Στέλλα – H Eλληνίδα πεθερά και ο γιός της

Γειά σας… Η δική μου ιστορία ξεκίνησε με ιδανικές προδιαγραφές. Πολύ καλή στα χαρτιά όπως λέμε. Εγώ 34 εκείνος 40. Και οι δύο πολύ ερωτευμένοι, πολύ άνετοι, με τις δουλειές μας, έτοιμοι για ένα βήμα παραπάνω.

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Στους 6 μήνες γνωριμίας μας μετακόμισα στο σπίτι του -όπως πολλοί έλληνες είχε ήδη χτίσει σπίτι πάνω από της μητέρας του, περιμένοντας την “κατάλληλη”- και… ούτε λόγος για μετακόμιση. Τα προβλήματα άρχισαν σχεδόν αμέσως. Η μητέρα του μας “φρόντιζε” υπερβολικά. Εγώ έπρεπε να απολογούμαι κάθε φορά που μαγείρευα γιατί ήδη είχε μαγειρέψει εκείνη και πολλά άλλα μικροεπεισόδια που όλα μαζί δημιούργησαν έναν κλοιό γύρω μου.

Μεταξύ άλλων, ο σύντροφός μου είχε σαν μόνιμη διασκέδασή μας την οικογενειακή συγκέντρωση (με τη δική του οικογένεια πάντα), ενώ σε προτάσεις μου για έξοδο η απάντηση ήταν: “αν είχες δύο παιδιά θα προλάβαινες να βγείς;;;” …Αποστομωτικό ε;

Σε δύο μήνες περίπου εκείνος γινόταν όλο και πιο απόμακρος, βυθισμένος στη δουλειά του, στο κυνήγι χρήματος, στις “οικογενειακές” του υποχρεώσεις. Η δε μητέρα του πάντα παρούσα με μόνη έγνοια της να γυρίσει έγκαιρα ο γιος και να προλάβει το φαγητό που του ετοίμασε ζεστό.

Κι εγώ μέσα σε όλα αυτά να χάνω κάθε μέρα τον εαυτό μου και τη σχέση μου. Έκανα πολλά λάθη ίσως ανεπίτρεπτα στην ηλικία μου. Αλλά τελικά βρήκα τη δύναμη να φύγω οριστικά. Καταθέτω εδώ την ιστορία μου, απευθυνόμενη κυρίως στις γυναίκες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Πρέπει κάποια στιγμή να σπάσει η αλυσίδα ελληνίδας μάνας-παιδιών, κυρίως αγοριών, που δεν τα αφήνει να μεγαλώσουν αλλά αντίθετα τα ωθεί να αναζητούν “συμπληρωματική” γυναικεία παρουσία και όχι μια σύντροφο απ’ την οποία θα αγαπηθούν και θα αγαπήσουν και οι ίδιοι χτίζοντας μια νέα ζωή.

Ευχαριστώ