Γυρίζω στο σπίτι από τη δουλειά και τον βρίσκω να παίζει. Άλλες φορές μόνος του, άλλες φορές με φίλους. Όταν είναι με φίλους στο σπίτι γίνεται χαμός. Παίζουν ποδόσφαιρο. Μέχρι το πρωί… Δεν είμαι υπερβολική, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που τον βρίσκει το χάραμα να βάζει γκολ και να χαίρεται.
Πολλές φορές τον έχω παρατηρήσει. Χαίρεται πραγματικά. Κατά τα άλλα, δεν κουνιέται. Μόνο στον καναπέ γυμνάζει τους αντίχειρές του με μεγάλη ευχαρίστηση. Κατά τα άλλα, γυμναστική μηδέν. Στην εικονική πραγματικότητα, είναι απόλυτα γυμνασμένος, με άριστη φυσική κατάσταση και σκοράρει ακόμα και αρκετά μέτρα έξω από τη μεγάλη περιοχή. Νιώθει σημαντικός! Δεν είναι ψέμα. Το νιώθει. Το πιστεύει.
Κι ας είναι 36. Παίζει ακόμα με την ίδια χαρά που παίζει κι ο ανηψιός μου που δεν έχει ακόμα ούτε τα μισά του χρόνια. Καμιά φορά, τσιρίζει: “Έλα, έλα να δεις μια γκολάρα που έβαλα”. Απόλυτα σουρεαλιστικό! Η ομαδούλα του βάζει 6 γκολ στην πανίσχυρη Μπαρτσελόνα. Μας δουλεύει; Αυτά δεν γίνονται ούτε στα παραμύθια…
Χθες, ήταν όμως πρώτη είδηση σχεδόν παντού. Κυκλοφόρησε το καινούριο Pro!!!! Oι άντρες όλου του πλανήτη το περίμεναν. Ρίγη ηδονής. Ραντεβού. “Το βράδυ όλοι σπίτι μου!”. Πανικός. Ρίγη ευτυχίας. Καινούριο, εξελιγμένο παιχνίδι. Ουάου!
Κι εγώ το ήξερα. Από προχθές. Μου το ανακοίνωσε, ότι ΘΑ κυκλοφορήσει με τρελό ενθουσιασμό. Το είχε παραγγείλει ήδη.
Τον ζηλεύω. Τους ζηλεύω. Παίζουν. Σαν παιδιά παίζουν. Γυρίζουν από τη δουλειά, τρώνε και παίζουν με τα άλλα παιδάκια… ή μόνοι τους. Προσηλωμένοι. Απόλυτα αφοσιωμένοι. Τσεκάρουν τα καινούρια γραφικά και τρελαίνονται. Τα μάτια τους αστράφτουν.
Και τα γυναικεία μάτια αστράφτουν, αλλά όχι με κάτι που στοιχίζει τόσο λίγο. Εμάς τα μάτια αστράφτουν με κάτι καλογυαλισμένα πανάκριβα ψηλοτάκουνα, με κάτι τσάντες που έχουν λίστες αναμονής και πολλά μηδενικά στην τιμή τους. Και δεν χαιρόμαστε σαν κοριτσάκια, αλλά σαν γυναίκες.
Δεν μαζευόμαστε πια για να παίξουμε. Μαζευόμαστε για να μιλήσουμε, να αναλύσουμε, να κρίνουμε, να παραπονεθούμε και καμιά φορά να γελάσουμε. Σαν γυναίκες. Σπάνια, πολύ σπάνια σαν κορίτσια.
Κι αν μερικές φορές αυτή του η άρνηση να μεγαλώσει με εκνευρίζει, αυτή του η παιδική αφέλεια με γοητεύει. Τους ζηλεύω. Εμένα, οι πανάκριβες Louboutin ή θα με στεναχωρήσουν γιατί δεν μπορώ να τις αγοράσω ή αν καταφέρω τελικά και τις αγοράσω θα με κάνουν να ξεχαστώ για λίγο… μετά θα λιμπιστώ κάτι άλλο. Μια τσάντα, ένα φόρεμα….
Εκείνοι είναι ολιγαρκείς. Μια νέα εξελιγμένη μορφή του Pro μια φορά το χρόνο. Και “χάνονται” στον κόσμο της μπάλας για ωωωωωρες. Χωρίς να βγάλουν “κιχ” ή βγάζοντας επιφωνήματα χαράς. Ή βρίζοντας τον αντίπαλο. Το πιστεύουν. Μπαίνουν, ζουν στον κόσμο του παιχνιδιού, ξεχνιούνται. Κι αυτό είναι μεγάλο ταλέντο.
Για αυτό όταν τσακωνόμαστε δεν είναι αυτός ο πρώτος που τηλεφωνεί. Παίζει pro και ξεχνιέται. Ενώ εγώ στέκομαι πάνω από το κινητό ή μιλάω με μια φίλη για αυτόν κοιτάζοντας κάθε τρεις και λίγο το κινητό. Εκείνος ούτε που κατάλαβε πως πέρασαν τρεις ώρες. Εγώ τις μέτρησα λεπτό, λεπτό.
Και στον κόσμο των γυναικών η νέα ταινία του Sex & the City ήταν είδηση πρωτοσέλιδου, αλλά δεν είναι το ίδιο. Στο τηλεφώνημά του, σηκώνεις το κινητό και του μιλάς. Στο τηλεφώνημά σου, δεν θα το σηκώσει… κι όταν ξαναπάρεις θα σου πει: δεν μπορούσα να μιλήσω, ΕΠΑΙΖΑ! Ένα ρήμα άμεσα συνδεδεμένο με τα παιδάκια. ΕΠΑΙΖΑ!
Αν πατήσει pause, θα είναι σύντομος. Θα σηκώσει το τηλέφωνο και θα είναι λακωνικός. “Έλα τώρα γιατί παίζω. Τα λέμε μετά…” Κι αν αντιδράσεις, αν δεν κατανοήσεις τη σημασία του παιχνιδιού… χαρακτηρίζεσαι. Όχι θετικά! Ως γκρινιάρα…
Γιατί παίζει… Αποφορτίζεται, ξεχνιέται, εκτονώνεται… και ίσως για αυτό δεν γκρινιάζει… γιατί ΠΑΙΖΕΙ ακόμα!
Της Ξένιας Ιωάννου
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
