Να σου πω ένα μυστικό; Οι μαμάδες έχουν πάντα δίκιο…

Μπορεί αυτόματα να αντιδράσεις σε κάτι που θα σου πει. Στο τέλος όμως εκείνη θα βγει αληθινή.

Λοιπόν, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανα σε αυτό το σημείο…έφτασα όμως και πρέπει να το μοιραστώ. Έχουμε ένα όπλο στα χέρια μας και δεν το εκμεταλλευόμαστε σωστά: την μαμά μας!

Το ένστικτό της είναι αλάνθαστο και οι συμβουλές της οι σωστότερες. Κι αν όταν στις λέει απαντάς: “άντε καλά”… θα έρθει η ώρα που θα επαληθευτούν θριαμβευτικά όλα όσα σου είπε.

Γιατί ξέρει. Αν είναι νέα, ξέρει πολλά. Αλλά ακόμα κι αν δεν είναι και ανήκει σε εκείνη την κατηγορία του προξενιού, του ένος άντρα μόνο σε όλη της τη ζωή, πάλι ξέρει… ίσως και περισσότερα.

Οι φίλοι, το αγόρι, ο σύντροφος, ο καινούριος, ο έτσι, ο αλλιώς… Πρέπει να τον γνωρίσει η μητερούλα. Και αυτό που θα σου πει είναι νόμος. Αν της αρέσει προχώρα. Αν διστάζει κράτα μικρό καλάθι. Αν δεν της αρέσει φύγε. Έχει δίκιο. Μην περιμένεις να επαληθευτεί. Γιατί θα επαληθευτεί. Οι μανούλες -τελικά- έχουν πάντα δίκιο. Μην της το πείτε όμως ότι το παραδέχτηκα. Και ευτυχώς δεν χρησιμοποιεί το διαδίκτυο. Άρα, μπορώ να το πω.

Η μαμά της ξαδέρφης ήταν η μόνη που δεν είχε “μασήσει” με την καλοσύνη του Βασίλη. Όλοι οι υπόλοιποι, όλοι όμως, τον αγαπούσαμε. Εκτός από τη μαμά της που επέμενε ότι είναι πονηρός. Και τελικά ήταν. Και την παράτησε στα σκαλιά της εκκλησίας την ξαδέρφη. “Κάθαρμα ήταν”. Έτσι έλεγε η θεία.

Η μαμά της κολλητής, της είπε ότι της άρεσε το καινούριο της φλερτ, αλλά σαν να είχε κάτι επιθετικό πάνω του. Η κολλητή αντέδρασε. “Άντε καλέ”. Μέχρι που το έφαγε το χαστούκι της και χωρίσανε οριστικά.

Η μαμά μιας πολύ καλής φίλης, της είχε πει να μην ζηλεύει. Η ζήλια κάνει κακό στα ζευγάρια. Εκείνη, σαράντα χρόνια παντρεμένη, δεν ζήλεψε ποτέ. Μπορεί να τον έβλεπε που και που να ξενοκοιτάζει, αλλά δεν επέτρεπε στον εαυτό της να “χαλάσει η ζαχαρένια της”. Και δεν χάλαγε. Ήταν καλά. Ενώ η φίλη, κάθε πρωί στη δουλειά ήταν κουρέλι, δάκρυζε, χάλαγε τη ζαχαρένια της.

Η μαμά μου ακόμα με μαλώνει που χώρισα με τον Χ. Είχε πάθει έρωτα μαζί του. Μια φωτογραφία είχε δει απλά. Ποτέ δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει από κοντά. Αυτόν ήθελε όμως. Τον ήθελε. “Μου ταιριάζει” είπε. “Αυτός μου ταιριάζει για γαμπρός μου”. Αλλά εγώ αποφάσισα ότι δεν ταιριάζει σε μένα.

Πάντα κάτι στραβό έβρισκε στα αγόρια μου. Και πάντα αποδεικνύονταν ότι είχε δίκιο. Ακριβώς δίκιο. Με τον συγκεκριμένο είχε πάθει εμμονή. Τον ήθελε. Σαν τρελή τον ήθελε. Γιατί ήταν καλό παιδί. “Αφού δεν τον ξέρεις” τσίριζα. “Ξέρω εγώ” έλεγε. Και η αλήθεια είναι πως ήξερε… Δεν ήθελα να τον γνωρίσει γιατί ήξερα ότι θα τον συμπαθούσε ακόμα περισσότερο.

Εγώ έφταιγα έλεγε. Γιατί δεν έκανα πίσω. Ήμουν εγωίστρια. Τα ήθελα όλα δικά μου. Όποτε ήθελα, όπως ήθελα. Και δεν “έβαζα καθόλου νερό στο κρασί μου”. Οι σχέσεις θέλουν αμοιβαίες υποχωρήσεις, έλεγε. Κι εγώ είμαι αλλεργική στις υποχωρήσεις. “Στριμένη” έλεγε η μανούλα.

“Δεν θα ζηλεύεις ποτέ. Γιατί να ζηλεύεις, ε, γιατί; Εγώ ποτέ δεν ζήλεψα. Ποτέ. Γιατί να ζηλέψω καλέ; Θα βρει καλύτερη;”…. Αποστομωτική η μανούλα. Το “θα βρει καλύτερη” το είχε τόσο σίγουρο μέσα της που κάθε φορά που ο πατερούλης γύριζε το κεφάλι στην κατεύθυνση μιας ωραίας γυναίκας ούτε που έδινε σημασία. Ήξερε ότι δεν θα βρει καλύτερη. Και με έναν μαγικό τρόπο, χωρίς να πει λέξη, το συνειδητοποιούσε κι ο πατερούλης. Κι ας ήταν η απέναντι πιο όμορφη. “Χα!” είπε η μανούλα με μια δόση ικανοποίησης και ατσαλένιας αυτοπεποίθησης. “Σιγά μην βρει καλύτερη”.

Να μην μιλάω πολύ, να μην παθαίνω υστερίες, να συζητάω μαζί του, να μην επιτίθεμαι και να τον σέβομαι. Είναι άντρας. Να μην το ξεχνάω ποτέ. Και να τον σέβομαι. Να μην το παίζω έξυπνη, να μην πρεσβεύω την απόλυτη ανεξαρτησία, να μην είμαι αγύριστο κεφάλι, να είμαι χαλαρή. Διαφορετικά θα μείνω μόνη μου.

Είμαι μόνη μου. Αλλά περνάω καλά. “Ναι, καλά…” απαντάει ειρωνικά η μανούλα. “Κανένας άνθρωπος δεν θέλει να είναι μόνος του”. Έχει δίκιο. Και πάλι έχει δίκιο. Αλλά δεν μπορώ να συμβιβαστώ. Δεν μπορώ το νερωμένο κρασί μόνο και μόνο για να μην είμαι μόνη μου.

“Ο Χ. ήταν καλό παιδί. Εσύ ήσουν στριμένη. Δεν έκανες πίσω με τίποτα” έλεγε και ξανάλεγε. Δεν ήξερε ποτέ λεπτομέρειες. Αλλά είχε απόλυτο δίκιο. Δεν έκανα πίσω και δεν κάνω. “Κάνε ό, τι θέλεις” μου απαντάει νευρικά. “Εγώ δεν θα σου πω τι θα κάνεις. Μεγάλη γυναίκα είσαι, ξέρεις καλύτερα, αλλά να ξέρεις… στον Χ. θα γυρίσεις!”

Μπορεί η δική σου μανούλα να σου λέει κάτι διαφορετικό. Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικούς χειρισμούς, διαφορετικό χαρακτήρα. Μοναδικό. Τόσο μοναδικό που μόνο η μανούλα σε ξέρει απόλυτα καλά. Άρα, ό, τι κι αν σου λέει έχει δίκιο γιατί σε ξέρει. Και γιατί… το μητρικό ένστικτο ξεπερνά κάθε κληρονομικό χάρισμα.

Της Ξένιας Ιωάννου