Μήπως καυγαδίζετε συχνά;

Δεν υπάρχει ζευγάρι που δεν τσακώνεται. Ή μήπως υπάρχει; Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, κάποιο έρχεται στο μυαλό μου, αλλά να πω την αλήθεια μου δεν τους ζηλεύω καθόλου. Είναι ωραίο μερικές φορές να τσακώνεσαι. Εκτονώνεσαι. Δεν γίνεται διαφορετικά. Σε πνίγει το δίκιο. Τα λες και ησυχάζεις…

Η ψυχολόγος Ντόρα Μίνου διευκρινίζει ότι “οι καυγάδες και οι συγκρούσεις είναι συστατικό στοιχείο της σχέσης ενός ζευγαριού. Αυτό συμβαίνει γιατί κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με τον άλλο – δύο οι περισσότεροι άνθρωποι είναι διαφορετικοί”.

Φυσιολογικό μεν, με κάποιο όριο δε. Διότι αν τα πράγματα παρεκτραπούν, αν χαθεί ο έλεγχος, τότε πολύ σύντομα… θα χαθεί και η σχέση! Το παιχνίδι κρίνεται στον τρόπο που καυγαδίζετε.

–Όταν στόχος δεν είναι η επικοινωνία αλλά ο ανταγωνισμός: η προσπάθεια του ενός να αποδείξει την αλήθεια των λόγων του χωρίς να υπολογίζει τον άλλο. Στην περίπτωση αυτή δεν “μπαίνει καθόλου ο ένας στα παπούτσια του άλλου”, δεν ακούει τον άλλο, θεωρεί ότι έχει όλο το δίκιο με το μέρος του και παραβλέπει την αμοιβαία υπευθυνότητα.

–Όταν το ζευγάρι ξεφεύγει από το θέμα για το οποίο προέκυψε η σύγκρουση και αναφέρεται σε προηγούμενα προβλήματα και σε παράπονα του παρελθόντος. Με άλλα λόγια όταν δεν μένει στο θέμα της σύγκρουσης αλλά επεκτείνεται σε, καταστάσεις, πρόσωπα που είναι μακριά από το “εδώ και τώρα”. Έτσι, φτάνει στο σημείο καμιά φορά μετά από λίγες ώρες ή μέρες να μη θυμάται το λόγο του τσακωμού.

-Όταν μετά από μία σύγκρουση, δεν ακολουθεί μία διεργασία στην οποία εκφράζονται συναισθήματα πόνου, θυμού, λύπης, αλλά αντίθετα παραμένουν απωθημένα και κυρίως θυμός, που μπορεί να βγει ανεπεξέργαστος ως παθητική ή ενεργητική επιθετικότητα, σε κάποιον άλλο ανύποπτο χρόνο. Έτσι, κάποτε προκαλούνται αποστάσεις αγεφύρωτες.

–Όταν η σύγκρουση δεν οδηγεί σε μία πραγματική συμφωνία αλλά σε έναν επιφανειακό συμβιβασμό που συνοδεύεται από ένα θρίαμβο αυτού που δεν υποχώρησε. Στην περίπτωση αυτή απουσιάζει μία ουσιαστική προσέγγιση που οδηγεί στη βελτίωση της σχέσης. Αντίθετα επαναλαμβάνονται παρόμοιες καταστάσεις που μπορεί να οδηγήσουν στην αναπότρεπτη διάρρηξη των σχέσεων.

-Όταν υπάρχει ο φόβος της τίμιας υποχώρησης γιατί αυτή θεωρείται συνώνυμη της απώλειας του προσωπικού γοήτρου.

Όμως…

“Θα πρέπει να τονιστεί, ότι η αποφυγή της σύγκρουσης δεν είναι κατά ανάγκη δείγμα μιας ευτυχισμένης συντροφικής ζωής. Η έλλειψή της πολλές φορές υπονομεύει τη σχέση, κλονίζει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στον άλλο, οδηγεί στη μοναξιά και διαστρεβλώνει το νόημα της πραγματικής συμβίωσης. Έτσι, θυσιάζουμε τον εαυτό μας, τις αξίες και τις ανάγκες μας”