Πέλυ: “Πάνε οχτώ μήνες από τότε που με χώρισε… Στα γενέθλιά μου με χώρισε…”

Πάνε οχτώ μήνες από τότε που με χώρισε… Στα γενέθλιά μου με χώρισε…Τη μέρα που έκλεινα τα 20.

Όσο καιρό ήμασταν μαζί ήμουν χαρούμενη, έβλεπα τη ζωή με αισιοδοξία, ξυπνούσα το πρωί και η πρώτη μου σκέψη ήταν αυτός. Ήταν ο πρώτος μου έρωτας, η πρώτη μου σχέση. Πριν από αυτόν δεν είχα δώσει ποτέ ιδιαίτερη σημασία στις ερωτικές σχέσεις.

Ήμουν βέβαια μόνη μου, αλλά δεν με ένοιαζε. Μετά από αυτόν η μοναξιά έχει γίνει ο καθημερινός εφιάλτης μου. Νόμιζα ότι θα ήμασταν μαζί καιρό. Ταιριάζαμε. Τον θεωρούσα αδελφή ψυχή μου μέχρι που μια μέρα ήρθε η αλήθεια και με ισοπέδωσε.

“Δεν νιώθω τίποτα απολύτως για σένα. Εγώ ήθελα κάτι πιο ελεύθερο κι εσύ όχι. Με πιέζεις και δεν μπορώ άλλο. Δεν μπορώ να είμαι μαζί σου”. Με αυτά τα λόγια με χώρισε…

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τι ακριβώς ήθελε από μένα. Γιατί ήταν μαζί μου αφού δεν με ήθελε; Με έπαιξε; Ήθελε να τονώσει την αυτοπεποίθησή του, να περάσει την ώρα του; Μόνος του το παραδέχτηκε ότι δεν ένιωσε ποτέ κάτι για μένα. Γιατί με προσέγγισε, γιατί μου ζήτησε να γίνω κοπέλα του; Δεν μου εξήγησε ποτέ.

Κι εγώ έμεινα πίσω να κάθομαι να αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος και με χώρισε έτσι. Στην αρχή του χωρισμού μας το είχα πάρει εγωιστικά, τον έβριζα συνεχώς, ανυπομονούσα να προχωρήσω τη ζωή μου μπροστά κι αυτόν να τον αφήσω πίσω μου.

Να σημειώσω ότι σε όλη τη σχέση μας του φερόμουν υπέρχοχα, ενώ εκείνος ήταν αδιάφορος, με απέφευγε κι όταν με έβλεπε ήταν μέσα στα μούτρα σε αντίθεση με μένα που πάντα τον χαιρετούσα με ένα τεράστιο χαμόγελο και μια απίστευτη χαρά.

Δεν ξέρω τι τον χάλασε. Τα σημάδια τα έβλεπα. Ότι κάτι δεν πήγαινε καλά το ήξερα, το ένιωθα, αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Δεν ήθελα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν.

Όλοι μου λένε να ξεκολλήσω, ότι δεν μου άξιζε, να σταματήσω να ζω στο παρελθόν, αλλά δεν μπορώ. Η καρδιά μου έχει μείνει πίσω. Όσο περνάει ο καιρός χειροτερεύω, είμαι συνεχώς θλιμμένη, τον σκέφτομαι συνέχεια, μου λείπει, κάθε φορά που περνάω από τα μέρη που συχνάζει νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται… Έχω την τρελή ελπίδα ότι αν με ξαναδεί ίσως αλλάξει γνώμη και θελήσει να ξαναγυρίσει.

Γιατί δεν μπορώ να τον ξεπεράσω; Γιατί παρόλο που δεν μου φέρθηκε εντάξει εγώ τον θέλω ακόμα; Φοβάμαι ότι δεν θα καταφέρω να τον ξεπεράσω ποτέ… Ότι ακόμα κι αν κάνω νέα σχέση θα τον σκέφτομαι ακόμα, ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να ερωτευθώ με τη δύναμη που ερωτεύθηκα αυτόν. Φοβάμαι ότι θα τον σκέφτομαι πάντα σαν απωθημένο, ότι ποτέ δεν θα φύγει από μέσα μου, ποτέ δεν θα τον ξεχάσω κι αυτές οι σκέψεις με τρομάζουν…

Πέλυ