Μήπως τελικά η απιστία μπορεί να σώσει την σχέση μου; Τι απαντά η ειδικός!

Η απιστία αποτελεί διαχρονικό θέμα στις ανθρώπινες σχέσεις, γεμάτο αντιφάσεις, ενοχές και κρυφές επιθυμίες. Αν και παραδοσιακά θεωρείται προδοσία, κάποιες σύγχρονες προσεγγίσεις υποστηρίζουν ότι μπορεί να λειτουργήσει υποστηρικτικά για έναν γάμο που αντιμετωπίζει δυσκολίες. Αυτή η άποψη προκαλεί αντιδράσεις, αλλά ανοίγει νέες προοπτικές κατανόησης των ανθρώπινων αναγκών και των σχέσεων.

Όσοι διαπράττουν απιστία είναι και «κακοί άνθρωποι»; Οι γνώμες διίστανται καθώς υπάρχει η μερίδα των ανθρώπων που είναι επικριτική και θεωρεί την απιστία ασυγχώρητη, υποστηρίζοντας ότι «ένας καλός άνθρωπος δεν προδίδει το σύντροφό του». Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η άποψη ότι η απιστία συχνά διαπράττεται από «καλούς ανθρώπους» που βρίσκονται σε δύσκολες καταστάσεις. Παρότι μπορεί ο άπιστος να αναγνωρίζει ότι ηθικά αποτελεί λάθος, χρειάζεται κατανόηση και υποστήριξη για να ξεπεράσει την ενοχή και τη ντροπή που νιώθει. Οι ενοχές πολλές φορές μάλιστα παραλύουν και δεν τον βοηθούν να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές στη σχέση του.

Μπορεί να έρχονται θέματα στην επιφάνεια προδοσίας – και ότι και αν σημαίνει για τον προδομένο σύντροφο – παρόλα αυτά, η απιστία, αν αντιμετωπιστεί σωστά, μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά, δίνοντας σαφήνεια και ώθηση για αλλαγή στη σχέση. Γνωρίζουμε πλέον μέσα από επιστημονικά ερευνητικά δεδομένα ότι όταν μπαίνει ένα τρίτο άτομο ανάμεσα στο ζευγάρι, κάπου οι δύο σύντροφοι έχουν αφήσει την πόρτα ανοιχτή…

Με την πάροδο του χρόνου, η έννοια του γάμου αλλάζει. Οι νέες γενιές περιμένουν περισσότερο πριν παντρευτούν, επιλέγουν πιο ώριμα και αποδέχονται διαφορετικές μορφές σχέσεων, όπως οι ανοιχτές σχέσεις. Ωστόσο, η απιστία παραμένει διαφορετική από τη συναινετική μη μονογαμία, καθώς χαρακτηρίζεται από μυστικότητα και έλλειψη συναίνεσης. Αν και το 84% των Αμερικανών αποδοκιμάζει την απιστία, έρευνες δείχνουν ότι το ποσοστό εκείνων που εμπλέκονται σε εξωσυζυγικές σχέσεις είναι υψηλό. Αυτή η αντίφαση μεταξύ πεποιθήσεων και πράξεων υποδηλώνει ότι οι ανάγκες των ανθρώπων συχνά ξεπερνούν τις ηθικές και κοινωνικοπολιτισμικές επιταγές.

Η απιστία εγείρει θεμελιώδη ερωτήματα: Είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε από έναν άνθρωπο να καλύπτει όλες μας τις ανάγκες; Μπορεί η κοινωνία να αποδεχθεί την απιστία ως μέσο διατήρησης της οικογένειας; Και πώς θα εξελιχθεί η έννοια του γάμου σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς;

Η συζήτηση για την απιστία, αν και δυσάρεστη, είναι απαραίτητη για να κατανοήσουμε τις ανάγκες και τα όρια των ανθρώπινων σχέσεων. Γνωρίζουμε άλλωστε ότι η ανθρώπινη φύση δεν είναι μονογαμική. Εμείς οι άνθρωποι ορίσαμε ηθικά τι είναι «σωστό» και τι όχι, και απαιτούμε να συμβιβαστούμε σε αυτές τις παραδοχές. Συνεπώς, η απάντηση δεν είναι η καταδίκη ή η αποδοχή, αλλά η κατανόηση και η εξερεύνηση νέων τρόπων για τη δημιουργία ευτυχισμένων και βιώσιμων σχέσεων, μέσα από την αναγνώριση γύρω από το «τι δεν κάνουμε προς όφελός μας» οι δύο σύντροφοι.

Κείμενο: Μαρίνα Μόσχα