“Το θέμα είναι ότι δεν θέλει να έχει σχέση με τους δικούς μου, ούτε εγώ να έχω με τους δικούς του”

Θα ήθελα τη γνώμη σας για ένα θέμα που με απασχολεί.

Είμαστε μαζί 4 χρόνια. Εγώ 33, αυτός 35. Γνωριζόμασταν όμως και ήμασταν πραγματικοί φίλοι από το 2003. Η φιλία εξελίχθηκε σε δεσμό δηλαδή.

Υπάρχει αναμφίβολα και με αποδείξεις αγάπη, εκτίμηση, κατανόηση και σεβασμός μεταξύ μας. Δεν έχουμε δηλαδή προβλήματα καθόλου. Το θέμα είναι ότι δεν θέλει, από ανωριμότητα και μόνο, να έχει σχέση με τους δικούς μου, ούτε εγώ να έχω με τους δικούς του. Αν ήταν στο χέρι του θα ήθελε να μην γνωριστεί ποτέ κανείς με κανέναν. Αυτό είναι το ένα σκέλος.

Το άλλο σκέλος είναι ότι έτυχε να γνωρίσω τη μητέρα του σε μια εκδήλωση -δεν γινόταν να μην με γνωρίσει εκεί, γιατί ήμουν ακριβώς μπροστά της) κι αυτή μετά του έλεγε ότι είμαι χάλια (παρεμπιπτόντως δεν είμαι) και ότι έχω προσωπικότητα (λες κι αυτό είναι κάτι κακό)!

Αυτός βέβαια δεν της έδωσε δίκιο, απλά δεν της ξαναμίλησε για μένα και μου είπε ότι δεν θα χρειαστεί να την ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου, αφού αντιδράει έτσι κι ότι εμείς θα ζήσουμε μαζί χωρίς να μας ενοχλεί κανένας και να μην στεναχωριέμαι από την αντίδρασή της γιατί “έτσι κάνει αυτή”.

Εγώ όμως δεν θέλω να ζήσω μυστικά με έναν άνθρωπο. Ούτε είμαι 15 χρόνων. Θέλω να έρχονται και οι δικοί μου και οι δικοί του στο σπίτι που θα νοικιάζουμε και να περνάμε ωραία. Δεν με ενδιαφέρει δηλαδή που δεν θα την ξαναδώ, αν ξέρω ότι ένας άνθρωπος κάθεται και με βρίζει σπίτι του. Θα ήθελα να μην υπάρχει αυτή η κατάσταση αρχικά.

Έχω περάσει όλη μου τη ζωή μόνο με τους δύο γονείς μου, χωρίς σόι, χωρίς νονούς, χωρίς καμία ευρύτερη οικογένεια. Δεν θέλω να περάσω και όλη την υπόλοιπη -όχι μόνο χωρίς οικογένεια, μόνο με φίλους, αλλά και να ξέρω ότι με αντιπαθούν κι από πάνω!

Σκέφτομαι ότι για να με πειράζει τόσο αυτό, μάλλον δεν τον αγαπάω αρκετά. Αν τον αγαπούσα δεν θα με πείραζαν αυτά… ξέρω γω; Σκέφτομαι να φύγω και θα ήθελα τη γνώμη σας.

Κατερίνα