Βαλεντίνη μου, θα σου πω ποια μοναξιά να σε τρομάζει, περισσότερο, εκείνη που την νιώθεις μέσα στο πλήθος…γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου, δεν μετράει τους παλμούς της καρδιάς σου, δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου…απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές σε σπρώχνει για να περάσει……. Αν πραγματικά, αυτός είναι ο τρόπος που σου αρέσει να ζεις, μη σε απασχολεί τι κάνουν οι άλλοι. Δεν υπάρχει φυσικό και αφύσικο. Παρά ΜΟΝΟ διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές ανάγκες.

Στη σημερον ημερα, ειναι πολυ δυσκολο να βρεις και να εχεις αληθινους φιλους. Ειδικα οι γυναικες ως πιο ανταγωνιστικες και απο τη φυση τους ζηλιαρες ειναι πιο δυσκολο να νιωσουν αυτο το δεσιμο μεταξυ τους. Προσωπικα, εχω φιλους μετρημενους στα δαχτυλα του ενος χεριου. Η σχεση μου ειναι ξεχωριστη με 2 απο αυτους, εκει το δεσιμο ειναι αληθινο αληθινο. Αν με ρωτας αν ειναι απαραιτητο, οχι δεν ειναι. Τιποτα δεν ειναι υποχρεωτικο και απαραιτητο στη ζωη, η τουλαχιστον δεν θα επρεπε να ειναι. Ειναι αξιοθαυμαστο που νιωθεις καλα με τον εαυτο σου και βγαζεις αυτη την ηρεμια και την αισιοδοξια. Εγω πολλες φορες εχω νιωσει μοναξια και στεναχωριεμαι επειδη νιωθω μοναξια. Θα σε συμβουλευα λοιπον να πραττεις οπως ακριβως νιωθεις. Μην στεκεσαι στα πρεπει, αλλα στα θελω σου. Πιστευω πως για να μας ρωτας, κατι σου λειπει. Διαφορετικα, αν ειναι απλα επειδη πρεπει να εχεις φιλους συμφωνα με τα δεδομενα της κοινωνιας μας.. Εσυ ζησε τη ζωη σου και γινε ευτυχισμενη. και ασε τους αλλους να κοιταμε τα δικα μας χαλια! Φιλικα!

Οι φίλοι που θα βρεις δεν είναι απαραίτητο ότι θα είναι ενοχλητικοί και θα σου ανοίγουν ανούσιες συζητήσεις, όπως λες. Βρες ανθρώπους που να σου ταιριάζουν και να τους ταιριάζεις κι εσύ! Όπως βρήκες τον σύντροφο σου! Ναι, για να απαντήσω στην ερώτηση σου, θεωρώ σημαντικές τις ανθρώπινες σχέσεις. Ιδιαιτέρως σημαντικές! Η ζωή είναι πολύ πιο όμορφη όταν την μοιράζεσαι με τους ανθρώπους!

Αγαπητή Βαλεντίνη, Αν απο αυτή τη.. “μοναχικότητα” παίρνεις δύναμη και χαρά, αν πραγματικά ρε παιδί μου γουστάρεις έτσι όπως βαδίζεις, τότε ούτε καταθλιψη έχεις ούτε τίποτα. Μα έχουνε μάθει οτι πρέπει να είμαιστε κοινωνικοί, πρέπει να έχουμε φίλους, πρέπει, πρέπει, πρέπει… Ε λοιπόν τίποτα δεν πρέπει. Κάνε αυτό που κάνει την ψυχή σου να νιώθει καλά. Τώρα θα τρεξουν σίγουρα στα σχόλια να σου πουν οτι κάτι δε παει καλά κλπ κλπ αλλα μην ακούς, οι περισσότερες γυναικες ειμαστε ανασφαλείς. Και η καθεμία θα τρέξει να βγαλει τη μαυρίλα σου πάνω της. Μαγκιά σου που γουστάρεις να ζεις ετσι Μαγκιά σου που είσαι ειλικρινής και δεν εκανες παιδί απο το φοβο της μοναξιάς. Γενικά μαγκιά εισαι σωστότατη.

Κάτι τέτοια μοναχικά άτομα απορώ πως βρίσκουν και σύντροφο,δουλειά κ.λπ..Σας κόβω να είστε από άλλο κόσμο εσείς οι δυο. Δεν ξέρω και εγώ είμαι πολύ δεμένη με τη σχέση μου αλλά έχω και τις φίλες μου γιατί πολύ απλά άλλο δέσιμο η σχέση και άλλο η φιλία. Όταν έχεις φίλους γίνεσαι και πιο κοινωνικός δεν ξέρω..Πάω στοίχημα ότι είσαι από αυτές τις “γυναίκες” που είναι τέρμα απεριποίητες και ατυμέλητες..”το ζω μόνη μου” και έτσι; Οκ αν δεν θέλεις παρέα δεν σε υποχρεώνει κανείς να βρεις αλλά το θέμα με την πίστη σου καλό είναι να το κοιτάξεις. Δεν ξέρω και ίσως να είναι λάθος που σου το αναφέρω γιατί αυτό είναι ένα πολύ λεπτό ζήτημα αλλά βλέπω ότι όλοι μας από την καλοπέραση που περνάμε τη σήμερον ημέρα βγαίνουμε και δηλώνουμε άθεοι και δεν ξέρω εγώ τι άλλο…Κάτι τέτοια βλέπει ο Θεός και γίνονται όλα αυτά στο κόσμο μας..και έχουμε να δούμε πολλά ακόμα..Κάνε καμιά προσευχούλα μπας και γίνεις καλά στην υγεία σου που στο εύχομαι απ’τη καρδιά μου και μην σε απασχολεί αν πρέπει να έχεις φίλες ή όχι..ότι κάτσει και άμα κάτσει

Δεν είναι κακό να μην έχεις ένα σωρό παρέες των δυο εξόδων και χίλιους “φίλους” σε Facebook. Το κακό είναι ένα “special snowflake syndrome” που διακρίνω εδώ και καταντά ενοχλητικό. Οι αρρώστιες, όποιες κι αν είναι αυτές, δεν είναι δικαιολογία για την αυτοεξορία σου από την κοινωνία (εκτός αν είχες λέπρα), κατατάσσοντας τον εαυτό σου σε μια “special” κατηγορία με το τόσο διακριτικό humblebrag στη γραφή σου. Λυπάμαι, Βαλεντίνη. Το ότι πας στη φύση, ζωγραφίζεις και διαλογίζεσαι δεν σου δίνει κανένα “προτέρημα” έναντι των “ανούσιων κι ενοχλητικών φίλων”… Φίλων πολύτιμων, που στην πραγματικότητα μόνο ενοχλητικοί ή ανούσιοι δεν θα ήταν, αν κατάφερνες να τους αποκτήσεις ποτέ, κάτι που δεν σου δόθηκε η ευκαιρία να κάνεις – βλέπεις, ήσουν αρκετά απορροφημένη από τη δική σου μοναδικότητα που… αντέχει μόνο μοναχικότητα. Δεν φταις απόλυτα εσύ, όμως, γι’ αυτό. Ίσως η κοινωνία, ή ακόμα κι οι γονείς σου από τα παιδικά σου χρόνια, σου μάθαιναν ότι έχεις “ιδιαιτερότητες” λόγω του ότι είσαι φιλάσθενη. Και οι αμυντικοί ψυχολογικοί σου μηχανισμοί μετέτρεψαν με τα χρόνια αυτή την αρνητική ιδιαιτερότητα σε θετική… Ή έτσι, τουλάχιστον, νομίζεις. Δηλαδή το “είμαι ιδιαίτερη περίπτωση λόγω αιμοφιλίας και λύκου, θεέ μου, τι να κάνω, δεν θα απολαύσω ποτέ τη ζωή στο έπακρο ούτε θα μπορέσω να κάνω παιδάκια” έχει μετατραπεί σε “είμαι σπέσιαλ και δεν θέλω κανέναν και τίποτα, ενώ τα παιδιά δεν τα χωνεύω”. Η ντροπή μετατράπηκε σε έπαρση και βρήκε έναν σύντροφο με την ίδια αυταρέσκεια. Αν κάνεις πράγματα που σε γεμίζουν χωρίς παρέες, είναι εντάξει. Αρκεί μόνο να θυμάσαι ότι καθένας είναι ξεχωριστός με τον τρόπο του… Και μακάρι να βρεις κανα-δυο ξεχωριστούς ανθρώπους, έτσι, για ποικιλία, οι οποίοι αντί να σου μιλούν για αρρώστιες ή να λένε αερολογίες στον καναπέ, θα σου δείχνουν έναστρους ουρανούς και να συζητάτε φιλοσοφία ως το πρωί… Το ζω, Βαλεντίνη μου. Είναι σούπερ.