Νιώθεις δυνατή, ασφαλής, ευτυχισμένη στη σχέση σου και πόσο;

Η Life & Relationship Coach, Master in Communications, Μαρέα Λαουτάρη θέτει μια βασική ερώτηση: Είσαι ευτυχισμένη στη σχέση σου και πόσο;

Η δήλωση «είμαι παντρεμένη» ή «έχω σχέση» παρότι για πολλούς συνδέεται με εικόνες ευδαιμονίας δεν συνεπάγεται αναγκαστικά χαρά και επιτυχία. Σημασία έχει πως αισθάνεσαι εσύ μέσα στο γάμο ή στη σχέση. Νιώθεις δυνατή, ασφαλής, ευτυχισμένη; Ακόμα κι αν απαντήσεις «ναι» σε όλα, χρειάζεται να προσδιορίσεις ρεαλιστικά και τον ποσοτικό δείκτη. Πόσο πολύ ευτυχισμένη είσαι εάν προσδιόριζες το ποσοστό από το μηδέν που σημαίνει «καθόλου» έως το δέκα που θα σήμαινε «απόλυτα»;

ΠΟΣΟ; ΑΠΟ ΤΟ 1 ΕΩΣ ΤΟ 10…
Ο ποσοτικός προσδιορισμός σημαίνει πολλά για το λογικό μας μυαλό, το οποίο δεν αντιλαμβάνεται ασαφείς και γενικόλογες έννοιες όπως αυτή της ευτυχίας με αποτέλεσμα μερικές φορές να μπερδεύεται ως προς το πόσο ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη είσαι. Ευτυχία σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Πόσο ευτυχισμένη και ασφαλής αισθάνεσαι λοιπόν εάν βαθμολογούσες τη σχέση σου από το μηδέν έως το δέκα;

–Αν η απάντησή σου κυμαίνεται μεταξύ μηδέν και πέντε, χρειάζεται να αναρωτηθείς για πολλά όπως το τι χρειάζεται να αλλάξει για να αυξηθεί η βαθμολογία ή ακόμα και τους λόγους για τους οποίους παραμένεις σε μία σχέση που δεν σου προσφέρει χαρά αλλά περισσότερο πόνο.

–Εάν απαντήσεις έξι έως δέκα τα πράγματα είναι για σένα αισιόδοξα, παρόλα αυτά να θυμάσαι ότι η ευτυχία βρίσκεται στην πρόοδο και την ανάπτυξη και όχι στον τελικό στόχο!

ΤΟ “ΓΙΑΤΙ” ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Οι άνθρωποι δεν έχουμε σχεδιαστεί -βιολογικά τουλάχιστον- να ζούμε μόνοι. Αφήστε ένα μωρό μόνο του στη μέση ενός λιβαδιού, πιστεύετε ότι θα καταφέρει να επιβιώσει; Ένα ζωάκι πιθανόν να τα κατάφερνε, όμως όχι το ανθρώπινο μωρό. Εμείς χρειαζόμαστε τη μάνα μας ή κάποιον στη θέση αυτή για να μας φροντίσει ώστε να επιβιώσουμε και μεγαλώνοντας χρειαζόμαστε κι άλλους για να ζήσουμε μια ζωή γεμάτη νόημα και σκοπό. Κι έτσι, δημιουργούμε διαρκώς σχέσεις για να μοιραστούμε, να συγκριθούμε, να αγαπηθούμε, να συνεργαστούμε.

Τις συντροφικές σχέσεις τις δημιουργούμε για ένα σημαντικό λόγο. Ο λόγος αυτός είναι η επιθυμία μας να μεγεθύνουμε το συναίσθημα, να γευτούμε στο μέγιστο τη χαρά, τον πόνο, την αγάπη, την επαφή, την τρυφερότητα. Μέσα από τη σχέση μπορούμε να νιώσουμε όλη τη συναισθηματική γκάμα. Είναι σημαντική ανθρώπινη ανάγκη και γι’αυτό όλοι οδηγούμαστε σε σχέσεις παροδικά ή μόνιμα.

Ένας άλλος σπουδαίος λόγος που κάνουμε σχέσεις είναι γιατί μέσω του συντρόφου μας καθρεφτιζόμαστε εμείς οι ίδιοι. Στα μάτια του αγαπημένου μας βλέπουμε την αποδοχή ή την απόρριψη του εαυτού μας. Αυτό που έχεις πραγματικά μέσα σου (και όχι αυτό που λες ότι νιώθεις) αυτό βιώνεις και στη σχέση. Εάν φοβάσαι θα βρεις φόβο, αν έχεις αποδοχή θα νιώθεις αποδοχή κλπ. Η αποδοχή του συντρόφου μας είναι στην ουσία η αποδοχή του ίδιου του εαυτού μας.

ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ
Σας έχει ποτέ συμβεί να αισθάνεστε τρυφερότητα και κατανόηση για κάποιον άνθρωπο και εκείνος να σας συμπεριφέρεται τρυφερά και με καλοσύνη; Και να παραξενεύεστε όταν ακούτε ότι κάποιος άλλος βρίσκει αυτό τον άνθρωπο γκρινιάρη και στριφνό; Δεν είναι παράξενο να περιγράφεται ο ίδιος άνθρωπος με αντικρουόμενους προσδιορισμούς; Συμβαίνει γιατί εκείνο που επιλέγεις να δεις στο πρόσωπό του, αυτό θα δεις. Και συνήθως βλέπεις αυτό που εσύ είσαι. Τόσο απλά.

ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ
Ας επανέλθουμε όμως στην σχέση και το γάμο. Σκεφτείτε για μία στιγμή. Ποιος μας έμαθε τον τρόπο να δημιουργήσουμε και να διατηρήσουμε μια στοργική σχέση συντροφικότητας και αγάπης;

Την πρώτη επαφή και γνώση που είχαμε στο θέμα αυτό ήταν το μοντέλο σχέσης που είχαν οι γονείς μας. Εάν εκείνοι είχαν οικοδομήσει μία σχέση ισορροπίας και έναν ευτυχισμένο γάμο πιθανόν θα έχουμε μία υγιή βάση και αντίληψη γύρω από το θεσμό «Γάμος». Εάν όμως οι γονείς μας δεν τα είχαν καταφέρει καλά τότε το πιο πιθανό είναι ότι οι πεποιθήσεις μας γύρω απ’ το θέμα «σχέσεις» θα είναι ότι δεν υπάρχουν ευτυχισμένες σχέσεις ή ότι οι σχέσεις είναι δύσκολες, ότι κάποια στιγμή όλα τελειώνουν, δεν υπάρχει διάρκεια στην αγάπη.

Το πρόβλημα είναι ότι εάν μέσα στη συντροφική σχέση σου δεν είσαι ευτυχισμένος, τότε δεν είσαι ευτυχισμένος γενικά. Γιατί ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στη ζωή σου, ανεξάρτητα από το πόση αγάπη παίρνεις από τους φίλους σου ή τα παιδιά σου, ή από το τι έχεις κατορθώσει στη δουλειά και «πόσα καλάθια» έχεις βάλει στην ζωή σου, πάντα έχεις την ανάγκη να βιώσεις την αγάπη, το πάθος, το αίσθημα του «είμαι ζωντανός και το νιώθω στο πετσί μου» που μόνο αν συνδεθείς συντροφικά και ερωτικά μ’ έναν άλλον άνθρωπο μπορείς να νιώσεις.

Και αυτό τελικά είναι και ο στόχος! Αγάπα τον άλλον όπως τον εαυτό σου έλεγε ο Χριστός (ή πιο εύκολα, αγάπα τον άλλον για να μπορέσεις να αγαπήσεις τελικά τον εαυτό σου).