ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το δικό μου θέμα έχει μια αντιστροφή ρόλων σε σχέση με τις περισσότερες ιστορίες… Ακούστε γιατί το λέω αυτό. Συνήθως οι γυναίκες έχουμε το πρόβλημα ότι μας αρέσει κάποιος και είτε δεν ξέρουμε πώς να του το δείξουμε πιο ξεκάθαρα ή αυτός δεν είναι συναισθηματικά διαθέσιμος για μας. Το ξέρω πώς είναι, γιατί κάποτε ήμουν ερωτευμένη χωρίς ανταπόκριση, ώσπου το ξεπέρασα με την απόσταση. Τώρα έχω άλλο θέμα.
Για αρκετό καιρό έκανα παρέα με ένα παιδί στην ηλικία μου (είμαστε και οι δύο 24), και σχετικά πρόσφατα εκδήλωσε ξεκάθαρα το ενδιαφέρον του, μου είπε ότι του αρέσω και ζήτησε να πάμε σε άλλο επίπεδο. Εγώ, όμως, δεν νιώθω κάτι. Τι να κάνεις… την καρδιά δεν μπορείς να την προστάξεις κι εμένα ερωτικά δεν μου κάνει αίσθηση. Για αυτό και από τότε που μου εκδήλωσε το ενδιαφέρον του, εγώ αποφεύγω πλέον να βγαίνω μόνη μαζί του ή να δέχομαι οποιαδήποτε ευγενική κίνηση εκ μέρους του.
Δεν δέχομαι τίποτα και ξέρετε γιατί; Γιατί είναι κι αυτός ένας από τα αυτοχαρακτηριζόμενα “καλά παιδιά” που παραπονιούνται ότι τους κρατάμε εμείς οι “αχάριστες” εντός κάποιου υποτιθέμενου “friendzone” όταν θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες για τη στοιχειώδη ευγένεια με την οποία αντιμετωπιζόμαστε από αυτούς. Θα δείτε παρακάτω γιατί εκφράζομαι έτσι για τον συγκεκριμένο.
Να κάνουμε σαφές, όμως, ότι το ίδιο ισχύει και αντίστροφα: υποθέτω ότι όλες μας έχουμε έστω και με το μυαλό μας βρεθεί σε μια θέση του “καλού κοριτσιού” ελπίζοντας ότι η καλοσύνη μας θα είναι το κριτήριο για να μας δει ο άλλος ερωτικά. Όμως ούτε σε μια τέτοια περίπτωση λειτουργεί αυτή η λογική.
Αυτό το παιδί, λοιπόν, μετά την αρνητική μου απάντηση μού είπε ότι δεν υπάρχει παρεξήγηση, ότι μου εύχεται ό,τι καλύτερο και πως η φιλία μας δεν θα χαλάσει. Χάρηκα εγώ, γιατί σαν φίλος είναι πολύ καλός, έχει γνώσεις για πολλά και είναι ευχάριστος χαρακτήρας.
Τα σύννεφα στη σχέση μας ήρθαν και δεν φεύγουν από τότε που αυτουνού του ξέφυγε κάτι άσχημο πάνω σε μια συζήτησή μας online για τις σχέσεις. Λέει αυτός σε κάποια φάση: “Στο τέλος παίρνετε ό,τι αξίζετε εσείς οι γυναίκες. Όπως εσύ ας πούμε, που θες έναν να σε έχει στη φάπα και στο φτύσιμο για να καταλάβεις τι καλά παιδιά απορρίπτεις.” Ναι, με τα “καλά παιδιά” που απορρίπτω σαφώς κι εννοούσε τον εαυτό του!
Μετά από αυτά τα λόγια, όμως, εγώ κατάλαβα ότι μάλλον αυτά τα συγκεκριμένα παιδιά δεν είναι και τόσο “καλά”. Νομίζω πως μεταξύ του αγροίκου που σε μεταχειρίζεται σαν πατσαβούρα για σφουγγάρισμα αφενός και αφετέρου του καλού φίλου που περιμένει πότε επιτέλους θα πέσεις στις αγκάλες του επειδή σου φέρεται καλά, μεσολαβούν πολλοί και διαφορετικοί τύποι ανδρών.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει η αντίληψη ότι αν δεν βλέπουμε ερωτικά έναν άντρα που τυχαίνει να μας φέρεται καλά, αυτό σημαίνει απαραίτητα ότι γουστάρουμε ένα κακό παιδί. Σαν να μου λένε τώρα ότι επειδή εμένα δεν μου άρεσε κάποιος που έτυχε να έχει καστανά μάτια, ψάχνω κάποιον με γαλανά.
Δεν απέρριψα αυτόν το φίλο μου λόγω καλοσύνης για να ψάξω το κάθαρμα. Τον απέρριψα γιατί δεν νιώθω τίποτα και στάθηκα ειλικρινής. Και θύμωσα πολύ με αυτή την passive-aggressive δήλωσή του, λες και τώρα μου αξίζει ένας να με ξυλοφορτώνει και να μου φέρεται σαν σε σκουπίδι για να “πάρω το μάθημά μου” που δεν είδα αυτό το “καλό παιδί” ερωτικά.
Από τότε μπορεί να έχασα έναν φίλο που θεωρούσα καλό, μα τουλάχιστον έμαθα και το κατά πόσο άξιζε να τον θεωρώ φίλο μου. Και θα ήθελα αυτό το άρθρο να δικαιώσει και όλες τις άλλες που απέρριψαν “τα καλά παιδιά” και χαρακτηρίστηκαν “σκύλες” ή άξιες να τους τύχει κάποιος “κάγκουρας”.
Εδώ διακρίνεται και η ανισότητα στα δύο φύλα γιατί είναι σαν να υποννοείται ότι η ερωτευμένη γυναίκα οφείλει να τρέχει πίσω από τον άντρα που θέλει και να κάνει τα πάντα για εκείνον χωρίς καν να περιμένει ότι αυτός θα τη δει ερωτικά, ενώ αν ένας άντρας φέρεται καλά στη γυναίκα που θέλει, τότε πρέπει να θεωρηθεί μεγάλη ευλογία και η γυναίκα βρίσκεται κιόλας “υποχρεωμένη!”
Από πού κι ως πού;
Ελπίζω να μη σας κούρασα με τη μακρηγορία μου, μα πραγματικά ένιωσα ότι ήταν ένα θέμα να δημοσιευτεί και, γιατί όχι, να συζητηθεί.
Χάρις
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ