Το γεγονός ότι έχετε μια όχι αμελητέα διαφορά ηλικίας σε συνδυασμό με τη συντηρητική του ιδιοσυγκρασία ευθύνονται σε σημαντικό βαθμό για τη ζήλια και την ακραία κτητικότητά του απέναντί σου. Ωστόσο, οι πληροφορίες που μας δίνεις είναι ανεπαρκείς. Πώς ήταν αυτός ο άνθρωπος πριν αρραβωνιαστείτε, πριν συγκατοικήσετε και σοβαρέψει το πράγμα μεταξύ σας; Έδειχνε από την αρχή της σχέσης σημάδια κτητικότητας, τα οποία ενδεχομένως εσύ, επειδή ήσουν πολύ ερωτευμένη, αγνοούσες; Μήπως ήλπιζες ότι με την πάροδο του χρόνου, κι αφού εδραιωθεί μεταξύ σας ένα αίσθημα οικειότητας και αμοιβαίας εμπιστοσύνης, εκείνος θα αλλάξει; Νομίζω πως η στάση αυτή απέναντί σου είναι απόρροια των δικών του προτύπων για τις σχέσεις: πιθανόν – επειδή έχει και κάποια ηλικία- μεγάλωσε με πιο συντηρητικά πρότυπα, με έναν πατέρα κτητικό και μια μητέρα εξαρτώμενη, υποταγμένη, χωρίς δική της κοινωνική ζωή. Ή μπορεί η κτητικότητά του να αποκαλύπτει δικές του βαθύτερες ανασφάλειες- φοβάται μην του φύγεις, γιατί είσαι νεότερη και γιατί εκείνος νιώθει “λίγος” και ανίκανος να σε κρατήσει. Ό,τι από τα δύο κι αν ισχύει, καταλήγουμε στον ίδιο παρονομαστή: η σχέση σας δεν είναι υγιής και στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια. Δεν σε παίρνει να αγνοήσεις άλλο το πρόβλημα, εξαιτίας των συναισθημάτων σου γι’ αυτόν ή εξαιτίας του επικείμενου γάμου σας. Αρχικά θέσε τα εξής ερωτήματα στον εαυτό σου: τον αγαπάς πραγματικά ή τον φοβάσαι; μένεις μαζί του επειδή τον αγαπάς ή επειδή έχεις βολευτεί στη σχέση, επειδή υποσχέθηκε ότι θα σε παντρευτεί, επειδή φοβάσαι να χωρίσεις, να μείνεις ξανά μόνη και να ψάχνεις εκ νέου για σύντροφο; Κι αν τον παντρευτείς, θα μπορέσεις να ανεχτείς τον δύστροπο χαρακτήρα του για ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου; (μην ελπίζεις ότι θα τον αλλάξεις, ο παλιός ο γάιδαρος καινούρια περπατησιά δεν βάζει). Στη συνέχεια, κάνε μια ανοιχτή κουβέντα μαζί του. Εξήγησέ του πώς θέλεις να είναι η σχέση σας και πως με την κτητική του συμπεριφορά σε προσβάλλει και σε υποτιμά, γιατί σου δείχνει ότι δεν σε εμπιστεύεται και δεν σε αγαπά πραγματικά. Όποιος αγαπά, δεν ζηλεύει, γιατί απλούστατα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Εισπράττει την αγάπη που δίνει στον/ στην σύντροφό του, γι’ αυτό νιώθει ασφαλής στη σχέση. Αν διαπιστώσεις πως εκείνος αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση ή παραμένει αδιάλλακτος και αρνητικός σε κάθε αλλαγή, τότε δυστυχώς θα πρέπει να τερματίσεις τη σχέση. Και ο λόγος θα είναι απλός και προφανής: ασυμφωνία χαρακτήρων. Καλή τύχη!

Ένα μόνον σου λέω, αν τώρα ανησυχείς και αναρωτιέσαι πώς θα είναι η ζωή σου στο μέλλον, αν συνεχίσεις με αυτόν τον άντρα, σε βεβαιώ ότι θα είναι κόλαση. Ο άνθρωπος είναι άρρωστος, δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει, ούτε εσύ θα το κατορθώσεις αυτό. Η ζωή είναι μπροστά σου και να ξέρεις ότι η αγάπη είναι ανιδιοτελής. Αυτό που εσύ ονομάζεις και για τους δύο αγάπη είναι εξάρτηση, χαμηλή αυτοεκτίμηση και ανασφάλεια. Θέλεις να ζεις κρυφά,όπως τώρα, ή να χαίρεσαι τη ζωή; Η επιλογή είναι δική σου, να ξέρεις όμως ότι και το τίμημα της επιλογής θα είναι δικό σου και θα πρέπι να ζήσεις με αυτό

ΝΑΙ, αυτά θα ζεις, γιατί απλά τόσο καιρό, 3 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ, αυτά ζούσες. Οπότε ή αποδέχεσαι την κατάσταση (όπως έχεις κάνει τόσο καιρό) ή μαζέυεις τη βαλίτσα σου, του λες ένα όμορφο αντίο και φεύγεις. Δε πιστεύω ότι χρειάζεται να το συζητήσεις μια και το έχεις κάνει ήδη και αποτέλεσμα μηδέν. Ο άνθρωπος έτσι είναι και ΔΕΝ πρόκειται να ΑΛΛΑΞΕΙ. Και πραγματικά αναρρωτήσου, τι αγαπάς από έναν άνθρωπο που σε καταπιέζει…

Καλημέρα Ρέα δε θα κρίνω την επιλογή σου αλλά βρε κορίτσι μου όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο κ αποφασίζουμε να αρραβωνιαστούμε σημαίνει ότι επιλέγουμε να είμαστε με τα υπέρ κ τα κατά αυτής της σχέσης.Οπότε ή διαλύεις τον αρραβώνα κ άλλη φορά να τα ζυγίζεις καλύτερα ή παραμένεις σε μια τέτοια κατάσταση με όποιο τίμημα έχει.Καλή σου τύχη.

Να πατήσεις πόδι!
Να μην ξεκόβεις τη ζωή σου επειδή κάποιος σε καταπιέζει. Δεν φταις εσύ για την δυστυχια του, για την διαρκή ανασφαλειά του.
Δεν ειναι υγιές όλο αυτό, είναι παθολογικό. Να πατήσεις πόδι να πηγαίνεις τους καφέδες σου να διεκδικείς τη ζωή σου (αν είναι δυνατόν που φτάσαμε να διεκδικούμε την ελευθερία μας). ΣΟΣ να ζεις όπως θέλεις χωρίς να τον προσβάλλεις ο΄τε να αδιαφορείς για αυτόν, αλλά να έχεις και τους φίλους σου και αν δε μπορεί να αντέξει πως δίπλα του έχει έναν άνθρωπο ολοκληρωμένο με ζωή ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΝΑ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΟ ας σε χωρίσει να ησυχάσεις και εσύ!!! Πάντως τίποτα αλλο να μην κάνεις απτό να διεκδικήσεις τη ζωή που σου στέρησε!!!!

Όταν διαβάζω παρόμοιες ιστορίες δυο συναισθήματα μου δημιουργούνται. Το 1ο είναι ότι με τρελαίνει αυτό το “μου κάνει ή λέει αυτό κι εκείνο και το άλλο και δε μου αρέσει, δεν το αντέχω, δε το μπορώ…….αλλά τον αγαπώ….” (δηλαδή πραγματικά ΕΛΕΟΣ κάπου ρε κορίτσια!) Και το 2ο είναι θλίψη, απέραντη θλίψη που δεν καταλαβαίνετε ότι ΔΕΝ ταιριάζετε με αυτούς τους ανθρώπους, κι όμως αν σας φέρουν ένα δαχτυλίδι είστε έτοιμες να τους παντρευτείτε και να κάνετε παιδιά μαζί τους που μια μέρα ίσως να υποφέρουν κι εκείνα πολύ από την επιλογή σας. Είστε ερωτευμένες μάλλον με την ιδέα του γάμου ή ζείτε με την ελπίδα ότι θα πέσει χρυσόσκονη από το ραβδάκι μιας καλής νεράιδας κι όλα θα αλλάξουν μαγικά (γιατί άλλος τρόπος δεν παίζει, ξεχάστε το). Με άλλα λόγια γράφετε για να σας πούνε κάτι ξένες που δε σας γνωρίζουν ότι είστε εσείς υπερβολικές, δηλαδή κάπου φταίτε κι εσείς ή ότι “οχι, μη φοβάσαι, μπορεί να αλλάξει, μπορείς ΕΣΥ να τον αλλάξεις αν προσπαθήσεις και κάνεις αυτό κι εκείνο και το άλλο”. Αλλά αυτές οι ξένες που δε σας γνωρίζουν βλέπουν ότι η ιστορία σας δεν τραβάει και εσείς δε θα μπορέσετε να σώσετε κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτο σας. Εσείς δε μπορείτε να το καταλάβετε αυτό; Μπορείτε, γι’αυτό και γράφετε, μήπως και διαψευστειτε. Γιατί ελπίζετε σε κάτι μάταιο και ανεκπλήρωτο, αντί να πάψετε να χάνετε χρόνο από τη ζωή σας και να μαζέψετε θάρρος (γιατί θέλει θάρρος και δύναμη, κανείς δεν αντιλέγει) και να φύγετε από μια νοσηρή σχέση που σας αρρωσταίνει κι εσάς μέρα με τη μέρα. Δε χρειάζεται να καταπολεμήσετε πρώτα όλες τις ανασφάλειές σας και να κάνετε 8 χρόνια ψυχοθεραπεία για να τα καταφέρετε. Αν ήταν έτσι δε θα κουνιόταν φύλλο πάνω στη Γη! Λίγο θάρρος θέλει και αποφασιστικότητα. Απλά κάντε το. Και μετά μπορείτε να ασχοληθείτε και με τον εσωτερικό σας κόσμο και την προσωπική σας βελτίωση.

Εσύ φταις που του αφήνεις περιθώρια ζήλιας. Αν δεν το αντέχεις όλο αυτό, να τον χωρίσεις. Ζήσε τη ζωή σου. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να καταπιεζόμαστε. Αξίζεις πολλά περισσότερα από όσα φαντάζεσαι. Διεκδίκησε τη ζωή σου πίσω!!!

Πρωτα απ”ολα δεν μας εγραψες αν αυτος εχει φιλους και βγαινει μαζι τους μονος του,οποτε υποθετω οτι μαλλον δεν θα το κανει.Μηπως ζηλευει λιγο παραπανω γιατι οι φιλες σου ειναι ελευθερες και φοβαται αμα βγειτε μονες σας μηπως σας την πεσει κανεις και παρασυρθεις και εσυ?Ελα και εσυ λιγο στην θεση του και μην τα βλεπεις μονοπλευρα τα πραγματα.Θα σου αρεσε να βγαινει αυτος μονος του με τους φιλους του σε κανα κλαμπ η και σε καφετερια ακομα και να την πεσουν στην αντροπαρεα του,γιατι θα περνιουνται για σινγκλς αφου δεν θα συνοδευονται?Ζηλευει γιατι σε αγαπαει.Μην το δραματοποιεις τοσο κι εσυ βρε,δεν σε εχει κλειδωμενη φανταζομαι και σε κανα μπουντρουμι μην σε κλεψουν!Δωσε του μια ευκαιρια!Για να εφτασες στον αρραβωνα μαζι του θα πει οτι εκανε πολλα καλα για κερδισει την καρδια σου!Ουτως η αλλως μετα αμα κανεις παιδακια αλλαζει η καθημερινοτητα σου θες δεν θες δεν θα εχεις τοσο ελευθερο χρονο για να βλεπεις τις φιλες σου.Σου μιλαω εκ πειρας!ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

Ρεα μου…ειχα κ εγω μια σχεση με περιπτωση παθολογικης ζηλειας.Χωρισα πριν ενα μηνα.Εγραψα κ εγω την ιστορια μου…Ξερω πως οταν μπει το συναισθημα κ η συνηθεια στη μεση,ολα γινονται δυσκολα.Ολες μας ξερουμε…λιγες ειναι οι χαζες…Απλα οταν ειμαστε μεσα στο χορο,η δε βλεπουμε καθαρα η ενω βλεπουμε,μας τα μπερδευει ολα το προσωπικο στοιχειο.Εγω το σταματησα.Ημασταν 5 μηνες μαζι..αλλα το σταματησα…κ ειναι πολυ δυσκολο να ξερεις…κ ας ειναι αρχη.Εχει κ η αρχη τα ζορια της…γιατι δεν τον εχεις βαρεθει τον αλλον.Εισαι στα ντουζενια…δεν εχεις προλαβει να το ζησεις…Δεν ειναι το ιδιο να τρωγεσαι με τον αλλον 5 μηνες κ το ιδιο 2 χρονια πχ…στα δυο χρονια,ναι μεν ειναι δυνατη η δυναμη της συνηθειας,αλλα εχουν φυγει ενθουσιασμοι,ερωτες (συνηθως-μην τους βαλω ολους στο ιδιο καζανι) κ η παρουσια προβληματων κανει το σκηνικο πιο αφορητο.Η καθε φαση εχει τις δικες της δυσκολιες…Θα σου πω αυτα που βλεπω σ’εσενα γιατι ειμαι τριτη κ που “δε βλεπω “σ’εμενα που ενω η σχεση μου ηταν χαλια,εναν μηνα τωρα που εχω χωρισει ειμαι στα πατωματα για τον μαλακα.
Κ μονο το γεγονος οτι προβληματιζεσαι κ μπαινεις στη διαδικασια κ να το γραψεις σε μια σελιδα στο ιντερνετ,λεει πολλα.
Κ μονο το γεγονος οτι πνιγεσαι,στενοχωριεσαι κλπ μεσα στη σχεση επισης λεει πολλα.
Απλα ο γαμος φερνει τριβη κ προβληματα της καθημερινοτητας που πρεπει ν’αντιμετωπιστουν απο κοινου.Εαν ξεκινας με προβληματα απο τη σχεση (κ τετοιου ειδους προβληματα) που υποτιθεται πως η σχεση ειναι πιο ανεμελο σταδιο,ο γαμος πως θα ειναι;Δεν ξερω τι αλλα κανει ο δικος σου…αν σηκωνει χερι…αν βριζει…Εμενα δεν ειχε σηκωσει (προς το παρον χερι),ομως σε διαπληκτισμους μας ειχε μιλησει πολυ ασχημα.Λεγοντας πραγματα που δεν επιτρεπεται να τα πει ο αλλος ακομα κ οταν θυμωνει.Η βια αλλωστε που εφαρμοζουν αυτα τα ατομα εκτος απο σωματικη ειναι κ λεκτικη (εχω διαβασει απειρα ψυχιατρικα αρθρα για τη ζηλεια αυτον τον καιρο).Αν εχει φτασει στο σημειο να σε απομονωσει,τα πραγματα σιγουρα δεν ειναι καλα.Εναν ανθρωπο που τον αγαπας,το θες ευτυχισμενο.Δε σου ειπα να δεχεται να βγαινεις καθε μερα με τις φιλες σου (σε κανεναν-καμια δε θ’αρεσε αυτο) αλλα δεν εχει το δικαιωμα να σε φτανει στο αλλο ακρο.Δεν εισαι καταδικος…υποτιθεται πως εισαι η γυναικα της ζωης του.Δεν ξερω τι τους βρισκουμε…οσο τρυφερος μαζι μας κ να ειναι ο αλλος πρεπει να σκεφτομαστε κ ποσο κακος μπορει να γινει κ να μην το ξεχναμε αυτο.Εφτασα στο σημειο να μην τρωω απο τη στενοχωρια μου με ολα τα κουλα που μου εκανε.Τι να την κανω τη λατρεια του….Τα γραφω,τα βλεπω κ δεν το πιστευω……αυριο παλι μπορει να κλαιω γι’αυτον…κ μολις τα ξαναπω…συνειδητοποιω τι ζουσα…….κοριτσακι μου αν δου κανει αυτα που λες…ειμαι σιγουφη πως στα τοσα χρονια που ειστε μαζι,σου εχει κανει κ αλλα που δεν μπορεις να πεις….Αν δε σου εχει κανει κ αλλα τι να πω…Ισως κ να μπορει να το δουλεψει…αν κ ειναι αργα αφου εχεις δεχτει αυτη την κατασταση τοσα χρονια…Αν προσπαθησεις να τον αλλαξεις,το μυαλο του θα παει στο πονηρο.Θα του κακοφανει σιγουρα…Παντως μπες κ διαβασε για την παθολογικη ζηλεια…γιατι ειναι επικυνδινη.Συνηθως ο αλλος σε κατηγορει οτι κοιτας η οτι σε κοιταζουν…Αν δεν ειναι παθολογικα ζηλιαρης δεν κινδυνεθει η ζωη σου.Εξακολουθει να κινδυνευει ομως η ευτυχια σου….Μην παντρευτεις.Μιλα σε καποιον ειδικο…μιλα σε καποιον δικο σου.Αλλα μην παντρευτεις πριν σκεφτεις καλα το πως θα ειστε μετα κ αν θα μπορεσεις να ζησεις με αυτο.Δε στα λεω ελαφρα τη καρδια ολα αυτα….Ειδικα εγω…πιστεψε με….Δε φανταζεσαι ποσο σε νιωθω.Μακαρι να ηταν αλλιως…κ για τις δυο μας…κ για τοσες αλλες κοπελες…..μακαρι…….