Είμαι 45 χρονών και στο γραφείο όπου εργάζομαι μου αρέσει ένας συνάδελφός μου, ο Α., 46 ετών, διαζευγμένος με δύο παιδιά. Εκείνος, λίγους μήνες αφότου ξεκίνησα να δουλεύω στο γραφείο, άρχισε να με φλερτάρει έντονα. Εγώ κολακεύτηκα. Μιλούσαμε πολύ για τα προσωπικά και τις ζωές μας και η σχέση μας γινόταν όλο και πιο θερμή.

Όμως υπάρχει κάτι που δεν μου έχει ξανατύχει… Μία άλλη εργαζόμενη στο γραφείο, 43 ετών, παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών, εκ των οποίων το τρίτο είναι με νοητική υστέρηση, σέρνει τον Α. από τη μύτη. Αν και δεν έχουν σεξουαλική ή ερωτική σχέση, με κάποιον τρόπο έχει βρει τα κουμπιά του και τον κάνει ό,τι θέλει. Του λέει σε ποιους θα λέει καλημέρα και σε ποιους όχι, πως να φερθεί στην πρώην γυναίκα του, πως να διαπαιδαγωγεί τα παιδιά του, με ποιες να συνάψει σχέσεις!!! Αυτός την ακούει τυφλά και επιδιώκει τη συγκατάθεση και την εύνοιά της… Μάλιστα αρκετές φορές τον βάζει να την “κερνάει” ακριβούς καφέδες και γλυκά -είναι αρκετά εύσωμη- παρόλο που έχει άσχημα οικονομικά και δεν μπορεί να δίνει δεκάευρα σε κεράσματα.

Φυσικά, αυτή, με το που πρωτοπήγα στο γραφείο, με αντιπάθησε πολύ και προσπαθούσε να μου βάλει τρικλοποδιές τόσο στην εργασία μου όσο και στη σχέση μου με τον Α., στον οποίο με κατηγορούσε συνεχώς. Αυτό μου έκανε φοβερή εντύπωση, δηλαδή το πως ενώ είναι παντρεμένη (πλασάρει δε πως έχει την τέλεια οικογένεια) και μητέρα άρρωστου παιδιού, έχει την όρεξη να ασχολείται και να χειραγωγεί τον Α… Η ειρωνεία είναι πως κοροϊδεύει πολύ άσχημα τον Α. πίσω από την πλάτη του. Λέει πως έχει κάλο στο μυαλό, πως είναι εκκεντρικός και άλλα πολλά. Εγώ προσπάθησα διακριτικά να μιλήσω στον Α. για το θέμα αυτό. Κάποιες φορές ήταν λίγο δεκτικός και με άκουγε, άλλες όχι….

Πριν τρεις εβδομάδες τσακώθηκα πολύ άσχημα με τον Α. για ένα θέμα της δουλειάς. Οφείλω να ομολογήσω πως εγώ προκάλεσα τον καβγά. Όμως δεν άντεχα άλλο. Αυτή η συναισθηματική διελκυστίνδα με σκότωνε. Είναι κάτι που δεν μου έχει ξανατύχει. Αν ήταν ανύπαντρη, δηλαδή αντίζηλος, τότε θα έλεγα ok, έπαιξα κι έχασα… Όμως δεν είναι τέτοια περίπτωση. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω… Με τον Α. ταιριάζαμε πάρα πολύ. Μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε τις ίδιες αρχές, την ίδια θεώρηση ζωής. Είναι κρίμα που μία “άσχετη” μπήκε ανάμεσά μας. Πιστεύω πως θα προσφέραμε πολλά καλά ο ένας στον άλλο…

Χριστίνα

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;