Θάλεια: “ Ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός κατέστρεψε όλο μου τον ψυχικό κόσμο…”

Νιώθω ελλιπής γνώσεων και θέλω να το αλλάξω.

Σας γράφω από την όμορφη Κρήτη. Ονομάζομαι Θάλεια και είμαι 31 ετών. Ήθελα πάντα να σπουδάσω από μικρή ηλικία και είχα δίψα για μάθηση καθώς να βοηθώ τους άλλους και να μεταδίδω γνώση. Μόλις τέλειωσα το ενιαίο λύκειο, ανέβηκα στην Αθήνα και γράφτηκα σε μια σχολή για να σπουδάσω ένα επάγγελμα υγείας. Ήμουν πολύ καλή στα μαθήματα και ξεχώριζα πολύ στην τάξη με τους άλλους συμφοιτητές μου.

Διέπρεπα εν ολίγοις στα γραπτά, στις εξετάσεις κτλ. Ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός όμως κατέστρεψε όλο μου τον ψυχικό κόσμο και αρρώστησα ψυχολογικά με συνέπειες στο σώμα. Σταμάτησα τη σχολή και τα μαθήματα και έφυγα πίσω στον τόπο μου. Κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Οι γονείς μου πάντα δίπλα μου να με στηρίζουν και ειδικά η μητέρα μου να κάνει τα πάντα να με βοηθήσει και ο πατέρας μου να κλαίει σιωπηλά.

Ήμουν τότε 20 ετών και πέρασε αρκετός χρόνος να συνέλθω. Ο λόγος είναι πολύ σοβαρός και προσωπικός που δεν θα ήθελα να αναφέρω. Τα χρόνια περνούσαν και στα 23 μου βρήκα δουλειά σε ένα γραφείο και εργαζόμουν μέχρι και τα 25. Ήταν και είναι η πρώτη μου δουλειά γιατί από τότε είμαι ακόμη άνεργη και έχω κλείσει 6 χρόνια.

Στα 26 μου βρήκα το σύντροφό μου που είναι και η πρώτη μου σχέση. Είναι πολύ καλός άνθρωπος και διαφέρουμε 5 χρόνια. Αρραβωνιαστήκαμε αλλά είμαστε άνεργοι και δεν έχουμε ούτε ευρώ δικό μας. Μένουμε στα πατρικά μας και μάλιστα σε απόσταση μεγάλη (Κρήτη – Β. Ελλάδα.) Εκείνος εργάζεται περιστασιακά αλλά τα χρήματα δεν φτάνουν να προχωρήσουμε τη ζωή μας. Δουλειές του ποδαριού και απλά χαρτζιλίκια. Τώρα απλά τίποτα πολύ καιρό πλέον. Έχει πολλά ταλέντα ακαλλιέργητα. Στήριξη ιδιαίτερη δεν έχει από το σπίτι του και καθημερινά τον ακούω λυπημένο και απογοητευμένο.

Σκεφτόμαστε να σπουδάσουμε κάτι που μας αρέσει, αλλά πρώτα χρειάζονται χρήματα για να γίνουν όλα αυτά. Σήμερα έψαχνα για σχολές εξ αποστάσεως και βρήκα μια σχολή να μου αρέσει αλλά έληξε ο χρόνος εγγραφής για φέτος και θα αρχίσει το Σεπτέμβρη του 2017. Σκέφτομαι ότι ναι μεν τα χρόνια δεν με πήραν αλλά αν αρχίσω στα 32 μου θα τελειώσω στα 35 μου.

Εκείνος είναι 36 και η σχολή του κρατά 8 χρόνια που σημαίνει ότι θα πάρει πτυχίο στα 44 του. Είναι πιστεύετε κάπως αργά; Ακούω ότι σπουδάζουν μεγάλες γυναίκες και άντρες και κάπως παίρνω θάρρος, αλλά μια φωνή μου λέει πως κάποια πράματα γίνονται στην ώρα τους καλύτερα. Μακάρι να ήμασταν 10 χρόνια νεότεροι.

Με ενδιαφέρει σε πρώτη φάση να σταματήσει η απόσταση που μας φθείρει και να βρούμε εργασία. Μετά θα ήθελα να κάνουμε αυτό που επιθυμούμε, αλλά οικογένεια πότε θα φτιάξουμε; Νιώθω ο χρόνος να μας πιέζει. Θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας και αν γνωρίζετε παρόμοιες ιστορίες.

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.
Θάλεια

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;