Δωροθέα Μερκούρη: Η ζήλια, οι επεισοδιακοί χωρισμοί και ο γάμος!

Αυθόρμητη, ευαίσθητη και εντυπωσιακή. Η Δωροθέα Μερκούρη στα 41 της χρόνια (είχε γενέθλια πριν λίγες μέρες) είναι στην πιο ώριμη και δημιουργική περίοδο της ζωής της και ετοιμάζεται για τη νέα ταινία που θα συμμετέχει και αναμένεται να βγει στους κινηματογράφους το Πάσχα του 2016.

Τι είναι όμως αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει; Χωρίς φόβο και αναστολές μιλά στο People και τον Γιώργο Πράτανο για τη ζήλια, τον έρωτα, το γάμο, τους άντρες και τους… επεισοδιακούς χωρισμούς!

Να του αρέσει η οικογένεια, τα φαγητά μου -γιατί μου αρέσει να μαγειρεύω- και να αναγνωρίζει τις σκληρές απαιτήσεις της δουλειάς μου. Ότι μπορεί να ταξιδέψω για τη δουλειά μου, να λείψω ακόμη και ένα μήνα. Θα πρέπει να αποδεχθεί αυτό το μειονέκτημα, που πολλοί άνδρες δεν το κάνουν. Και βέβαια το γεγονός πως δεν θα υπάρχει καθημερινότητα. Η καθημερινότητά μας διαρκεί περίπου 10 ημέρες. Μόνο στις διακοπές έχουμε καθημερινότητα. Βέβαια, για να κρατήσει μια σχέση θέλει πρόγραμμα. Να ξέρεις πότε θα πάτε για φαγητό μόνοι σας, πότε σινεμά… Δυσκολεύομαι με το αυστηρό πρόγραμμα, αλλά είναι σημαντικό. Στην Ελλάδα θα το λέγαμε αυτό «μοντέρνο», αλλά δεν πρέπει. Πολλές φορές ξεχνάμε πως υπάρχει ένας σύζυγος, μια γυναίκα, που έχουν και εκείνοι τις ανάγκες τους.

Βέβαια. Μου έχει συμβεί στο γάμο μου. Πολλές φορές έβαζα τον άλλο σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Και το έκανε και ο πρώην σύζυγος μου.

Ναι, πολύ. Όχι για το τελετουργικό, το νυφικό, αυτό το έχω κάνει. Μπορεί να είμαι με έναν άνθρωπο και να μην τον παντρευτώ ποτέ. Αλλά θα ήθελα ένα σύντροφο ζωής. Δεν ξέρω όμως αν θα τα καταφέρω.

Δεν ζηλεύω πολύ, αν έχω εμπιστοσύνη στον άλλο. Αλλά και η λίγη ζήλια είναι και μέρος της αγάπης. Αν δεν ζηλεύεις λίγο, δεν είσαι ερωτευμένος.

Γυναίκα και μητέρα είναι οι πιο δύσκολοι ρόλοι, ο πιο δύσκολος συνδυασμός..

Η μεγάλη μου κόρη μου τώρα είναι 15,5. Αυτή η ηλικία είναι δύσκολη. Όμως, και οι δύο κόρες μου προσπαθούν να μην με δυσκολεύουν. Και μπράβο τους που ανέχονται τους γονείς που έχουν. Είναι καλύτερες από εμένα και από τον μπαμπά τους. Εάν τα παιδιά δεν είναι το εξελιγμένο μας «μοντέλο», κάτι έχει πάει λάθος. Εκείνες για παράδειγμα, είναι καλές μαθήτριες, σε αντίθεση με εμένα. Δεν είμαι από τις μητέρες που κάθονται να διαβάσουν το παιδί τους. Αν χρειάζονται βοήθεια με φωνάζουν. Τις περισσότερες φορές, όμως, δεν έχω ιδέα. Αν μου δείξει τα μαθηματικά, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Στα καλλιτεχνικά μπορώ να βοηθήσω –η κόρη μου πηγαίνει σε ένα σχολείο που κάνει Θέατρο, Τέχνες. Είναι τυχερές γιατί πηγαίνουν σε ένα σχολείο που έχουν βοήθεια και μπορούν να κάνουν τα μαθήματα μόνες τους. Αισθάνομαι τυχερή που μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Βλέπω πολλά παιδιά να πηγαίνουν μετά το σχολείο φροντιστήριο. Είναι τρελό. Είναι όλη μέρα σχολείο και μετά φροντιστήριο.

Η μητέρα είναι η πρώτη γυναίκα με την οποία έχεις μια σχέση. Με αυτήν μαθαίνεις να αποκτάς σχέση με τις υπόλοιπες γυναίκες. Πρέπει να τα αφήνουμε τα παιδιά να έχουν αυτόν τον ανταγωνισμό, να τα αφήνουμε να τον υποφέρουν γιατί έτσι θα το ξεπεράσουν, κιόλας. Θα ήθελα να κάνουν περισσότερα και καλύτερα πράγματα από εμένα. Τις λέω «είσαι καλύτερη από εμένα, πιο όμορφη, πιο έξυπνη». Πολλές φορές, βέβαια, άλλα λέει η μαμά και άλλα ο μπαμπάς. Και τα παιδιά παίρνουν αντίθετες πληροφορίες. Αλλά επιμένω: «Να κάνετε τα πράγματα καλύτερα από εμάς». Δεν είμαστε κακοί γονείς, αλλά και ούτε οι καλύτεροι του κόσμου. «Καλύτεροι γονείς του κόσμου», δεν υπάρχει πουθενά.

Δεν θα μπορούσα να μείνω με κανέναν από αυτούς με τους οποίους ήμουν. Δεν μπορούσα και δεν μπορούσαν.

Γίνεται χαμός. Και έτσι πρέπει να χωρίζουμε. Δεν τελειώνουν ωραία. Είναι καλό γιατί κόβεις οριστικά. Είναι τελειωτικό. Και όταν μια κοπέλα που είναι πιτσιρίκι, κάνει δεύτερες σκέψεις και επιστρέφει σε μια σχέση, είναι και αυτό μέρος της μάθησης.

Είμαι καλλιτέχνης. Είναι άλλη η φύση μου. Δεν διαθέτω πολιτική φύση. Αυτό που κάνω είναι να προσφέρω κοινωνικά, μέσω πράξεων που δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς άλλος. Και θα μου άρεσε να συνεισφέρω πολύ παραπάνω, όταν μεγαλώσουν οι κόρες μου και κάνουν τη ζωή τους. Να είμαι κοντά σε πρόσφυγες, για παράδειγμα. Έχω ταξιδέψει σε τριτοκοσμικές χώρες, ξέρω τι συμβαίνει. Αυτή την κοινωνική συνείδηση προσπαθώ να τη μεταφέρω και στα παιδιά μου. Θέλω να ξέρουν τι γίνεται και πόσο τυχερά είναι. Τους το λέω καθημερινά. Δεν έγινε και κάτι, αν δεν έχουν τα παπούτσια ή το φόρεμα που θέλουν. Τα έχω κόψει αυτά , δεν σπαταλάω χρήματα. Έχω μάθει από αυτό που συνέβη στην Ελλάδα. Από μικρή να βοηθάω. Όταν ήμουν μικρή έκλεβα τα κουλουράκια που έφτιαχνε η γιαγιά μου να τα πηγαίνω στους Ρωμά που ζούσαν κοντά στο σπίτι μας.