Ίσως μιλάμε για έναν τοξικό σύντροφο, ίσως για μια φίλη – φίδι. Ναι, σου έκανε κακό. Ναι, σε πλήγωσε. Το καταλαβαίνω. Και σήμερα, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι το να συγχωρούμε δεν είναι εύκολο είναι όμως λυτρωτικό. Η ψυχοθεραπεύτρια Μαρίνα Μόσχα γράφει για τη σημασία της συγχώρεσης κι εμείς καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε πως το να κουβαλάμε θυμό μέσα μας για κάποιον απλά μας γεμίζει τοξίνες, μπλοκάρει το παρακάτω μας και μας κάνει κακό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πόσο εύκολο είναι να συγχωρέσουμε αυτόν που μας έχει πληγώσει; Πόσο εύκολα μπορούμε «να ξεχάσουμε, να ξεπεράσουμε και να πάμε παρακάτω» όταν έχουμε βιώσει συναισθήματα που μας πόνεσαν;
Η συγχώρεση κάνει καλό!
Έχουμε ακούσει πόσο λυτρωτικά λειτουργεί η συγχώρεση καθώς απελευθερωνόμαστε από τη δυσαρέσκεια ή το θυμό και άλλα δυσφορικά συναισθήματα που μας έχουν κατακλύσει. Και πολλοί πιστεύουν πως η συγχώρεση σημαίνει και συμφιλίωση παράλληλα, ότι σε συγχωρώ και συνεχίζω τη μορφή σχέσης που έχω μαζί σου. Όχι, δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε μία σχέση που μας κακοποιεί για παράδειγμα και να δεχόμαστε τις ίδιες βλαβερές συμπεριφορές από τον άλλον. Πράγματι, η συγχώρεση είναι ζωτικής σημασίας για την ψυχική μας υγεία, κυρίως όσων έχουν κακοποιηθεί. Μας “σπρώχνει” να προχωρήσουμε στη ζωή αντί να μένουμε “κολλημένοι συναισθηματικά” στην αδικία ή στο πιθανό τραύμα. Μάλιστα, έχει αποδειχθεί μέσα από έρευνες ότι ανεβάζει τη ψυχική διάθεση, ενισχύει την αισιοδοξία και μας προστατεύει από το θυμό, το στρες, το άγχος, την κατάθλιψη και την μετατραυματική διαταραχή, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως πρέπει να συγχωρούμε τους πάντες και τα πάντα, καθώς υπάρχει και ένα όριο. Έχει αποδειχθεί μέσα από έρευνες επίσης ότι ωφελεί τους καρδιαγγειακούς ασθενείς, μειώνοντας σημαντικά την αρτηριακή τους πίεση.
Διαφορετικά, με το να συγκρατούμε το θυμό και τη δυσαρέσκειά μας, οδηγούμε το σώμα μας να απελευθερώσει ορμόνες του στρες όπως την κορτιζόλη και την αδρεναλίνη, όποτε σκεφτόμαστε το άτομο που μας έχει πληγώσει. Αποτέλεσμα να υπάρχει μια σταθερή έκκριση αυτών των χημικών ουσιών που αυξάνει τα επίπεδα του στρες και του άγχους στον οργανισμό μας, μειώνοντας τη δημιουργικότητα, την επίλυση προβλημάτων αλλά και τη λειτουργικότητά μας.
Αυτο-συγχώρεση, μία δύσκολη κατάσταση!
Έχουμε μάθει όταν ακούμε τη λέξη συγχώρεση να αναφερόμαστε στους άλλους, εκείνους που μας πρόδωσαν και μας πόνεσαν ψυχικά ή και σωματικά. Και όμως, η συγχώρεση πολλές φορές έχει να κάνει με τον εαυτό μας. Το να συγχωρώ τον άλλον είναι σίγουρα δύσκολο αλλά και θετικό. Τι συμβαίνει όμως όταν χρειάζεται να αναλάβω την ευθύνη για δικά μου λάθη αλλά τα έντονα ενοχικά μου συναισθήματα σε συνδυασμό με την πιθανή ντροπή που μπορεί να αισθάνομαι με κατακλύζουν; Πόσο πιο δύσκολο μπορεί να είναι; Και όταν είμαι τελικά τόσο αυστηρός κριτής του εαυτού μου που νιώθω πως δεν μπορώ να συγχωρήσω τις “ανθρώπινες ατέλειές μου”;
Η διαδικασία της αυτο-συγχώρεσης μπορεί να είναι μια επώδυνη πρόκληση, αλλά βαθιά πολύτιμη. Το κλειδί στη διαδικασία είναι η ανάληψη της ευθύνης μου, η κατανόηση του γιατί αντέδρασα με τον συγκεκριμένο τρόπο ή γενικότερα αντιδρώ με τρόπους που δημιουργούν προβλήματα σε εμένα ή στους γύρω μου, όπως και η δική μου συμβολή στη διόρθωση της κατάστασης.
Η δυσκολία πηγάζει μέσα από τις πεποιθήσεις για τον εαυτό μου με τις οποίες και συνδέονται τα λάθη μου. Η αυτο-συγχώρεση συνήθως απαιτεί τον εντοπισμό αυτών των πεποιθήσεων και την αντιμετώπισή τους, μία καθόλου εύκολη κατάσταση…
Πώς μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου;
- Πρώτα από όλα, χρειάζεται να αναγνωρίσω ότι φταίω
- Αναλαμβάνω την ευθύνη των πράξεών μου και τα πιθανά τραύματα που μπορεί να προκάλεσα -εσκεμμένα ή μη
- Σκέφτομαι γιατί συνέβη το συγκεκριμένο γεγονός
- Παρατηρώ “τι κάνω και πώς το κάνω” και με πληγώνω
- Βρίσκω τρόπους να αποφύγω παρόμοια περιστατικά στο μέλλον
- Εστιάζω σε εμένα, στη σκέψη και στο συναίσθημα της συγχώρεσης
- Ζητώ συγγνώμη από τον εαυτό μου για τον τρόπο που φέρομαι και τελικά με πληγώνω
- Προσπαθώ να βελτιώσω τη ζωή του με ουσιαστικό τρόπο
Ασφαλώς και δεν είναι εύκολο να συγχωρήσω, όταν πονάω ψυχικά, ούτε αυτόν που μου προκαλεί την επώδυνη κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, ούτε και τον εαυτό μου. Και μπορεί ο θυμός να μου “απαγορεύει” να προχωρήσω σε συγχώρεση, από φόβο μήπως και …”κυλήσω” ξανά. Ίσως ο θυμός και η οργή μου να λειτουργούν αμυντικά, “προστατευτικά” για να κρατήσω μία σχετική απόσταση από το ερέθισμα που με πληγώνει. Παρόλα αυτά, μου ρουφάνε ενέργεια και μέσω των στρεσογόνων ορμονών -όπως είδαμε παραπάνω- μου δημιουργούν δυσλειτουργία. Εξαρτάται από εμένα λοιπόν το που θέλω να σταθώ: να κολλήσω στην παρούσα στρεσογόνα κατάσταση, στο θυμό και στην οργή μου ή να …πάω παρακάτω;
Και αν αποφασίσω να πάω παρακάτω και νιώθω πως δεν μπορώ να το διαχειριστώ, η βοήθεια ειδικού θα φανεί πολύτιμη στην αναγνώριση και διαχείριση αυτής της τόσο δύσκολης συγχώρεσης!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
