Όταν αισθάνεσαι ότι έχεις γίνει ο γονιός στη σχέση και θέλεις να ξαναβρείτε την ισορροπία

Ξυπνάς και φτιάχνεις καφέ και για τους δυο. Του θυμίζεις το ραντεβού με τον οδοντίατρο. Τσεκάρεις αν πλήρωσε τους λογαριασμούς. Τον ρωτάς αν πήρε το φάρμακο του. Κάπου εκεί αρχίζεις να σκέφτεσαι «Μήπως έχω γίνει η μαμά του;». Δεν είναι κακό να φροντίζεις τον άλλον. Αλλά όταν η φροντίδα γίνεται μονόπλευρη, όταν νιώθεις ότι όλη η ευθύνη πέφτει πάνω σου, τότε μιλάμε για κάτι άλλο. Μιλάμε για εκείνο το άβολο σημείο που η σχέση σου θυμίζει περισσότερο γονιό-παιδί και λιγότερο ισότιμο σύντροφο.

Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Δε ξεκίνησε έτσι, σωστά; Στην αρχή μπορεί και να σε γοήτευε το χαλαρό του στυλ, η ανεμελιά του. Μπορεί να ήσουν εσύ ο πιο οργανωμένος, αυτός που έχει πάντα λίστα και πρόγραμμα. Στην πορεία, όμως, εκείνες οι διαφορές που στην αρχή σας έκαναν να ισορροπείτε, έγιναν βάρος. Δεν άλλαξε απαραίτητα ο άλλος. Άλλαξε η δυναμική. Άλλαξαν οι απαιτήσεις της καθημερινότητας. Κι εσύ βρέθηκες να σηκώνεις τα πάντα. Και να νευριάζεις. Και να μην καταλαβαίνει γιατί.

Δεν είναι τεμπελιά, είναι ιστορία ζωής

Πριν τον χαρακτηρίσεις ανώριμο ή τεμπέλη, σταμάτα και σκέψου: Πού μεγάλωσε; Τι έζησε; Όλοι μας κουβαλάμε κομμάτια της παιδικής μας ηλικίας. Κάποιοι μάθαμε να παίρνουμε τον έλεγχο γιατί δεν υπήρχε άλλος. Άλλοι μάθαμε να μην μιλάμε πολύ γιατί δεν υπήρχε χώρος για τη γνώμη μας. Μπορεί να είσαι εκείνη που έχει μάθει να κάνει τα πάντα μόνη της. Μπορεί εκείνος να έμαθε να αφήνεται γιατί ποτέ δεν του ζητήθηκε κάτι άλλο. Δεν έχει να κάνει μόνο με χαρακτήρα, έχει να κάνει και με εμπειρίες, με τραύματα, με μηχανισμούς άμυνας που δεν έχουμε καν καταλάβει ότι κουβαλάμε.

Η ώρα της ενδοσκόπησης (και της ειλικρίνειας)

Πριν τον κατηγορήσεις, ρίξε μια ματιά μέσα σου. Μήπως φοβάσαι να ζητήσεις βοήθεια; Μήπως έχεις μάθει να δείχνεις δυνατή ακόμα και όταν δεν αντέχεις; Μήπως όταν νιώθεις πως χάνεις τον έλεγχο, προσπαθείς να τον πάρεις πίσω μέσα από τον άλλον; Και πότε ήταν η τελευταία φορά που του είπες, όχι τι δεν κάνει, αλλά τι πραγματικά χρειάζεσαι; Όχι με θυμό. Με ειλικρίνεια και τρυφερότητα. Γιατί η διαφορά είναι τεράστια. Πολλές φορές, το πρόβλημα δεν είναι ο άλλος. Είναι το πώς προβάλλουμε πάνω του τις δικές μας ανασφάλειες.

Η κουβέντα που χρειάζεται να γίνει

Πιάστε μια κουβέντα –όχι μέσα στα νεύρα– για το πώς νιώθετε και οι δύο. Μιλήστε για τις οικογένειες σας, για τις προσδοκίες σας, για το τι θεωρείτε «φροντίδα» και τι «έλεγχος». Μιλήστε για ευθύνες, για ρόλους, για την ανάγκη να μοιράζεστε και όχι να επιβάλλετε. Μιλήστε για τις παιδικές εμπειρίες που διαμόρφωσαν τον καθένα σας. Δοκιμάστε να γράψετε μαζί μια λίστα με όλα τα «ενήλικα καθήκοντα» και πώς τα μοιράζεστε. Και φυσικά, αν όλα αυτά σας φαίνονται βουνό, μη διστάσετε να απευθυνθείτε σε έναν ειδικό. Η θεραπεία ζεύγους δεν είναι ταμπού, είναι εργαλείο.

Από την επιβίωση στην ομάδα

Η σχέση δεν είναι project ενός ατόμου. Δεν είναι ούτε αγώνας για το ποιος έχει δίκιο. Είναι δύο άνθρωποι που συνεργάζονται. Σκέψου τη σχέση σαν μια ομάδα. Ποιος κάνει τι καλά; Πού μπορεί να βοηθήσει περισσότερο; Ποια ευθύνη βαραίνει ποιον και γιατί; Κάντε το παιχνίδι δίκαιο. Βρείτε τρόπους να νιώθετε και οι δύο ότι συμβάλλετε, αλλά και ότι αναγνωρίζεστε. Πάρε χρόνο να αναγνωρίσεις πότε ενεργοποιούνται οι δικές σου ευαισθησίες και πώς αντιδράς – αυτό μόνο του μπορεί να αλλάξει όλη τη δυναμική. Και θυμήσου: το ζητούμενο δεν είναι να πάψει ο άλλος να είναι αυτό που είναι, αλλά να καταλάβεις γιατί εσένα σε επηρεάζει έτσι. Μόνο τότε μπορείς να μιλήσεις με αληθινή κατανόηση και να πάτε μαζί προς μια καλύτερη ισορροπία.

Γιατί όταν σταματήσεις να είσαι ο γονιός του άλλου, υπάρχει χώρος να ξαναγίνεις ο σύντροφός του. Και αυτό, είναι το πιο όμορφο κομμάτι της σχέσης. Όταν δε χρειάζεται να “διορθώνεις” τον άλλον, μπορείς επιτέλους να τον δεις όπως πραγματικά είναι. Και μέσα από αυτή την αληθινή ματιά, γεννιέται ξανά η οικειότητα, η εμπιστοσύνη και η σύνδεση που χρειαζόσασταν εξαρχής.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock