“Του λέω ότι δεν με καταλαβαίνει κι ότι μια έκτρωση είναι κάτι που θα με καταστρέψει…”

Καλησπέρα! Σκεφτόμουν εδώ και κάποιες μέρες να γράψω στο site, αλλά κόλλαγα και τώρα λοιπόν πήρα την απόφαση να στείλω τη δική μου ιστορία.

Είμαι 21 ετών και βρίσκομαι στο τελευταίο έτος των σπουδών μου. Όταν μετακόμισα σε άλλη πόλη για τις σπουδές μου γνώρισα ένα παιδί. Τα φτιάξαμε και είμαστε σχεδόν δυόμιση χρόνια μαζί.

Εκείνος είναι 25 χρόνων. Περνάμε πολύ όμορφα. Βόλτες, εκδρομές, έξοδοι… Ταιριάζουμε απόλυτα και χαιρόμαστε την κάθε στιγμή αυτής της σχέσης. Τον τελευταίο καιρό όμως έχει συμβεί κάτι που έχει αλλάξει τα πάντα.

Μετά από καθυστέρηση μιάμιση εβδομάδας έκανα τεστ εγκυμοσύνης. Για κακή μου τύχη βγήκε θετικό. Τρελάθηκα! Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου. Αφού κάθισα ολόκληρη εκείνη την ημέρα μόνη μου για να ηρεμήσω, την επόμενη αποφάσισα να του το πω. Με μεγάλη δυσκολία και τεράστιο άγχος!

Όταν του το είπα στην αρχή, νόμιζε ότι του κάνω πλάκα. Όταν όμως το συνειδητοποίησε, σώπασε και μετά από λίγο μου είπε ότι θα πάει μια βόλτα για να πάρει λίγο αέρα.

Κλείσαμε ραντεβού στον γυναικολόγο, ο οποίος επιβεβαίωσε την εγκυμοσύνη. Όλον αυτόν τον καιρό τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ μεταξύ μας. Νιώθουμε λες κι έχουμε… παγώσει. Σε όσες συζητήσεις έχουμε κάνει καταλήγουμε να τσακωνόμαστε.

Αρχίζουμε προσπαθώντας να αναλύσουμε τα κατά και τα υπέρ και τελειώνουμε με εκείνον να μου λέει να ρίξω το παιδί κι εγώ να κλαίω. Έρχεται στο σπίτι μου μετά τη δουλειά για να κοιμηθούμε μαζί και να προσπαθήσουμε να είμαστε κοντά τώρα, αλλά τελικά κοιμόμαστε τσακωμένοι.

Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει. Του λέω ότι δεν με καταλαβαίνει κι ότι μια έκτρωση είναι κάτι που θα με καταστρέψει. Είμαι πολύ ευαίσθητη και δεν μπορώ να το αντέξω όλο αυτό. Επίσης, του λέω ότι μιλάει εκ του ασφαλούς μιας και όλο αυτό συμβαίνει στο δικό μου σώμα.

Εκείνος μου λέει ότι είμαστε μικροί ακόμα, ότι δεν έχω τελειώσει καν τις σπουδές μου κλπ. Προσπαθεί να με πείσει πως όλο αυτό είναι δύσκολο και για εκείνον μιας και δεν θέλει να στερήσει τη ζωή από ένα παιδί, να περάσω το μαρτύριο της έκτρωσης και ίσως και να με χάσει.

Αλλά εγώ νιώθω πως το μόνο που τον νοιάζει είναι να το ρίξω και να ησυχάσουμε από αυτό. Λέει πως δεν είχε σχεδιάσει στα 25 του να γίνει πατέρας και να κάνει οικογένεια. Δεν έχει άδικο, αλλά αν είναι έτσι ας πρόσεχε (βέβαια δεν ευθύνεται μόνο εκείνος). Κι αφού λέει πως με αγαπάει όσο τίποτα άλλο και δεν θέλει να με χάσει, ας δεχτεί εμένα και το παιδί.

Δεν ξέρω πάντως τι να σκεφτώ. Κοντεύω να τρελαθώ και η ψυχολογία μου είναι κάτι περισσότερο από χάλια. Σκοπεύουμε να το πούμε και στους γονείς μας και να συζητήσουμε και μαζί τους για όλα αυτά, αφού μεταξύ μας δεν βγάζουμε άκρη. Δεν ξέρω τελικά τι θα γίνει, πάντως ως τότε νιώθω ότι θα χάσω το μυαλό μου!