Ρία: “Νιώθω ένοχη απέναντι στο σύντροφό μου…”

Καλησπέρα!

Τον γνώρισα στο Γυμνάσιο, τώρα είμαι 22 χρονών. Πρακτικά μεγαλώσαμε μαζί. Από απλοί γνωστοί γίναμε πολύ δεμένοι φίλοι μέχρι που κάποια στιγμή κατάλαβα ότι τον έχω ερωτευτεί. Μου είχε δώσει κι αυτός πολλά σημάδια ότι του αρέσω.

Πάνω που ήμασταν σε φάση να προχωρήσουμε σε σχέση γίνεται κάτι και μαλώνουμε. Θα μπορούσα να μην το κάνω μεγάλο θέμα αλλά προτίμησα να υπερασπιστώ στο έπακρο τον εαυτό μου και έκανα μεγάλο χαμό. Σταματήσαμε να μιλάμε για ένα χρόνο περίπου. Έλεγε ότι δεν άντεχε να με κοιτάει στα μάτια γιατί με απογοήτευσε και πως θα ερχόταν ξανά σε μένα όταν θα ήταν έτοιμος να ξεπεράσει τα λάθη του. Εγώ δεν άντεχα μακριά του. Και για μένα επειδή μου έλειπε φυσικά, αλλά σε μεγάλο βαθμό για αυτόν. Δεν άντεχα να τον βλέπω να πονάει, να κάνει βλακείες, να κάνει παρέα με λάθος άτομα, να καταστρέφει τη ζωή του.

Έτσι, τον προσέγγισα ξανά, ξεγράφοντας το ερωτικό κομμάτι και συμπεριφερόμουν λες και δεν είχε γίνει τίποτα. Αυτός με δέχτηκε αλλά δεν ξαναγίναμε ποτέ τόσο στενοί φίλοι όπως παλιά.

Σε όλες μου τις σχέσεις από κει και πέρα πάντα σύγκρινα το σύντροφό μου μαζί του. Έχω θάψει πολλές σχέσεις μου εξαιτίας του, επειδή κανείς δεν μπορούσε να ανέβει στα μάτια μου πάνω από αυτόν. Παρ’ όλα αυτά δεν είπα ποτέ σε κανέναν ότι είμαι ακόμη καψούρα με την πάρτι του. Φοβόμουν ότι πια είχα χάσει την ευκαιρία μου μαζί του και απλά θα με απέρριπτε.

Κατάφερα να τον ξεπεράσω πραγματικά όταν μπήκε στη ζωή μου ένας ξανθός ευγενικός άγγελος. Αυτός με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν μου αξίζει να αναλώνω τον εαυτό μου σε ένα τόσο ψυχοφθόρο άτομο. Ότι μου αξίζει καλύτερη μεταχείριση.

Αφού έχασα κάθε ενδιαφέρον για το “φίλο” μου, ασυναίσθητα έκοψα και κάθε επαφή μαζί του.
Δυστυχώς, όταν έφυγε από τη ζωή μου αυτός ο πραγματικός άγγελος (!), γύρισαν πίσω όλα τα συναισθήματά μου για τον άλλον. Τον βρήκα στο facebook και συχνά τσεκάρω το προφίλ του για να βεβαιωθώ ότι είναι καλά. Έχω δοκιμάσει να του στείλω μήνυμα μια – δυο φορές με τυπικές χαιρετούρες και ευχές αλλά ποτέ δεν μου απάντησε. Δεν επέμεινα γιατί σκέφτηκα ότι είναι καλύτερα έτσι. Ότι θα τον ξεπεράσω κάποια στιγμή και ίσως να μην είναι σωστό και για αυτόν να τον αναγκάσω να αντιμετωπίσει πράγματα που έχει κάθε δικαίωμα να μην θέλει.

Έχει προχωρήσει στη ζωή του και δεν μου χρωστάει τίποτα. Αλλά το θέμα είναι πως ό,τι και να κάνω με στοιχειώνει ακόμη. Ανησυχώ για αυτόν. Μετά από πολλή σκέψη και αυτογνωσία έχω καταφέρει να παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι κατά βάθος τον αγαπάω πραγματικά. Υπήρξε ένα πολύ σημαντικό άτομο για τη ζωή μου, έχει διαμορφώσει το χαρακτήρα μου σε τρομαχτικό βαθμό. Μπορεί να μην είχαμε πραγματική σχέση ποτέ αλλά είναι ο πρώτος μου έρωτας με κάθε άλλη έννοια. Είναι κομμάτι του εαυτού μου και θα τον αγαπάω για πάντα οπότε δεν έχει νόημα να το παλεύω. Αυτά τα έχω αποδεχτεί.

Είμαι τώρα σε μία σχέση που πάει αρκετά καλά και σοβαρά. Με κρατάει όμως πίσω η σκέψη του. Νιώθω ένοχη απέναντι στο σύντροφό μου που όταν μένω μόνη μου η σκέψη μου παραστρατίζει. Φοβάμαι ότι τα συναισθήματά μου δεν είναι το ίδιο δυνατά. Κι άμα δεν είναι το ίδιο δυνατά αξίζει να παλέψω για τη σχέση μου; Δύο χρόνια βασανίζομαι με αυτό το ερώτημα.

Τον τελευταίο καιρό μου μπήκε η ιδέα ότι μπορεί να έχω ανοιχτό αυτό το θέμα μέσα μου επειδή δεν αντιμετώπισα ποτέ στα σοβαρά τα συναισθήματά μου για αυτόν. Φυσικά όλοι οι τότε κοινοί γνωστοί είχαν καταλάβει ότι είχα δαγκώσει τη λαμαρίνα μαζί του και ο ίδιος μόνο εάν ήταν καθυστερημένος δεν θα το είχε μυριστεί. Αλλά εγώ δεν ξεστόμισα ποτέ τις λέξεις. Δεν έκανα καμία κίνηση για να δείξω τα συναισθήματά μου.

Ίσως άμα τον βρω τώρα από κοντά και του πω πόσο σημαντικός έχει υπάρξει για μένα να μπορέσω να έχω ένα κλείσιμο μέσα μου. Εσείς τι λέτε; Έχετε καμία συμβουλή;

Και συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο αλλά είχα ανάγκη να τα γράψω 😉
Ρία

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;