Μήπως παρεμβαίνεις στη ζωή των άλλων για να “βοηθήσεις”;

Μήπως προσπαθείς να διορθώσεις τα πράγματα στη ζωή του συντρόφου σου σύμφωνα με τα δικά σου δεδομένα; Μήπως επιμένεις να κατευθύνεις την κολλητή σου στη “σωστή” απόφαση ή διαδρομή; Μπορεί η πρόθεσή σου να είναι καλή; Μπορεί η διάθεσή σου να είναι θετική και να θέλεις να βοηθήσεις. Βοηθάς όμως ή απλά παρεμβαίνεις; Μήπως κατά λάθος δημιουργείς πρόβλημα; Η ψυχοθεραπεύτρια Μαρίνα Μόσχα είναι εδώ για να μας βοηθήσει. Γιατί μερικές φορές η παρεμβατικότητα είναι απλά μια δική μας ανάγκη…

Ποιοι είναι οι παρεμβατικοί άνθρωποι; Μήπως παρεμβαίνεις και εσύ στη ζωή των άλλων;
Παρεμβατικός είναι ο άνθρωπος που εμπλέκεται στη ζωή των άλλων, είναι εκείνος που δεν έχει όρια. Και εφόσον δεν έχει θέσει όρια πρώτα από όλα στον εαυτό του, πόσω μάλλον να μπορεί να οριοθετηθεί και κρατηθεί έξω από τις ζωές των άλλων!
Δεν σημαίνει απαραίτητα πως η παρεμβατικότητα έχει δόλο ή κακό σκοπό. Αντίθετα μάλιστα, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η ανάμειξή τους σε θέματα τρίτων είναι πάντα για καλό. Πρόκειται για άτομα που νομίζουν πως εκείνα “ξέρουν καλύτερα”, άτομα που γνωρίζουν ποιο είναι το καλό των άλλων, ακόμα και αν κάνουν λάθος, άτομα που θέλουν να έχουν τον έλεγχο στα χέρια τους. Και λογικό να κάνουν λάθος εφόσον σκέφτονται με το δικό τους μυαλό και με βάση τις δικές τους ανάγκες!
Για παράδειγμα, παρεμβατικοί είναι κυρίως οι γονείς που θέλουν να ελέγχουν τη ζωή των παιδιών τους, μπορεί να είναι τα πεθερικά -κυρίως στη χώρα μας, φίλοι, συγγενείς κ.λ.π.
Δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε πως χαίρονται όσοι είναι γύρω από τα παρεμβατικά αυτά άτομα καθώς τους στερούν τον χώρο και τον χρόνο να αναπτυχθούν και να εξελιχθούν στην πορεία της ζωής τους! Συνήθως οι σχέσεις αυτές είναι γεμάτες εντάσεις και συγκρούσεις.

Πότε πρέπει να επεμβαίνουμε να βοηθάμε;
Η απάντηση είναι απλή: όταν μας το ζητήσουν. Ακόμα και αν βλέπουμε πως μπορούμε να προσφέρουμε τη βοήθειά μας σε ένα άτομο, χρειάζεται πρώτα από όλα να το ρωτήσουμε και να σεβαστούμε το “ναι” ή το “όχι” του. Με το να κάνουμε εμείς αυτό που πιστεύουμε πως είναι καλό για τον άλλον, σημαίνει πως δεν σεβόμαστε ούτε τις ανάγκες του αλλά ούτε και τον ίδιο, ενώ παράλληλα τον υποτιμάμε. Και βέβαια μην ξεχνάμε το απώτερο κίνητρό μας που είναι ο …έλεγχος!

Πότε ίσως παρόλη την καλή πρόθεση, προκαλούμε κακό; 
Όταν δεν σεβόμαστε την άποψη του άλλου, όταν ενώ μας έχει ζητήσει να μείνουμε έξω από τη ζωή του και πιο μακριά, εμείς παρόλα αυτά παρεμβαίνουμε γιατί “μόνο εμείς ξέρουμε τι είναι καλό” από τη μία και από την άλλη, ίσως επειδή δεν έχουμε κάτι πιο …σημαντικό να ασχοληθούμε, ίσως επειδή έτσι έχουμε μάθει “να υπάρχουμε”, μέσα από τον άλλον ή μέσα από την προσφορά προς τον άλλον.