Μεγάλες προσδοκίες ή αλλιώς το «ροζ» σύννεφο. Τι κάνουμε με αυτό;

Προσδοκίες! Είναι γεγονός ότι στη διάρκεια της ζωής μας δημιουργούμε πολλές προσδοκίες για το «πώς πρέπει» να είναι οι σχέσεις μας και πώς πρέπει να μας συμπεριφέρονται οι άλλοι. Μάλιστα, οι περισσότερες προσδοκίες είναι τόσο καλά σφηνωμένες στο μυαλό, στη σκέψη μας που πέφτουν έξω από τη συνειδητή επίγνωση, αγνοώντας την πραγματικότητα. Αποτέλεσμα να επηρεάζουν δυναμικά τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούμε και ανταποκρινόμαστε στους άλλους. Οι ανεξέλεγκτες προσδοκίες μπορεί να είναι αχαλίνωτες, ειδικά στο πλαίσιο των σχέσεων, να μας γεμίζουν απογοήτευση και δυσαρέσκεια. Μήπως τελικά δεν είναι υγιές ή τόσο «καλό» να έχουμε υψηλές προσδοκίες από τον εαυτό μας ή τους άλλους;

Δυστυχώς, είναι εύκολο να παγιδευτούμε σε έναν φαύλο κύκλο όταν δεν έχουμε την επίγνωση ή τα εργαλεία που χρειαζόμαστε για να ανταποκριθούμε προσαρμοστικά σε ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι έχουμε αισθανθεί απογοήτευση, ψυχικό πόνο ή ακόμα και οργή όταν η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται έντονα στις προσδοκίες μας, σε αυτό που περιμένουμε από τους άλλους. Κυρίως όταν ένα αγαπημένο πρόσωπο δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που εμείς περιμέναμε από εκείνο, στις προσδοκίες που είχαμε από εκείνο ενώ εμείς κάναμε αυτό που «έπρεπε».

Οι βαθιά οδυνηρές ανεκπλήρωτες προσδοκίες μέσα στις σχέσεις μπορούν να προκαλέσουν συναισθηματική πληγή, ιδίως όταν νιώθουμε ότι παραμελούνται, προδίδονται ή εγκαταλείπονται. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι όταν οι προσδοκίες για τη σύνδεση, το πάθος και το πεπρωμένο δεν εκπληρώνονται, η ικανοποίηση και η δέσμευση μέσα στις σχέσεις υπονομεύονται. Μερικές φορές, οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες μπορεί να θεωρηθούν ως σημάδι ότι δεν είμαστε καλά με έναν σύντροφο. Ωστόσο, συχνά, λόγω των κοινωνικών μας συνθηκών σχετικά με τις ρομαντικές σχέσεις, οι προσδοκίες από τη σχέση μπορεί να είναι μη ρεαλιστικές ή υπερβολικά ρομαντικές με τρόπους που καθιστούν σχεδόν αδύνατο να ικανοποιηθούν από έναν σύντροφο, δημιουργώντας δυσαρέσκεια και απογοήτευση.

Πόσοι από εμάς περιμέναμε ότι αν ο σύντροφός μας μας αγαπούσε πραγματικά, θα έπρεπε να μπορεί να διαβάζει το μυαλό μας; ή ότι αν είμαστε σε μια «καλή» σχέση, θα πρέπει να υπάρχουν λίγες ή καθόλου συγκρούσεις; ή ότι για να είναι ο σύντροφός μου η αδερφή ψυχή, θα πρέπει να απολαμβάνει τις ίδιες δραστηριότητες που κάνω, θα θέλει να κάνει τα ίδια πράγματα που μου αρέσουν, ότι θα «θυσιάσει» πιθανά κάποια δικά του «θέλω» για χάρη μου; Ή ότι πρέπει να ξέρει τι χρειάζομαι, χωρίς να του το πω, λες και εκτελεί χρέη …μάντη; Και ούτω καθεξής.

Το πρόβλημα με τις προσδοκίες στις σχέσεις δεν είναι ότι έχουμε επιθυμίες, ανάγκες ή όρια (τα οποία είναι απολύτως απαραίτητα για την υγιή λειτουργία της σχέσης), αλλά μάλλον, το πρόβλημα είναι η συναισθηματική συνέπεια και η ταλαιπωρία όταν οι προσδοκίες είναι απαρατήρητες, αδιαμφισβήτητες και επανειλημμένα ανεκπλήρωτες. Το μυαλό μας σχεδόν πάντα ερμηνεύει και αποδίδει πρόσθετο νόημα στο γιατί παραμένουν ανεκπλήρωτες, γεγονός που ενισχύει τη συναισθηματική δυσφορία.

Κείμενο: Μαρίνα Μόσχα