Ο Τ. ήταν το μεγαλύτερό μου απωθημένο. Όσο χαζό κι αν ακουστεί, τον ήθελα από μικρή. Παιδικός έρωτας… αλλά δεν μπόρεσα ποτέ μου να τον βγάλω από μέσα μου. Νόμιζα ότι με τα χρόνια θα τον ξεχνούσα, όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είχα πάνω από δέκα χρόνια να τον δω. Ούτε μιλούσαμε φυσικά. Έτυχε όμως πριν λίγες μέρες να βρεθούμε σε έναν γάμο κοινών μας γνωστών και τότε συνειδητοποίησα ότι τον θέλω ακόμα.
Αρχίσαμε να μιλάμε και μου ζήτησε να βγούμε. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει από χαρά! Όταν βγήκαμε ήταν όλα τέλεια. Ταιριάζαμε απίστευτα. Είχαμε πολύ καλή επικοινωνία και αυτός έδειχνε χαμηλών τόνων και σοβαρό παιδί.
Άρχισα να ελπίζω σε μια σχέση. Στο τρίτο μας ραντεβού, του είπα ότι μου άρεσε και αυτός μου αποκάλυψε ότι δεν ήθελε σχέση, ότι βγήκε μαζί μου χωρίς κάποιο σκοπό και ότι είναι ακατάλληλος για σχέση… Ότι το συναισθηματικό δέσιμο τον κουράζει και τέτοια… Συμφωνήσαμε λοιπόν ότι δεν έχει νόημα να ξαναβρεθούμε και να ξαναμιλήσουμε.
Στην αρχή το είχα πάρει πολύ ψύχραιμα και προσπαθούσα να συμβιβαστώ με την απόρριψη και την επιθυμία του να μην έχει σχέση. Όμως κάποια στιγμή, μόλις σκέφτηκα ότι δε θα τον έβλεπα ξανά, ότι το όνειρό μου κράτησε μόνο τρία ραντεβού χωρίς να καταλήξει πουθενά και ότι οι ελπίδες μου διαψεύστηκαν, με έπιασε ένα κλάμα χωρίς σταματημό.
Ήταν η πρώτη φορά που έκλαψα για κάποιον. Ίσως γιατί ήταν η πρώτη φορά που κάποιος μου άρεσε τόσο πολύ. Εν τω μεταξύ υπάρχουν διάφορα αγόρια που κατά καιρούς με φλερτάρουν και μου ζητάνε να βγούμε, όμως κανένας δεν μου βγάζει την ίδια έλξη.
Αν έβγαινα με κάποιον λέτε να ήταν λάθος εφόσον θέλω ακόμα τον Τ. ή μήπως θα με βοηθούσε να τον ξεχάσω; Θα καταφέρω να τον ξεπεράσω ποτέ; Δεν θέλω να τον θέλω!
Θα περιμένω τις συμβουλές σας πώς και πώς….
Βάσια23
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ