Καλησπέρα σας!

Λοιπόν, η δικιά μου ιστορία ξεκινάει με την ορκομωσία. Πρώτη φορά με είδε εκεί. Ορκιζόμασταν μαζί, αλλά αυτός ήταν μεγαλύτερο εξάμηνο οπότε δεν τον γνώρισα. Ούτε αυτός.

Μετά με βρήκε και με έκανε add στο facebook. Για αρκετό καιρό έκανε μόνο like και δεν μου μιλούσε, ώσπου μια μέρα με αφορμή μια δημοσίευσή μου το έκανε. Από εκεί και μετά ξεκίνησαν όλα.

Αρχίσαμε να μιλάμε για ώρες μόνο στο facebook. Μετά μου ζήτησε το τηλέφωνό μου και μιλούσαμε κι από εκεί. Να πω πως ποτέ δεν μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Μόνο με μηνύματα.

Μετά από δύο μήνες περίπου συναντηθήκαμε εκεί που σπουδάζαμε και οι δύο. Οι τρεις μέρες που περάσαμε ήταν υπέροχες και για τους δύο. Μετά συνεχίζαμε να μιλάμε. Στα γενέθλιά μου είχε έρθει στην πόλη που έμενα. Εγώ μένω Κομοτηνή κι αυτός Θεσσαλονίκη, οπότε είχε αυτό το πρόβλημα.

Όλα καλά, αλλά μετά είχαμε κανονίσει να ξαναβρεθούμε και μου το ακύρωσε λέγοντας πως καλύτερα να σταματήσουμε γιατί είχαμε την απόσταση μεταξύ μας. Και να μείνουμε φίλοι. Το δέχτηκα γιατί δεν ήθελα να τον χάσω, αν και με πονούσε πολύ μέσα μου.

Συνεχίζαμε να μιλάμε… Και ξαναβρεθήκαμε… Από σύμπτωση; Από δικιά μας θέληση; Όπως θέλεις πες το… Δύο μέρες και πάλι ήμασταν καλά μαζί. Αλλά όταν γυρίσαμε πίσω συνεχίσαμε να μιλάμε και κατάλαβα ότι δεν ήταν έτοιμος και δεν ήξερε τι ήθελε.

Από τότε σταμάτησα να του στέλνω, αλλά αυτός δεν με άφηνε. Μου έστελνε συνέχεια για διάφορα άκυρα θέματα. Τελικά, με έσβησε από το facebook μετά από μία δημοσίευση που έκανα.

Δεν τον ρώτησα γιατί. Σκέφτηκα πως ίσως είναι καλύτερα έτσι… αλλά δεν θέλω να τον χάσω. Στην περίοδο που ήρθε ήμουνα πολύ χάλια και είναι ο άνθρωπος που ακόμα και τώρα χωρίς να πω πολλά με καταλαβαίνει και νιώθει αυτήν την χημεία.

Αυτά! Ελπίζω να μην σας κούρασα…

Sevi