Πριν ένα χρόνο βρήκα στο facebook ένα αίτημα φιλίας από κάποιον που δεν γνώριζα. Συνήθως αγνοώ αυτά τα αιτήματα, στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως μόλις είδα τη φωτογραφία προφίλ… έπαθα τέτοια πλάκα που αμέσως δέχτηκα τον καινούριο μου φίλο! Μελαχρινός, τέλειο μάτι, χαμόγελο βγαλμένο από διαφήμιση, άπλα υ-πέ-ρο-χος!
Τσεκάροντας και τις υπόλοιπες φωτογραφίες είδα πως ο άγνωστος… θεός επιδιδόταν σε αθλητικές δραστηριότητες, σχεδόν πάντα με το μαγιό! Wind surfing, beach volley, κοιλιακοί τέλειοι και πουθενά στην φωτογραφίες ύποπτη γυναικεία παρουσία! Τι καλά!
Το ίδιο βράδυ βρήκα μήνυμα του στο inbox και καταλήξαμε να μιλάμε μέχρι τα ξημερώματα. Κώστας, 31, γυμναστής και ελεύθερος. Αυτά ήταν τα καλά. Το κακό; Μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης. Δούλευε σε ένα λύκειο το πρωί και σε ένα γυμναστήριο τα απογεύματα, εγώ αντίστοιχα εργαζόμουν 15 ώρες την ημέρα, ενίοτε και σαββατοκύριακα. Στην Αθήνα.
Από την αρχή υπήρχε μια διάθεση φλερτ, που όσο συνεχίζονταν οι μεταμεσονύχτιες συζητήσεις τόσο γινόταν πιο επιθετικό. Επιπλέον, όταν μιλάς τόσες ώρες κάθε μέρα με έναν άνθρωπο, θα πεις και κάποια σοβαρά, θα μιλήσεις πιθανόν και για τα προσωπικά σου, άσε που στον άσχετο εξομολογείσαι και πιο εύκολα, πράγματα που ακόμα και στους δικούς σου ανθρώπους διστάζεις να εκμυστηρευτείς. Ήταν πολύ γλυκός, μου έγραφε ποιήματα (που υπό άλλες συνθήκες θα σάρκαζα μέχρι θανάτου αλλά τότε τα έβρισκα τόσο μα τόσο συγκινητικά), μου διάβαζε τα Ερωτικά του Καβάφη από το τηλέφωνο και γενικά έκανε όλα αυτά που όταν συμβαίνουν στους άλλους τα χλευάζουμε κι όταν συμβαίνουν σε μας παραβλέπουμε τη γελοιότητα τους.
Όσο περνούσαν οι μέρες τα πράγματα σοβάρευαν στο μυαλό μου και οι φίλοι μου με κορόιδευαν πως είχα ερωτευτεί μια φωτογραφία. Ή έστω ένα άλμπουμ! Εντάξει, το παραδέχομαι, άγγιζα κι εγώ τη γελοιότητα. Γυρνούσα νωρίς σπίτι για να μιλήσω με τις ώρες μαζί του, όταν αργούσε να με πάρει τηλέφωνο έπεφτα σε μαύρη κατάθλιψη, τον σκεφτόμουν συνέχεια και ομολογώ έκανα και προβολές στο μέλλον! Έκτος από προβολές βέβαια έκανα και ατελείωτο, ασταμάτητο, υπέροχο τηλεφωνικό σεξ.
Δεν ήθελα να τον πιέσω ή να τον τρομάξω ζητώντας του να συναντηθούμε -μη γίνω ξαφνικά η τρελή που του φορτώθηκε- αλλά είχα ανάγκη να δώσω μια πιο ρεαλιστική διάσταση σε αυτή τη φανταστική -από κάθε άποψη!- σχέση. Το πρότεινε μόνος του ωστόσο και έτσι αρχίσαμε να προσπαθούμε να βρούμε έστω ένα σαββατοκύριακο που να βολεύει και τους δύο.
Και δεν βρίσκαμε! Όλο κάτι συνέβαινε τελευταία στιγμή, στη δουλειά του, στη δουλειά μου, συγγενείς αρρώσταιναν, φίλοι χώριζαν, σαν κατάρα ένα πράγμα. Κι όλο αναβάλαμε την πολυπόθητη συνάντηση.
Κάποια στιγμή βέβαια άρχισα να παρατηρώ πως οι αναβολές προέρχονταν κυρίως από τη… συμπρωτεύουσα. Στην αρχή απλώς το επεσήμανα, μετά προβληματίστηκα.
Άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως έχει σχέση, πως είναι παντρεμένος με παιδιά, πως η μοίρα δεν έχει φανεί… γενναιόδωρη μαζί του ή το χειρότερο, πως απλώς δεν με γούσταρε και πως ακόμη κι αν υποστήριζε παθιασμένα το αντίθετο, αυτή η επικοινωνία ήταν μόνο για μένα σημαντική τόσους μήνες τώρα.
Κανόνισα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη. Πήρα άδεια, έκλεισα εισιτήρια, έφτιαξα βαλίτσα και μόνο τότε του το ανακοίνωσα. Τουλάχιστον να μάθω τι παίζει, σκεφτόμουν. Έπαθε κάτι σαν εγκεφαλικό, νομίζω. Η φωνή του στο τηλέφωνο έτρεμε, τραύλιζε… “Υπάρχει κάτι που πρέπει να σου πω”, μου είπε. Να ο γάμος, σκέφτηκα. Κι ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. “Δεν είμαι αυτός που νομίζεις…” συνέχισε. Ναι, είσαι τσόγλανος, είπα από μέσα μου. Και ξαφνικά σαν να μάζεψε όσο θάρρος μπορούσε να βρει, μου το πέταξε. “Δεν με λένε Κώστα αλλά Πέτρο. Και το προφίλ στο facebook είναι ψεύτικο. Όπως και οι φωτογραφίες…” Σοκ, σοκ, σοκ. Και κλάμα. Και τρελό βρισίδι. Του έκλεισα το τηλέφωνο ουρλιάζοντας να μην με ξαναενοχλήσει. Επέμεινε. Τη χιλιοστή φορά που πήρε, δέχτηκα να τον ακούσω. Το έκανε είπε στην αρχή για πλάκα, ξεκίνησε σαν αστείο. Αλλά στη συνέχεια με ερωτεύτηκε -λέει- και ήταν πολύ δύσκολο να μου πει την αλήθεια. Έλεγε, έλεγε, έλεγε. Κι εγώ φόρτωνα.
“Να μπεις να δεις το πραγματικό μου προφίλ”, μου είπε. Και μου έδωσε ένα επίθετο. Τον έβρισα. Αλλά μπήκα να δω. Τέρας. Απαίσιος και με …κίτρινα δόντια. Μάλιστα ένα ήταν και σπασμένο. Ήθελα να διακτινιστώ στη Θεσσαλονίκη και να του σπάσω και τα υπόλοιπα. Έκλαιγα όλο το βράδυ. Σκεφτόμουν τι κάναμε, τι λέγαμε και μου ερχόταν να ξεράσω.
Ένιωθα τόσο ηλίθια. Για την ακρίβεια ήμουν τόσο ηλίθια. Τον έκανα block στο facebook, άλλαξα νούμερο -γιατί με έπαιρνε 50 φορές την ημέρα και το κανιβάλισα όσο μπορούσα με τις φίλες μου. Συνήλθα. Σύντομα είναι η αλήθεια.
Εννοείται δεν ξαναδέχτηκα αίτημα φιλίας από άγνωστο!
Κατερίνα
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ