Εγώ σε κατάλαβαινω πάντως! Δεν είσαι σε μια φάση της ζωής σου για να έχεις την πολυτέλεια να περάσεις καμία 2ετια για να δεις τι θέλει ο άλλος. Σε 2 χρόνια μπορεί να μη μπορείς να κάνεις παιδιά και αν σε ενδιαφέρει πραγματικά να κάνεις έχεις κάθε δικαίωμα να Ρωτάς τον άλλο τι ζητάει κι αυτός από εσένα. Το πάμε κι όπου βγει είναι πολύ γενικόλογο και δε λέει τίποτα..Πιστεύω ότι πρέπει να κάνεις μια ξεκάθαρη κουβέντα, να ξεκαθαρίσεις ότι δε σε ενδιαφέρει κάποιος που δεν έχει πρόθεση να γίνει πατέρας γνωρίζοντας ότι ίσως χρειαστεί να τον αφήσεις την επόμενη μέρα κιολας. Θα πρέπει όμως να πάρεις ξεκάθαρη απάντηση γιατί δεν είναι σωστό να σ έχει κάποιος στο περινενε τζάμπα. Αν πάλι δεν είναι συγκεκριμένος, ʼστον και κοίτα για άλλα. Στη φάση που είσαι 6μήνες περίπου είναι αρκετοί για να μιλήσεις για γάμο και οικογένεια, οπότε σε περίπτωση που σου πει να το προχωρήσετε αν δε δεις κάποια εξέλιξη στο εξάμηνο τον αφήνεις. Επίσης δε μας λες πόσο καιρό γνωριζεστε…άμα έχετε γύρω στο τρίμηνο που βγαίνετε και ήδη λέει τέτοια δε θέλει και πολύ να καταλάβεις ότι κοιτάει να περάσει καλά μόνο…και πρόσεχε μη σου τάζει ο άλλος γενικά πράγματα και στο τέλος σου πει ότι δεν ταιριάζετε και καλά..βάλε ένα προσωπικό χρόνο αναμονής, κόψε κίνηση, δες τις πράξεις του άλλου όχι τα λόγια μόνο και πραξε αναλόγως

ως 34 με αντίστοιχα θέλω (οικογένεια, παιδιά) και που βρέθηκα σε αντίστοιχη περίπτωση με σένα (είχε ήδη οικογένεια και έψαχνε να περνάει καλά και όπου τον βγάλει), αποφάσισα πως όχι δεν έχει κανένα νόημα να εμπλακώ σε μια τέτοια σχέση μια και τα θέλω μας ήταν διαφορετικά. Θεωρώ ότι σε αυτήν την ηλικία που είμαστε, πρέπει τουλάχιστον η σχέση να ξεκινάει με κοινά θέλω για να δεις αν μπορείς να ταιριάξεις με τον άλλο στη συνέχεια. Πρέπει να υπάρχει μία βάση, που θεωρώ ότι είναι τα θέλω μας και εγώ είμαι άνθρωπος που λειτουργεί αρκετά με τη λογική 🙂 αν αυτό μπορεί να σε βοηθήσει κάπως 🙂 Κάνε υπομονή, ο άνθρωπός σου είναι κάπου εκεί έξω, θα έρθει στα ξαφνικά και δε θα το καταλάβεις καν πως έγινε. Καλή τύχη!

Καλησπέρα εγώ έχω μια διαφορετική άποψη σε αυτό το κομμάτι.Ο κύριος αυτός είχε τη ζωή του και τώρα σα χωρισμένος λογικό ήταν κάποια στιγμή να βρει μια νέα σύντροφο η οποία και θα τον φροντίζει και δε θα θέλει γάμο γιατί απ τα λεγόμενά σου καταλαβαίνω ότι δε θέλει να ξαναπαντρευτεί πόσο μάλλον να κάνει παιδάκι.Η γνώμη μου είναι να ζυγίσεις τα θέλω σου χώρια από συναισθήματα και να πάρεις μια απόφαση την οποία δε θα μετανιώσεις στο μέλλον.

Δύσκολη περίπτωση….Εγώ Χρίστίνα είμαι 37 ετών, ανύπαντρη και θεωρητικά θα ήθελα να κάνω ένα παιδί, δεν είναι βέβαια άμεση προτεραιότητα. Βγαίνω με κάποιον μεγαλύτερο λίγο καιρό τώρα και περνάμε πολύ όμορφα. Αν κάποια στιγμή έφτανε η κουβέντα στην οικογένεια και μου έλεγε ότι δεν θέλει παιδί νομίζω ότι θα έφευγα, ακριβώς γιατί νιώθω ερωτευμένη. Νομίζω θα ένιωθα πως ο άνθρωπος που θεωρώ σύντροφο ζωής μου στερεί κάτι που θα με έκανε ευτυχισμένη και θα έφτανα σχεδόν να τον μισώ, για αυτό θα έφευγα… Αν είχα σχέση με κάποιον που δεν μου άρεζε πολυ, απλά για να μην είμαι μόνη, τότε δεν θα με πείραζε να έλεγε όχι στην οικογένεια, δεν θα επιθυμούσα τόσο πολύ το παιδί του. Μπερδεμένο, ε; Καταλήγω, λοιπόν, ότι αν ο φίλος σου είναι σίγουρος ότι δεν θέλει άλλο παιδί, να φύγεις.

Το πρόβλημα σου είναι όντως μεγάλο και με πολλές παραμέτρους. Ας μου επιτραπεί ν’ αρχίσω μ’ ένα ρητό του μεγάλου Όσκαρ Ουάιλντ (μπορεί να το γνωρίζεις ήδη), “Υπάρχουν δύο τραγωδίες στη ζωή. Η μία είναι όταν δεν εκπληρώνονται οι επιθυμίες μας και η άλλη όταν εκπληρώνονται”.
Υπάρχουν ερωτήσεις που πρέπει να θέσεις στον εαυτό σου που προέχουν της ερώτησης αν θα πρέπει να μείνεις η να φύγεις από την τωρινή σχέση σου. Μια από αυτές τις ερωτήσεις είναι, η επιθυμία να αποκτήσω παιδί είναι η μοναδική που έχω; Δηλαδή, θα ήθελα ένα παιδί κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες; Πιο αναλυτικά, αγκαλιάζω την δυνατότητα να μεγαλώσω το παιδί μόνη μου; Ούτε με φοβίζει ούτε βλέπω αρνητικά το σχήμα της μονογονικής οικογένειας. Αν όντως αυτή η επιθυμία σου είναι αυτόνομη, δηλ., ξέχωρα και πέρα και πάνω από κάθε άλλη σου επιθυμία, τότε μπορείς άνετα να προχωρήσεις στην απόκτηση παιδιού με δωρητή σπέρματος (το λέω πολύ σοβαρά, συμβαίνει και λειτουργεί μια χαρά και για τη μητέρα, που δεν θέλει σχέση, η ανεξαρτήτως σχέσης, αλλά επιθυμεί διακαώς ένα παιδί, αλλά και για το παιδί. Μπορεί κάλλιστα ενa τέτοιο σχήμα να λειτουργήσει θαυμάσια, αρκεί η μητέρα να μπορεί να υποστηρίξει το εγχείρημα, όχι μόνον υλικά αλλά συναισθηματικά και πνευματικά). Αν όμως η επιθυμία σου για παιδί έχει νόημα για σένα μόνο σε ένα πλαίσιο ευτυχισμένης σχέσης, δηλαδή επιθυμείς ένα παιδί με έναν συγκεκριμένο σύντροφό που θέλεις να συνεχίσει να είναι σύντροφος σου (και ο γάμος δεν είναι το μόνο σχήμα συντροφικότητας που έχουμε σήμερα, ούτε εγγυάται, όπως ο νυν σύντροφος σου γνωρίζει πολύ καλά, το μέλλον μιας σχέσης. Ούτε το παιδί άλλωστε είναι ένα τέτοιο εχέγγυο και με κανένα τρόπο δεν θα πρέπει να το βλέπουμε ως τέτοιο – γενική παρατήρηση αυτό το τελευταίο, δεν λέω ότι αυτό κάνεις) και μετά την απόκτηση του παιδιού σας, τότε το βασικό μέλημα σου, και εδώ συμφωνώ με το σχόλιο της ’30 κάτι’ , είναι το χτίσιμο μιας καλής και στενής σχέσης. Μια σχέση ερωτική που εξελίσσεται και καλλιεργείται ως σχέση αλληλοσεβασμού και καλής επικοινωνίας. Αν νομίζεις ότι θέλεις αυτή τη δουλειά να την κάνεις με τον νυν σου τότε συνέχισε. Θα πρέπει όμως και ο ίδιος να έχει δυνατά αισθήματα για σένα, τα οποία και αυτός καλλιεργεί και εμβαθύνει. Αν γίνουν όλα αυτά, και αν ισχύει το ότι και οι δύο είστε ερωτευμένοι μεταξύ σας, τότε είναι πολύ πιο υγιές για σένα να παραμείνεις σε αυτήν την σχέση (αλήθεια πόσο καιρό είστε μαζί; Ζείτε μαζί η απλώς βλεπόσαστε; Με το ήδη υπάρχον παιδί του πως τα πας; Είναι καλός πατέρας; Αν έχετε κάτι μήνες που βγαίνετε τότε ήταν πολύ νωρίς να του ζητήσεις κάτι τόσο δεύσμευτικό. Δεν τον γνωρίζεις και δεν σε γνωρίζει, οπότε είναι απόλυτα αναμενόμενο να αντιδρά όπως αντιδρά).
Τα πάντα εξαρτώνται από το πόσο βαθιά είναι τα αισθήματα σου για τον συγκεκριμένο, το όραμα σου όχι μόνο για την απόκτηση παιδιού αλλά και για την σχέση σου με τον υποψήφιο πατέρα του παιδιού. Δεν θα είναι μόνο πατέρας θα είναι και σύντροφος. Μάλλον πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου αν και πόσο αγαπάς αυτόν τον άντρα. Αν όντως τον έχεις ερωτευτεί τότε είναι πολύ δύσκολο να απαρνηθείς τέτοια αισθήματα και να βγεις στη γύρα για κάποιον άλλο, που μπορεί μεν να θέλει παιδί απερίφραστα αλλά δεν θα αισθάνεσαι το ίδιο γι’ αυτόν. Αυτό το τελευταίο είναι συνταγή δυστυχισμένης σχέσης και κανένα παιδί δεν θα τη σώσει. Έτσι πρόσεξε μήπως η εμμονή στην πραγματοποίηση μιας επιθυμίας που έχει αφαιρεθεί από το γενικότερο πλαίσιο των άλλων επιθυμιών σου σε οδηγήσει (και όχι μόνο εσένα) στην φυλακή μιας κακής σχέσης.
Ρίσκο έχουν όλες οι σχέσεις, είτε μείνεις (ο νυν σου μπορεί, αν έχετε καλή επικοινωνία, να καταλάβει την επιθυμία σου και να θελήσει να προσπαθήσει να χτίσει μια νέα οικογένεια -το πρώτο του παιδί θα πρέπει να ενσωματωθεί σε αυτήν – μπορεί όμως και όχι), είτε φύγεις. Στην δεύτερη περίπτωση ακόμα και να βρεις σχετικά σύντομα κάποιον που σε συγκινεί όσο και ο νυν (αν σε συγκινεί), ο όποιος δεν θα έχει το δύσκολο βίωμα του νυν σου και θέλει ενθουσιωδώς να γίνει πατέρας, υπάρχει πάντα το ρίσκο ότι η σχέση δεν θα λειτουργήσει, η ότι παρόλο που θέλει να γίνει πατέρας δεν θα είναι καλός πατέρας (τα δύο δεν είναι ταυτόσημα). Η αποδεικνύεται καλός πατέρας αλλά φριχτός σύντροφος. Όλα παίζουν. Οποιαδήποτε απόφαση, κατά τι γνώμη μου, θα πρέπει να είναι όσο πιο σύνθετη γίνεται (δεν θα πρέπει να αποφασίσεις με βάση μόνο ένα στοιχείο, μια επιθυμία), αλλά επίσης με επίγνωση ότι θα έχεις την ευθύνη της απόφασης εσύ. Δηλαδή, μην το βλέπεις ανταγωνιστικά το πράγμα (αυτός έκανε την οικογένεια του -να όμως που δεν ακούγεται ευτυχισμένος που πραγματοποίησε αυτό που εσύ επιθυμείς), ούτε με πίκρα.
Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα έκανα εγώ στη θέση σου. Θα προτιμούσα να έχω μια σχέση καλή, στενή, ισότιμη και με αγάπη (έρωτα, πάθος, φιλία, συντροφικότητα) και μέσα σε μια τέτοια σχέση (η την δυνατότητα της) θα έθετα το ερώτημα του παιδιού ως κάτι που επιθυμώ διακαώς, αλλά ποτέ ως προαπαιτούμενο (εκτός αν είναι σχέση -συμβόλαιο) και ποτέ στην απαρχή της σχέσης καθώς κάθε τι που απαιτεί αμέσως τόσο τεράστιες ευθύνες και δεσμεύσεις στραγγαλίζει την σχέση, της κόβει τον αέρα που χρειάζεται για να αναπνεύσει και να πετάξει). Θα το έθετα ως κάτι που θα ήθελα να γίνει στην εξέλιξη της σχέσης μας από δική μου επιθυμία κοινή επιθυμία. Μέσα σε μια καλή σχέση πολλές φορές οι δυνατές επιθυμίες του ενός γίνονται κοινές επιθυμίες. Αλλά θα πρέπει να σταματήσεις να βλέπεις το όλο θέμα υπό το πρίσμα της, κακής κατά τη γνώμη μου, σκέψης ότι ‘τα πράγματα δεν πάνε εκεί που τα θέλω να πάνε’. Το τελευταίο είναι συνταγή δυστυχίας, με η χωρίς παιδί, σε αυτήν την σχέση η σε κάποια άλλη.
Ελπίζω όλα να πάνε καλά για σένα και να ανακαλύψεις σε αυτήν την (η σε άλλη ) σχέση νέες επιθυμίες και νέα συναισθηματικά επίπεδα. Όπως εύχομαι σε όλες και όλους μας.

Πιστεύω βαθιά, ότι όταν είμαστε έτοιμοι για “κάτι” (ακόμα και αν αυτό το “κάτι” είναι μια επιθυμία, όπως “γάμος και παιδί”), αυτό το “κάτι”, λοιπόν, έρχεται και μας βρίσκει! Έτσι απλά…και ξεκάθαρα. Πάντα έχω την αίσθηση ότι όταν οι καταστάσεις είναι λίγο μπερδεμένες και διφορούμενες (όπως εδώ που μας λες: μου αρέσει αυτός ο άντρας, αλλά εγώ θέλω παιδί ενώ αυτός οχι, όμως δεν παίζει και κάτι άλλο…και τί να κάνω?) σημαίνει ότι εμείς δεν είμαστε ξεκάθαροι μέσα μας και σίγουροι. Πραγματικά σίγουροι. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ναι μεν ένα μεγάλο κομμάτι σου θέλει οικογένεια,ένα άλλο κομμάτι μέσα σου , όμως, νομίζω ότι αντιστέκεται…για δικούς σου λόγους….Αποψή μου: ψάξε αυτούς τους λόγους και κάνε τις “βελτιώσεις” σου