Σε όλες μας έχει συμβεί… Όλοι έχουμε πονέσει… Και όπως μάθαμε ο χωρισμός έχει και τα στάδιά του. Η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη μας τα εξηγεί…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
“O χωρισμός είναι μια απώλεια. Είναι ο θάνατος μιας σχέσης. Περνάει το άτομο τα στάδια που θα περνούσε και στη φάση του πένθους, της απώλειας δηλαδή και της απουσίας αγαπημένου προσώπου ύστερα από θάνατο”.
Όπως λοιπόν και στην απώλεια που φέρνει ο θάνατος, έτσι και ο θάνατος της σχέσης που επέρχεται από τον χωρισμό, περνάει από διάφορα στάδια…
ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΔΙΟ… Άρνηση
Δεν δέχεται το άτομο την κατάσταση και λειτουργεί σαν να μην έχει συμβεί. Δεν αντιμετωπίζει αυτό το γεγονός. Φέρεται λοιπόν υπερδραστήρια. Είναι πολύ χαρούμενη, εξωτερικεύεται πολύ, βγαίνει, μιλάει, επικοινωνεί σαν να μην έχει συμβεί τίποτε.
Αυτό συμβαίνει -για να ξέρουμε και τι μας γίνεται- γιατί είμαστε προικισμένοι από τη φύση μας να έχουμε τη δυνατότητα να παγώνουμε στην αρχή του δύσκολου. Για να μην νιώθουμε τον μεγάλο πόνο και μας καταβάλλει.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ… Θυμός
Όταν αρχίζουμε και συνειδητοποιούμε αυτό που μας έχει συμβεί, ότι τελικά είναι μόνικη η κατάσταση και οριστικός ο χωρισμός. Τότε περνάμε στη φάση του θυμού.
Βέβαια, ο θυμός είναι ένα υγιές συναίσθημα. Όταν λέμε θυμό, εννοούμε θυμό για τον άλλο, για τον εαυτό μας, για την κατάσταση… για όλα.
Ο θυμός βέβαια είναι ένα συναίσθημα το οποίο μας κινητοποιεί, δηλαδή είναι συναίσθημα δράσης. Είναι καλύτερος από την αυτολύπηση, τη μιζέρια και την απελπισία.
Όταν είμαστε θυμωμένοι κάτι κάνουμε τέλος πάντων. Και βέβαια στη διάρκεια του θυμού εκτοξεύουμε απειλές, παίρνουμε τηλέφωνο και στολίζουμε τον άλλον με όσα του αξίζουν ή και δεν του αξίζουν, θυμόμαστε όλες τις κακές στιγμές και τις απαριθμούμε και θυμώνουμε και με τον εαυτό μας γιατί επιτρέψαμε να συμβεί κάτι τέτοιο.
ΤΡΙΤΟ ΣΤΑΔΙΟ… Κατάθλιψη
Αφού έχει ανέβει η αδρεναλίνη κι έχουμε βγάλει το θυμό μας, πέφτει η αδρεναλίνη και κουρασμένοι από την έκρηξη που έχουμε κάνει, μιζεριάζουμε, αισθανόμαστε ότι δεν θα βρούμε ποτέ κάποιον να είμαστε μαζί του ή ότι είμαστε καταραμένες και δεν πρόκειται ποτέ να σταυρώσουμε κάποιον που να είναι της προκοπής, ότι θα ζήσουμε μόνες μας, θα γεράσουμε γεροντοκόρες… και όλα αυτά. Τα χειρότερα.
ΤΕΤΑΡΤΟ ΣΤΑΔΙΟ… Διαπραγμάτευση
Επειδή καταλαβαίνουμε ότι είναι εντελώς νοσηρή η κατάσταση της κατάθλιψης και δεν μας επιτρέπει να κινητοποιηθούμε και να ενεργοποιηθούμε, όχι μόνο για να βρούμε άλλο σύντροφο, αλλά για να τραβήξουμε τη ζωή μας μπροστά… να ζούμε στιγμές όμορφες που μας αξίζουν και μας ανήκουν, να προχωράμε τη ζωή μας σε όλους τους άλλους τομείς και βέβαια και στον συναισθηματικό… Αρχίζουμε τη διαπραγμάτευση.
Δηλαδή διαπραγματευόμαστε με τον εαυτό μας μέχρι ποιο σημείο φταίγαμε εμείς και μέχρι ποιο σημείο έφταιγε ο άλλος. Τι θα έπρεπε να είχαμε κάνει για να το αποφύγουμε ή τι θα μπορούσαμε να κάνουμε έτσι κι αλλιώς, γιατί ήταν αναγκαίο και απαραίτητο να συμβιβαστούμε ή να ανεχτούμε καταστάσεις.
ΠΕΜΠΤΟ ΣΤΑΔΙΟ… Αποδοχή
Αφού λοιπόν διαπραγματευθούμε με τον εαυτό μας και του δώσουμε τα δίκια του και τις ευθύνες του, τότε μπαίνουμε στην τελική φάση που είναι η αποδοχή της κατάστασης η οποία έχει και τον θρήνο μέσα της και το πένθος. Δηλαδή την αίσθηση της απουσίας, αλλά είναι πλέον πολύ κοντά η λύτρωση.
Θα γίνει η κάθαρση μέσα από τη συνειδητοποίηση του ότι αυτό τελείωσε οριστικά. Το κλάψαμε, το θρηνήσαμε, μας έλειψε, δώσαμε όλον αυτόν το χρόνο -και μέσα από όλα τα στάδια την ευκαρία στον εαυτό μας να το αφομοιώσει και να το αποφασίσει ότι έτσι είναι κι αλλιώς δεν γίνεται. Οπότε πλέον είμαστε έτοιμοι να το ξεπεράσουμε και να τραβήξουμε μπροστά.
ΠΕΡΝΑΝΕ ΟΛΟΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ;
Δεν είναι απαραίτητο να περάσεις από όλα τα στάδια. Υπάρχει και η περίπτωση όμως να περάσεις από όλα τα στάδια τόσο ελαφριά και ήρεμα που να μην το καταλάβεις και να μην είναι επώδυνο. Αυτό είναι ανάλογο με τον χαρακτήρα του άλλου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ