Sabrina: “Θέλω μια ειλικρινή απάντηση στο ερώτημά μου: Αυτό αγάπη δεν λέγεται;”

Τι είναι αγάπη… Αγάπη είναι αυτός… Αγάπη είναι αυτό που δημιουργήσαμε ανάμεσά μας.

Γνωριζόμασταν από μια σχολή θεάτρου που πηγαίναμε μαζί. Είχα αργήσει στο μάθημα πρώτη μέρα και με το που μπήκα στην αίθουσα ήταν ο πρώτος που αντίκρισα. Το βλέμμα μου δεν έλεγε να φύγει από πάνω του.

Πάντοτε ένιωθα κάτι να μας ελκύει, αλλά δεν το άφηνα να νιώσω το συναίσθημα αυτό. Στο τέλος της χρονιάς παίξαμε σε μια παράσταση. Όταν ήρθε η ώρα να αποχαιρετιστούμε συνειδητοποίησα πόσο σημαντικός ήταν για μένα. Τον έβλεπα να φεύγει και όσο απομακρυνόταν τόσο με πονούσε. Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Εκείνη τη στιγμή τίποτα δεν με σταματούσε. Τον άρπαξα και τον φίλησα…

Από εκείνη τη μέρα η ζωή μου άλλαξε. Πλέον είμαστε ένα χρόνο μαζί και εύχομαι τα χρόνια να περάσουν με τον ίδιο άνθρωπο στο πλευρό μου. Κι ας είμαστε και οι δυο πολύ νέοι. Ξέρω ακριβώς τι θέλω στη ζωή μου. Όταν είμαστε μαζί νιώθω ότι συμπληρώνεται ο εαυτός μου. Με κάνει να γελάω με την ψυχή μου, κάτι που ποτέ κανείς δεν κατάφερε.

Είμαστε μαζί και νιώθω ότι ο κόσμος όλος, η ζωή μου γίνεται καλύτερη. Βρίσκω τον εαυτό μου. Τον κοιτώ στα μάτια και οι σκέψεις μας παίζουν με τα βλέμματά μας. Από τη μέρα που είμαστε μαζί νιώθω ασφάλεια. Όπου και να είμαι τον νιώθω δίπλα μου. Πάντε με βοηθάει σαν φύλακας άγγελος. Είναι μέρος της καθημερινότητάς μου. Ζω τη δική μου ζωή, ζώντας και τη δική του μαζί.

Όταν φεύγει τριήμερο στο εξοχικό του, νιώθω τόσο μόνη. Μου χαλάει απίστευτα την ψυχολογία. Δεν θέλω να φάω… Και περιμένω τη στιγμή που θα με πάρει τηλέφωνο. Αχ ναι, τότε είναι η καλύτερη στιγμή της ημέρας. Με κάνει και γελάω και τον νιώθω.

Η στεναχώρια μου όλο και μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, διότι σε λίγο καιρό φεύγει στο εξωτερικό για σπουδές. Αυτός θα κερδίσει κάτι καινούριο… Μια νέα ζωή, μια καινούρια ενδιαφέρουσα καθημερινότητα… Εγώ όμως μένω εδώ. Και όχι απλά δεν κερδίζω τίποτα, αλλά χάνω… Τον πιο σημαντικό μου και πολύτιμο άνθρωπο.

Μπορεί κάποτε να χωρίσουμε, να χαθούμε τελείως, να πάρει ο καθένας το δρόμο του και να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας… Όμως μια μέρα… αυτός είναι ο πρώτος που θα αποκαλέσω σύζυγό μου. Δεν είναι όνειρο. Είναι αυτό το προαίσθημα που νιώθω στην καρδιά μου κάθε φορά που με αγκαλιάζει, που με κοιτάζει, που με φιλάει, που γελάμε, που παίζουμε… Αυτός είναι. Αυτός είναι που θα αγαπώ πραγματικά. Το μοναδικό αγόρι που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου.

Όταν δεν είμαστε μαζί ακούω τη φωνή του να σιγοψιθυρίζει στο αυτί μου το όνομά μου. Όταν χωριζόμαστε για λίγες κάθομαι στο μπαλκόνι του σπιτιού και τον νιώθω να με αγκαλιάζει και την ανάσα του να σιγοανασαίνει δίπλα μου… Και αυτό με τρομάζει, γιατί όταν πάει εξωτερικό θα το νιώθω αυτό το αίσθημα όλο και περισσότερο.

Και τότε είναι που δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα… Γιατί όπου και να πάω για να τον βρω, αυτός θα είναι σε άλλο μέρος, άλλη πόλη, άλλη χώρα και δεν θα μπορώ να τον αγκαλιάσω και να του πω: “σ’ αγαπάω μωρό μου”.

Και θέλω μια ειλικρινή απάντηση στο ερώτημά μου. “Αυτό αγάπη δεν λέγεται;”

Sabrina