Γεια σας κι από μένα…

Εγώ θέλω να σας κάνω μια ερώτηση και οποιαδήποτε απάντηση θα τη λάβω ως “σωτήρια” γιατί έχω ένα θεματάκι με τη σχέση μου. Περιληπτικά θα σας γράψω κάποια πράγματα για να μπείτε στο θέμα…

Όλα ξεκίνησαν ωραία με ένα παιδί… μπλα μπλα… ώσπου χωρίσαμε. Χίλιες φορές τα ξαναβρήκαμε και χίλιες φορές χωρίσαμε. Και μάλιστα οι χωρισμοί δεν ήταν και απλοί, μιας και υπήρχαν ομηρικοί καβγάδες ακόμα και μπροστά στους φίλους μας, με τον τελευταίο να έχουμε πιαστεί στα χέρια και να θέλει ο ένας να δείρει τον άλλο.

Από εκεί και πέρα κόπηκαν οι επαφές τελείως και μάταια κανα δυο φορές προσπάθησα να ζητήσω συγγνώμη. Δεν είχε αποτέλεσμα. Εντάξει, όσο και να με πείραξε (γιατί έχω συναισθήματα) δεν τον ενόχλησα, ώσπου ένα βράδυ έκανε εντελώς χαλαρά την εμφάνισή του παίρνοντας τηλέφωνο.

Φυσικά εμένα μου κόπηκαν τα πόδια και επειδή δεν μπορούσα να το διαχειριστώ έκλεισα το τηλέφωνο. Καπάκι ήρθε μήνυμα με μια μικρή ενόχληση από μεριάς του και ανοίγοντας το facebook την ίδια ώρα μου έστειλε κι εκεί (εγώ τον έσβησα από φίλο γιατί εκνευριζόμουν με τις δημοσιεύσεις του).

Μιλήσαμε τελικά από το facebook αρκετές ώρες. Ζήτησε συγγνώμη, μου είπε ότε έκανε αρκετές βλακείες και όλα πήγαν καλά! Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι: πώς κάνεις έναν άνθρωπο να σου ανοίξει την καρδιά του; Ναι, ok, τον αφήνεις από μόνο του να μιλήσει, να σε εμπιστευθεί, αλλά τα έχω κάνει όλα πια.

Θέλω να μάθω το σκεπτικό του, να μου πει: Κορίτσι μου, δεν σε βλέπω σοβαρά… Κορίτσι μου, σε βλέπω σοβαρά, αλλά δεν έχω τα κότσια να στο πω… Κορίτσι μου όταν βαριέμαι σε σκέφτομαι! Και το ρωτάω αυτό γιατί σε όλες τις σχέσεις μου δεν είχα πρόβλημα ποτέ. Εδώ έχω πελαγώσει, δεν ξέρω τι γίνεται.

Ευχαριστώ που το διαβάσατε και κράξτε και άφοβα αν θέλετε… Κάθε γνώμη θα μετρήσει!

Βίκη