Βίκυ: “Και τώρα τι; Πώς κοιτάω μπροστά; Πώς θα πονέσει όσο πονάω εγώ;”

Γεια σας!!!

Είμαι η Βίκυ, είμαι 22 και αυτή είναι η ιστορία μου…

Τα τρία από τα τέσσερα φοιτητικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη τα πέρασα με “τον έρωτα της ζωής μου!”. Είχαμε φτάσει σε σημείο να μιλάμε για οικογένεια όταν θα ήμασταν έτοιμοι.

Ξέχασα να αναφέρω πως αυτός ήταν 29 -τότε- και δούλευε νύχτα ως dj. Ανεχόμουν τα πάντα… Την οικειότητα με τις κοπέλες, τα μηνύματα που έπαιρνε σε ακατάλληλες ώρες… ΟΛΑ!

Το έπαιζα τυφλή, γιατί δεν ήθελα να πιστέψω πως θα πήγαινε με άλλη. Μου έλεγε άλλωστε ότι μόνο εγώ υπάρχω για αυτόν! ΦΥΣΙΚΑ ΗΤΑΝ ΨΕΜΑ.

Τον τρίτο χρόνο της σχέσης μας, σε μια απλή επίσκεψη στον γυναικολόγο μου, μαθαίνω ότι έχω κολλήσει τον ιό HPV (κονδυλώματα). Εγώ δεν είχα πάει με άλλον, οπότε… το παραδέχτηκε!

Είχε παράλληλη σχέση δύο μήνες με κάποια. Τον αγαπούσα και τον συγχώρεσα (ένα ακόμη λάθος μου). Την περίοδο της θεραπείας μου την πέρασα ολομόναχη. Με ντρεπόταν έλεγε! Τον πίστεψα!

Όταν έγινα καλά με χώρισε, γιατί δεν μου άξιζε, έτσι είπε!!!

Δύο μήνες μετά έκανε σχέση με άλλη. Η μεγάλη μου αγάπη -αυτή που δεν είχε όρια και το μόνο που με ένοιαζε ήταν να είναι καλά αυτός- ξαφνικά έγινε μίσος.

Κι αυτό με πονάει πιο πολύ από όλα. Δεν μπορώ να προχωρήσω. Φοβάμαι να εμπιστευθώ. Νομίζω ότι όλοι θα με χρησιμοποιήσουν και θα με “πετάξουν!”. Αυτός που ήταν/είναι η μεγάλη μου αγάπη ξαφνικά έγινε η καταστροφή μου!

Και σας ρωτώ: ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ; ΠΩΣ ΚΟΙΤΑΩ ΜΠΡΟΣΤΑ; ΠΩΣ ΘΑ ΠΟΝΕΣΕΙ ΟΣΟ ΠΟΝΑΩ ΕΓΩ;

Ευχαριστώ για το χρόνο σας!

Βίκυ