Γεια σας.
Αποφάσισα να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου ιστορία μαζί σας.

Είμαι 27 χρόνων και εδώ και πέντε μήνες είμαι με έναν 31χρονο με προσεγμένη και ωραία εμφάνιση, με τρόπους, που φαίνεται να ξέρει τι θέλει -είμαστε και “επισήμως” σε σχέση (δηλαδή όχι “open” καταστάσεις, ούτε “FWB”).

Εμένα το πρόβλημά μου είναι ότι μέχρι τώρα δεν έχω κάνει κάποια μακροχρόνια σχέση. Η πιο μακροχρόνια που είχα κράτησε 7 μήνες και διαλύθηκε από δική μου πρωτοβουλία. Το πρόβλημα συνήθως ήταν με εμένα. Μετά από λίγο καιρό στη σχέση άρχιζα πάλι να ψάχνομαι και να μου αρέσει κάποιος άλλος.

Πίστευα ότι αυτό είναι “σύμπτωμα” του νεαρού της ηλικίας μου, ότι ήταν επειδή ήθελα να δω και κάτι άλλο πριν δεσμευτώ για μια ζωή με κάποιον. Αλλά τώρα πια δεν είμαι δα και είκοσι χρονών ούτε “νηστική” από σχέσεις. Έχω περάσει από one night stand μέχρι “πειραματικό” σεξ με άλλες κοπέλες και από “ελεύθερες σχέσεις” μέχρι και σε σχέσεις στις οποίες υπήρξε μια πρόθεση από την άλλη πλευρά να το επισημοποιήσουμε (δηλ. με γάμο).

Κι όμως, δεν ξέρω τι συμβαίνει, αλλά όσο και να δίνομαι τον πρώτο καιρό σε μια σχέση, αργά ή γρήγορα άρχιζε να μου αρέσει άλλος, να φλερτάρω με άλλον ή με άλλους (κρυφά από τους τότε συντρόφους μου φυσικά).

Και τώρα, παρόλο που είμαι μια χαρά, έχω αρχίσει λιγάκι να πανικοβάλλομαι… Για πόσον καιρό ακόμα θα είμαι με αυτόν τον άνθρωπο; Και θα πρέπει να ξεχάσω φλερτ και περιστασιακές σχέσεις; Και τι γίνεται με το κομμάτι, ας πούμε, το πνευματικό; Δεν λέω, δεν είναι καθόλου χαζός και έχουμε θέματα συζήτησης, μα είμαστε από λίγο διαφορετικό κόσμο.

Αυτός είναι των επιχειρήσεων και των αυτοκινήτων, ενώ εγώ είμαι της Νομικής και των δικηγορικών. Όσο να ‘ναι, υπάρχει περισσότερη εγκεφαλική επικοινωνία με άτομα του χώρου, που πιάνουν τα διάφορα νομικά αστεία και με τα οποία έχετε διαβάσει πάνω-κάτω τα ίδια βιβλία… Αλλά το σεξ μαζί τους μπορεί να είναι βαρετό. Με τον δικό μου σε αυτό το κομμάτι δεν έχω κανένα παράπονο -ίσα-ίσα!!

Αλλά δεν συγχέω το σεξ με τη γενικότερη συμβατότητα σε μια σχέση. Μάλλον φταίει το ότι αναζητώ έναν σύντροφο που να τα έχει, κυριολεκτικά, ΟΛΑ. Και το θεωρώ απίθανο να το βρω. Κανείς δεν μπορεί να είναι τέλειος για εμάς, όπως κι εμείς δεν μπορούμε να είμαστε τέλειοι για κάποιον.

Όταν μου περνάει ο σεξουαλικός ενθουσιασμός και ηρεμούν οι ορμόνες, νιώθω σα να μου φταίνε όλα στον παρόντα σύντροφο, ξενερώνω και ψάχνω κάτι άλλο. Και μέσα μου περιφρονώ τα ζευγάρια που είναι μαζί 5 και 10 και παραπάνω χρόνια. Δεν πίστευα ούτε πιστεύω ότι μπορούν να είναι μαζί τόσο και να έχουν αγάπη μεταξύ τους.

Τι πρέπει να κάνω; Είναι σημάδι δεσμοφοβίας αυτό; Και αν ναι, τότε γιατί; Δεν έχω βιώσει καμιά τραυματική εμπειρία, ενώ από την πρώτη μου κιόλας σχέση είχα αδυναμία να κατασταλάξω κι ας ήταν ο πρώτος μου (με τον οποίο υποτίθεται ότι θα έπρεπε να υπάρχει λίγο περισσότερο δέσιμο).

Μήπως απλά δεν είμαι έτοιμη ακόμα για σοβαρές δεσμεύσεις; Με τη νυν μου σχέση δεν το έχω συζητήσει ούτε και θέλω, ειδικά εφόσον αυτόν τον καιρό προς το παρόν τα πάντα είναι υπέροχα. Το έχει περάσει/το περνάει καμιά σας τον προβληματισμό που έχω;

Υδροχόος