταν και εκτός δουλειάς μερικές φορές για καφέ ή ποτό, μόνοι ή με παρέα. Αλλά δεν είδα να γίνεται κάτι μεταξύ τους, ήξερα και ότι η Λ. είχε κάτι περιστασιακά με έναν εκτός δουλειάς. Με την Λ. έκανα κι εγώ παρέα και την πήγαινα πολύ σαν άτομο, όμως κάθε φορά που της πρότεινα να βγούμε οι δυο μας, προφασιζόταν είτε δουλειές ή κάποιο χόμπυ που είχε μόλις ξεκινήσει. Αλλά όσο βλεπόμασταν στη δουλειά ή σε παρέες, τα πηγαίναμε πολύ καλά, σπάγαμε πλάκα, ήταν κι αυτή μέλος μιας καλής ομάδας συναδέλφων.

Ο Α. μού άρεσε πολύ, αλλά δεν πίστευα ότι θα ενδιαφερόταν ποτέ για μένα γιατί και δεν τον γνώριζα τόσο καλά όσο η Λ. και γενικώς, τον έβρισκα πολύ καταπληκτικό και με επιτυχία στις γυναίκες για να θελήσει κάτι από μένα. Ώσπου μια μέρα συνέβη! Μου ζήτησε να βγούμε, αν και την πρώτη φορά δεν πήγε ο νους μου γιατί και με την Λ. έβγαιναν χωρίς να έχουν κάτι.

Κι όμως, μου ζήτησε να βγούμε και δεύτερη και τρίτη φορά, ραντεβού κανονικό, και τότε κατάλαβα ότι είχαμε κοινές προθέσεις. Κάναμε σχέση και στη δουλειά περνούσαμε πιο πολύ χρόνο μαζί, χωρίς όμως να το διαφημίζουμε εδώ κι εκεί. Σε κάποια φάση η Λ. με πήρε παράμερα και με ρώτησε εάν και τι παίζει με τον Α. και της είπα ότι είμαστε μαζί απλώς δεν το κάνουμε βούκινο.

Εκείνη σαν να “έμεινε” λίγο, αλλά δεν είπε κάτι. Μια μέρα που ήμουν άρρωστη και ο Α. ήταν σπίτι μου, εκείνη του έστειλε μήνυμα και τον ρώτησε αν θέλει να βγουν οι δυο τους για ουζάκι. Εκείνος μου έδειξε το μήνυμα και της εξήγησε ότι μπορούμε να βγούμε οι τρεις μας όταν γίνω καλά. Γενικά, δεν είδα κάτι το παράξενο στην επικοινωνία τους, δεν μιλούσαν τακτικά, ενώ τύχαινε να βγούμε οι τρεις μας εντός μεγαλύτερης παρέας χωρίς να παρατηρώ κάτι ύποπτο. Μια φορά, και μάλιστα πριν αρκετό καιρό, η Λ. μου είπε ότι αγαπάει και εκτιμάει πολύ τον Α. (σαν φίλο εννοείται) και ένιωθα ότι εμμέσως με πίεζε να της πω πώς τα πάμε, αν μου αρέσει ή δεν μου αρέσει κάτι, πώς είναι στη σχέση του…

Μας είχε δει μαζί εκείνο το διάστημα, ήταν η μέρα που είχα γενέθλια, οπότε ήμαστε έξω και εγώ κρατούσα λουλούδια που μου πήρε. Εκείνο το βράδυ η Λ. μού έγραψε: “πωωω τι τυχερή που είσαι, δεν ήξερα ότι έχει τέτοια πλευρά ο Α.” Η αλήθεια είναι ότι δεν μου άρεσε να νιώθω ότι ένα τρίτο άτομο έβαλε τη σχέση μας και τον Α. στο μικροσκόπιο, αλλά και εγώ δεν της έλεγα σχεδόν τίποτα για τη σχέση μας και δεν ήθελα να μιλήσω στον Α. γιατί φοβόμουν μην το θεωρήσει θάψιμο ή ξεκατίνιασμα. Το θεώρησα δικό μου θέμα που έπρεπε να χειριστώ με τον εαυτό μου. Λάθος μου.

Πριν από κανένα μήνα η Λ. παραιτήθηκε και μετά από καμιά βδομάδα που είχαμε όλοι να ακούσουμε νέα της, με βρήκε μόνο για να με ρωτήσει αν είναι καλά ο Α. επειδή δεν της έχει απαντήσει σε μηνύματά της (ντεμέκ μηνύματα που τον ρωτούσαν τι έκανε, αν ήταν καλά κτλ.). Της πρότεινα να του θυμίσω ότι περιμένεις απάντηση και μου έγραψε με παράπονο που διέκρινα ότι το ζητούμενο είναι να τη βρει αυτός από μόνος του, όχι να της απαντήσει υπό πίεση. Τέλος πάντων, εγώ εμπιστευόμουν τον Α. (με το σκεπτικό ότι αν ο άλλος θέλει να κάνει κάτι και έχει την ευκαιρία, αυτός θα είναι ο βλάκας να πουλήσει την εμπιστοσύνη μου), δεν έδινε δικαιώματα να πιστεύω κάτι, και άλλωστε δεν ήθελα να μπω στη διαδικασία να ελέγχω ρωτώντας στο στυλ: “Τι έγινε, σου έστειλε η Λ. μήνυμα; Δεν απάντησες; Γιατί; Τι σου έστειλε;”

Το θεώρησα λογικό να χαθούν λίγο οι μεταξύ τους έξοδοι, όπως κι εγώ δεν είχα τόση ανάγκη να βγαίνω με φίλους μου άντρες και αντ’ αυτού να περνώ πιο πολύ χρόνο με το δεσμό μου ή εξασκώντας τα χόμπυ μου. Έλα, όμως, που πριν από λίγες μέρες με έπιασε ο άλλος και μου μίλησε, μου είπε ότι με την Λ. έχουν κοινούς στόχους και ότι παρόλο που εκείνος “με αγαπάει και με βρίσκει ως την πιο καλή καρδιά που έχει γνωρίσει” και το πόσο “τυχερός θα είναι όποιος θα με έχει” (τα κλασικά που λένε στο χωρισμό για να χρυσώσουν το χάπι), βλέπει κοινό μέλλον με την Λ.

Πράγματι, πριν από κάποιο διάστημα ο Α. ξεκίνησε να σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο να μετακομίσει στην επαρχία και να κάνει εκεί κάτι δικό του. Εγώ ακόμη δεν ήμουν σε τέτοια φάση. Ωστόσο, και η Λ. που ήταν πολύ του εταιρικού και φαν της πρωτεύουσας, από όταν παραιτήθηκε, είπε μια φορά τι καλά που θα ένιωθε αν πήγαινε σε κάποιο χωριουδάκι αντί να “υπομένει το χάος της πρωτεύουσας”. Κι αυτό σαν μεγάλη σύμπτωση ήταν. Και γενικά, μερικές φορές μου έλεγε ότι η Λ. ήταν “η κλασική γυναίκα”.

Γενικά, χώριζε τις γυναίκες σε “κλασικές” και “μη συμβατικές”. Για αυτόν εγώ ήμουν η μη συμβατική. Στον ελεύθερο χρόνο μου έπαιζα video games ή έκανα skateboarding, στις εξόδους μου ήμουν η χωρατατζού της παρέας, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν μπορούσα να έχω την ίδια άνεση φορώντας ένα φόρεμα και makeup. Απλώς ένιωθα ότι δεν είχα μία ταυτότητα, είχα ευέλικτους εαυτούς.

Τώρα είμαι λες και έμεινα μισή, λες κι έχω παραλύσει. Η Λ. ήταν όντως πιο κλασική γυναίκα και είναι. Και έχει και, εχμ, πλούσιο μπούστο, αδυναμία του Α. ανέκαθεν, ενώ εγώ δυστυχώς κάνω και για σιδερώστρα. Νιώθω πολύ βλάκας γιατί είναι σα να μην το χειρίστηκα σωστά το θέμα στη σχέση και έχασα και πολύ χρόνο με άνθρωπο που στο τέλος με άφησε.

Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω και πώς να το χειριστώ τώρα για να γυρίσει πίσω… όχι εκείνος, αλλά ο εαυτός μου! Έχω τα πάντα και είναι λες και δεν έχω τίποτα πια. Έχω τα χόμπυ μου και τις αγαπημένες μου ασχολίες, τις παρέες μου, αλλά μη γελιόμαστε… Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ εύκολα σε κάτι, ούτε μπορώ πια να δω καμία παρέα μου γιατί δεν είμαι στη φάση να αφεθώ και να περάσω καλά. Ένας μόνιμος κόμπος στο λαιμό μου τελευταία, ειδικά όταν με ρωτούν για το χωρισμό μου. Δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν για αυτό, γιατί άμα το ανοίξω, δεν θα σταματήσω εύκολα. Και οι άνθρωποι γύρω μου αξίζουν έναν πολύ καλύτερο εαυτό μου, εκείνο το πλακατζίδικο άτομο που γνώριζαν, από ότι την κλάψα μου στα αυτιά τους. Είμαι σε απόγνωση.

Χριστίνα

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;

Το πρώτο φιλί, το πρώτο βλέμμα, η γνωριμία. Η αμηχανία, τα ευτράπελα, το συναίσθημα. Κεραυνοβόλος έρωτας, σχέση πάθους, σχέση λάθους, χωρισμός… Στείλε τη δική σου ξεχωριστή ερωτική ιστορία και δες την δημοσιευμένη. ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ