“Θέλω πολύ τη βοήθειά σας. Νιώθω ότι θα πεθάνω. Θέλω να φύγω, αλλά νιώθω τύψεις για τα μωρά…”

Θέλω τόσο τη βοήθειά σας… Τόσο, μα τόσο πολύ… Νιώθω ότι θα πεθάνω…

Με λένε Λυδία και είμαι 28 χρόνων. Από τα 19 μου παντρεύτηκα έναν άνθρωπο που αγάπησα. Μετά από δύο χρόνια ήρθε και το πρώτο μας παιδάκι και στη συνέχεια άλλα δύο.

Οι σχέσεις μας πάντα ήταν στο πως θα φερθώ εγώ. Εγώ ήμουνα εκείνη που έκανε πάντα πίσω, εγώ ήμουνα εκείνη που δεν μιλούσε και εκείνη που έβγαλε από τη ζωή της όλους τους φίλους που δεν ενέκρινε αυτός.

Έχουμε περάσει πολλά όμως. Ταξιδεύουμε από μια χώρα σε άλλη για διάφορους λόγους. Ήμουνα πάντα χαμηλών τόνων, ήρεμη και νόμιζα ευτυχισμένη με τη ζωή μου. Όλα όμως αλλάξανε.

Είμαι πλέον 28 με τρία παιδάκια που τα λατρεύω, αλλά δεν ξέρω αν πλέον θέλω αυτόν τον γάμο. Νιώθω τόσο κουρασμένη. Έχω χάσει τα πάντα. Δεν έχω καν παρελθόν.

Οι φίλες μου με παίρνουν κρυφά τηλέφωνο μόνο και μόνο για να μην το μάθει αυτός μιας και δεν της εγκρίνει -όπως λέει δεν είναι από σπίτι. ΛΑΘΟΣ ΟΜΩΣ! Είναι ό,τι καλύτερο μου έχει τύχει. Είναι αυτές που με κάνουν να γελάω και να ξεχνιέμαι.

Η ζωή μου δεν είχε ποτέ τα έξω, τις παρέες… Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που έπρεπε να γυρνάω στις 7 το απόγευμα ακόμα κι όταν ήμουνα 19. Δεν σπούδασα λόγω οικονομικών, οπότε δούλευα.

Όταν έρχεται σπίτι θέλω να φυγω. Παίρνω τα μωρά και φεύγω έξω, δεν μπορώ. Αγαπάει τα μωρά, είναι καλός μπαμπάς και λέει ότι αγαπάει κι εμένα, κάνει ό,τι μπορεί για μας. Όμως η ψυχή μου πονάει γιατί πέρασα πολλά.

Όταν του έλεγα για χωρισμό μου είχε πει ότι αν φύγω δεν θα ξαναδεί αυτός ποτέ τα μωρά, δεν θέλει, λέει, αφού δεν θα είναι μαζί του. Κι έτσι μένω μαζί του γιατί σκέφτομαι ότι δεν έχω το δικαίωμα να τους στερήσω τον πατέρα τους.

Δεν έχετε όμως ιδέα πόσο θέλω να ζήσω, πόσο λαχταράω να πιω έστω έναν καφέ με φίλους μου. Να βγω μια φορά έξω σαν άνθρωπος… Είμαι 28 και μοιάζω για 58… Σταμάτησα να ασχολούμαι μαζί μου και έφτασα τα 100 κιλά. Έχω πέσει πολύ.

Θέλω να φύγω, αλλά νιώθω τύψεις για τα μωρά… αλλά δεν αντέχω να έχω τους φίλους μου στα κρυφά, δεν αντέχω να μην με αφήνει να βάλω φούστα επειδή “δεν κάνει”… μην βάψεις κόκκινο το μαλλί επειδή “δεν κάνει”…

Ξέρω ότι ίσως ακούγονται χαζά όλα αυτά, αλλά μακάρι να μπορούσα μόνο να περιγράψω πόσο μου λείπει το χαμόγελό μου!

Κάποτε ήμουνα άνθρωπος γεμάτος ζωντάνια. Τώρα πλέον δεν γελάω. Ο άντρας μου είναι σοβαρός από τη φύση του κι εγώ είμαι πιο απλή, μου αρέσει να γελάω… αλλά “δεν κάνει”! Μιας και όπως λέει πρέπει να φέρομαι σοβαρά ως μητέρα 3 παιδιών.

Μα πως να φωνάξω ότι είμαι μόλις 28!

Δεν θα μιλήσω για σεξουαλική ζωή… Όσες φορές προσπάθησα να του πω ότι στα 9 χρόνια σχέσης δεν ένιωσα ούτε μια φορά οργασμό το παίρνει αλλιώς, οπότε προσποιούμαι κάθε φορά.

Κουράστηκα. Έχω σκεφτεί μέχρι και τα μωρά να αφήσω και να φύγω μακριά από όλα, αλλά με κοιτάνε με αυτά τα ματάκια και με τσακίζουν.

Βοηθήστε με! Το έχω ανάγκη. Δεν έχω κανέναν άλλον να μιλήσω. Με πνίγουν τόσα πολλά που δεν ξέρω αν μπορώ να αντέξω.

Κάθε μέρα είναι ίδια. Σηκώνεσαι, σκουπίζεις, καθαρίζεις και μετά ύπνο.
Δεν έχει έξω, δεν έχει φίλους, δεν έχει τίποτα κι εμένα μου λείπει τόσο, μα τόσο το χαμόγελό μου. Πάντα έκανα για τους άλλους. Θέλω τόσο να ζήσω λιγάκι και για μένα.