Ρία, μολις διαβασα το κειμενο σου,και ηταν σαν καποιος να μιλουσε για μενα.
Μονο που εγω ειμαι 33 και οντως και εγω μικροδειχνω,και η διαφορα ειναι εγω πως δεν τους επιτρεπω πια καμια κουβεντα για προξενια ουτε για το ποτε θα παντρευτω.
Το θεωρω τεραστιο λαθος να κανεις κατι απο αγχος ηλικιας ή επειδη δεν εχεις καριερα.
Η ζωη ειναι δικη σου,και εσυ θα αποφασισεις πως θα την ζησεις και οχι με βαση τι σου λενε οι αλλοι.
Ειναι πολυ καλο οτι εχεις ενδιαφεροντα και βγαινεις απο το σπιτι.
Απο τη δικη μου εμπειρια θα σου προτεινα,αντι να αναλωνεσαι σε αυτα, να στηριζεις λιγο εσενα.
Να προσπαθησεις να βρεις μια δουλεια εστω και 4ωρη, ή να αλλαξεις αν χρειαστει επαγγελματικο προσανατολισμο(δε ξερω αν εχεις σπουδασει κατι)
και να προσπαθησεις να ανοιξεις τον κυκλο σου.
Ακομη και στο γυμναστηριο πχ,θα μπορουσες να κανεις γνωριμιες πιθανον.
Αλλα οχι με το αγχος και το σκεπτικο ποτε θα τον βρω το ταιρι μου!
Με το σκεπτικο γνωριμιας ατομων και οτι βγει!
Για τις ανασφαλειες σου και αυτα που σε απασχολουν θα σου προτεινα να συμβουλευτεις αν μπορεις εναν ειδικο,θα σε βοηθησει πολυ πιστευω.
Και αν υπαρχει προβλημα οικονομικο, μπορεις πχ να βρεις αντιστοιχες υπηρεσιες ψυχολογου σε δημους ή νοσοκομειο.Παντα υπαρχουν εναλλακτικες.

Σου ευχομαι οτι καλυτερο και να περνας ομορφα ειτε single ειτε σε σχεση!

ΥΓ συγνωμη για το μεγαλο κειμενο

Αννα

Αγαπητή και εγώ μία από τα ίδια. 32, με σχέσεις λίγων μηνών (όχι γιατί επέλεξα εγώ για όποιον αναρωτιέται..) αρκετά εμφανίσιμη, άνεργη και μορφωμένη (που μάλλον μετάνιωσα για τους κόπους αλλά …. ) Επίσης τα ίδια. Περπάτημα , γυμναστική , βιογραφικά, μικρός κύκλος. ¨ελλειψη εμπειρίας. Που κατέληξα. ΤΟ μεγαλύτερό μας πρόβλημα είναι η ανεργία, από κει ξεκινά γιατί προσθέτει ένα τεράστιο εμπόδιο να σχετιστούμε (ούτε σχέση δεν μπορούμε να συντηρήσουμε! εγώ δηλ τώρα δεν μπορώ! Τι θα του πω αν αυτός εργάζεται? πάμε βόλτα κ καφέ στο χέρι?) Αυτό πρέπει να λυθεί. Εστιάσου εκεί με τα χίλια ακόμα κ για κάτι προσωρινό! Μετά, πρέπει να δούμε έναν ειδικό (έστω κ για λίγες φορές..) κ μετά να αποκτήσουμε πρόσθετα ενδιαφέροντα (τα οποία θα μπορούμε να πληρώνουμε..) Είμαστε ώριμες σα γυναίκες δεν ωριμάζεις πάντα κοντά σε έναν άντρα. Ο φόβος με το σωστό άτομο θα ξεπεραστεί. Γιατί αυτός θα βοηθήσει. Εάν ενδιαφέρεται κανείς αρκετά σε βοηθάει, κρατάει αυτός ισορροπίες. Αυτό είναι το ζητούμενο. Να βρεθεί αυτός που θα ταιριάξουμε, που θα νοιαστεί. Που θα θέλει να σχετιστεί, να δεσμευτεί (όχι εύκολο στη σημερινή εποχή). Και που θα σου αρέσει κ σένα φυσικά. Η σχέση, πιστεύω , κάνοντάς την , θα μας ωριμάζει, το μόνο που χρειάζεται είναι να την κάνουμε, κ αν κάνουμε κ λάθη πιστεύω λόγω της ηλικίας μας γρήγορα θα μπορούμε να τα βλέπουμε κ να τα διορθώνουμε, δεν είμαστε 20 πια. Πάντα θα υπάρχει μία έμπιστη φίλη , πιο έμπειρη να ρωτήσουμε , δε θα χαθούμε. Προσωπικά το μόνο που μου κόβει τα ύπατα είναι αν καταλάβει ο άνθρωπος που θα σχετιστώ το πόσο άπειρη είμαι από σχέσεις..ή αν χειρότερα επειδή δε γνωρίζει εκνευριστεί με κάτι κ φύγει χωρίς να προσπαθήσει. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου. Εκεί δεν ξέρω τι θα κάνω γιατί δε θέλω να εξηγώ γιατί τόσα χρόνια δε βρέθηκε ένας χριστιανός να έχω κ γω μία σχέση όπως όλες οι κοπέλες (κ είμαι κ πολύ εμφανίσιμη! ) μου είναι επώδυνο. Σε αυτό θα ρωτήσω έναν ειδικό πως να το χειριστώ. Πάντως κουράγιο και να θυμάσαι το μόνο που χρειάζεται είναι ο κατάλληλος άνθρωπος! όλα μετά κυλάνε! Τη γνώση να καταλάβεις πότε κάνει για σένα την έχεις, σου μένει η όρεξη να διεκδικήσεις τις εμπειρίες που σου ανήκουν! Καλή τύχη με τη δουλειά!