Ή τουλάχιστον πως μπορείς να μειώσεις τις πιθανότητες.
Οι λόγοι που οδηγούν στην απιστία είναι και οι τρόποι που μπορείς να τη γλιτώσεις. Άρα, δεν έχεις παρά να προστατέψεις τη σχέση σου ή το γάμο σου, από τους “λόγους”.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πρίγκιπας που ζούσε σε έναν πύργο με την πριγκίπισά του. Χρόνια παντρεμένοι. Από έρωτα παντρεμένοι. Αγαπημένοι…
Κάθε πρωί ξυπνούσαν και πήγαιναν μια βόλτα με τα άλογά τους στο βασίλειό τους. Η πριγκίπισσα γκρίνιαζε συνεχώς. “Γιατί κοίταξες τη χωριατοπούλα; Μην τρέχεις; Δεν μου αρέσει αυτό το στέμμα που διάλεξες να φορέσεις σήμερα. Μην τρέχεις, είπα! Γιατί ήρθαμε εδώ; Πάντα ότι θέλεις εσύ γίνεται; Πάλι βόλτα με τα άλογα; Τι με έφερες εδώ, αφού ξέρεις ότι δεν τους συμπαθώ τους χωρικούς…” Η πριγκίπισσα γκρίνιαζε συνεχώς. Όλα όσα την ενοχλούσαν, έβρισκε πάντα το λάθος τρόπο και τον λάθος χρόνο να τα πει. Ήταν σαν να τον κατηγορούσε συνεχώς. Ο πρίγκιπας είχε μια συνεχόμενη μουρμούρα στο μυαλό του. Κι ένιωθε αποτυχημένος. Όλο του γκρίνιαζε η πριγκίπισά του. Ένιωθε ότι δεν είναι ικανός να την κάνει ευτυχισμένη. Άρχιζε να του σπάει τα νεύρα αυτή η συνεχόμενη επιθετικότητα στα αφτιά του… “Μπα! Από πότε; Δεν κατάλαβα! Πες μας τώρα ότι έχεις και παράπονο; Εγώ φταίω; Ε; Εγώ φταίω ή εσύ που δεν σκέφτεσαι καθόλου…”
Όταν γυρίζανε σπίτι… η αδιαφορία είχε για τα καλά θρονιαστεί στο παλάτι τους. Εκείνη ασχολούνταν με τον εαυτό της κι εκείνος με τα δικά του. Δεν μιλούσαν πια, δεν συζητούσαν, δεν μοιράζονταν. Δεν την ένοιαζε και τόσο τι έγινε με τις δουλειές του. Δεν τον ένοιαζε πλέον πως πέρασε τη μέρα της.
Καμία συναισθηματική επαφή πια στο παραμύθι τους. Οι ώρες, οι μέρες απλά περνούσαν. Απλά ζούσαν μαζί. Δεν πετάριζε η καρδιά της κάθε φορά που τον έβλεπε. Τον είχε συνηθίσει. Δεν ήταν ο πρίγκιπάς της πια. Ήταν αυτός. Αυτός που ζούσε μαζί του καθημερινά. Καμία όρεξη να τρέξει να τον αγκαλιάσει. Καμία επιθυμία να ορμήξει να τον φιλήσει. Ένα τυπικό γεια όταν έμπαινε στο παλάτι και συνέχιζε τις ασχολίες της.
Και για να είμαστε και απόλυτα ειλικρινής, η πριγκίπισα είχε παχύνει. Είχε παραμελήσει τον εαυτό της. Δεν πρόσεχε την εικόνα της. Δεν είχε καμία όρεξη. Ποιος θα τη δει άλλωστε; Ο πρίγκιπας θα την έβλεπε. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό πια. Είχε αφεθεί, είχε χάσει το κίνητρο. Είχε ξεχάσει το μακιγιάζ. Κυκλοφορούσε ολημερίς αχτένιστη, με κάτι πιτζάμες, ασχολούνταν με τα λουλούδια της, δεν του χαμογελούσε και συνεχώς κάτι μασουλούσε. Αυτή ήταν η ευχαρίστησή της.
Όχι το σεξ. Δεν ήθελε σεξ πια. Δεν είχε καμία όρεξη. Η σεξουαλική τους ζωή είχε βαλτώσει. Καμία προσπάθεια από καμία πλευρά. Ούτε εκείνη, ούτε εκείνος. Έτρωγαν αμίλητοι, έλεγαν καληνύχτα, έπιανε ο καθένας την πλευρά του και κοιμόντουσαν.
Θα μπορούσες να πεις, ότι μερικές φορές ένιωθε έως και αποστροφή για τον πρίγκιπά της. Κι εκείνος. Υπήρχαν φορές, που ο τρόπος με τον οποίο την κοιτούσε, της έμοιαζε προσβλητικός. Σαν να της κακοχαρακτήριζε με ένα και μόνο βλέμμα.
Και μια μέρα… ήχησαν οι σάλπιγγες. Συναγερμός! Απιστία στο βασίλειο. Απιστία στο βασίλειο.
Σενάριο 1o
Η πρίγκιπισα έκλαιγε. Πληγώθηκε πολύ. Έτρεχε στους διαδρόμους με δάκρυα στα μάτια, έσπαγε πανάκριβες πορσελάνες και φώναζε “γιατί;”. Γιατί ο πρίγκιπας αναζήτησε τη σεξουαλική επαφή έξω από το γάμο; Γιατί; Τι έφταιξε; Τι λάθος έκανε; Τι;
Σενάριο 2o
Ο πρίγκιπας κλείστηκε στον εαυτό του. Πονούσε. Δεν μιλούσε σε κανέναν. Δεν έβγαινε από το παλάτι. Το βασίλειό τους είχε βυθιστεί στη θλίψη. Γιατί; Γιατί η πριγκίπισά του τον πρόδωσε; Τι έκανε λάθος; Τις της έλειπε; Γιατί αναζήτησε τη συναισθηματική επένδυση έξω από το παραμύθι τους;
ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΠΙΣΤΙΑ
Συνήθως περιστασιακή. Και βιώνεται εντελώς διαφορετικά (και τα δύο μέλη της σχέσης) από ότι η απιστία που συμβαίνει σταθερά και επαναλαμβανόμενα.
ΨΥΧΙΚΗ ΑΠΙΣΤΙΑ
Βασίζεται σε συναισθηματικές ανάγκες και δεν την χαρακτηρίζει η “σεξουαλική φυγή”, αλλά οι επιθυμίες σε βαθύτερο ψυχικό επίπεδο.
ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ
H σεξουαλική απιστία δεν είναι τόσο επιφανειακή και σαρκική. Ούτε χαρακτηρίζεται από παρορμητισμό. Η γυναίκα αναζητά το συναίσθημα, τον άνθρωπο που θα της δείξει ενδιαφέρον. Εκείνον που θα την ακούσει, θα τη φλερτάρει, θα την κάνει να νιώσει μοναδική έστω και για λίγο. Αυτό θα τη γοητεύσει.
ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΑ
Πρωταγωνιστεί η ηδονή, η σαρκική ικανοποίηση. Αναζητά την επιβεβαίωση του αντρισμού του.
Της Ξένιας Ιωάννου
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΕΣΥ ΤΙ ΛΕΣ;
Τα σχόλια είναι κλειστά.
an kai polles fores exw katakrinei kai sxoliasei arnhtika kapoia arthra sas!afth th fora den mporw para na sas pw sygxarhthria gia to eyrhmatiko sas arthro..apo ton titlo mexri kai ton tropo grapsimatos sas..akoma kai sto mati etsi opws exete parathesei tis aposeis sas kai thn diaforopoihsh ths apistias se antres kai gynaikes..kai pali mpravo!!synexiste etsi..
Ωραία τα παραμύθια και οι θεωρίες ,στην πραγματική ζωή όμως με πραγματικούς ανθρώπους τι γίνετε όταν η πριγκίπισα στέκετε λαμπάδα αναμένη δίπλα στον σύντροφο πρίγκηπα της ,όταν τον σέβετε,τον υπολογίζει ,στέκετε δίπλα του σε όλα,το σεξ είναι καταπληκτικό και ένα απόγευμα μαθαίνει ότι μπήκαν κάτι χωριατοπούλες στην παρέα?
Anna, ο άντρας κατά κανόνα είναι μια παράξενη οντότητα που αναζητά αυτό που δεν (μπορεί να) έχει μια δεδομένη περίοδο. Όταν σ’ ένα σπίτι συνεχώς τον κατακρίνει και τον ευνουχίζει η σύντροφός του, αυτός θα πέσει εύκολα σε μια γυναίκα που θα τον βλέπει θεό και θα του δώσει ζεστασιά. Από την άλλη, όταν η σύντροφος τον βλέπει τέλειο όπως κι αν είναι αυτός, και τον στηρίζει, ποτέ δεν θα αντιπαρατεθεί μαζί του ούτε για πλάκα, τότε αυτός θα ψάξει για μια γυναίκα με την οποία μπορεί να κοντραριστεί και λίγο, κάτι που μετά μπορεί να βγει σε σεξ και μια σχέση με υγιή (ή όχι) ανταγωνισμό.
ʼννα συμφωνώ μαζί σου. Υδροχόε, και έτσι και αλλιώς χαμένες;;;;
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλα όσο τα παρουσιάζει το άρθρο. Και φυσικά δεν γίνεται να ενοχοποιούμε τις γυναίκες για όλα. Για την απιστία του άνδρα δεν φταίει η γυναίκα του, που δεν τον στηρίζει, δεν τον θαυμάζει αρκετά, δεν τον επιβεβαιώνει σαν άντρα, δεν τον έχει σαν πασά στο σπίτι, δεν τον φροντίζει, δεν του κάθεται όποτε της το ζητά εκείνος κλπ. Γνωρίζω περιπτώσεις γυναικών που ήταν άψογες και ακολουθούσαν με ακρίβεια τον παραδοσιακό γυναικείο τους ρόλο, ωστόσο την απιστία δεν τη γλίτωσαν. Τι συμβαίνει λοιπόν; Μήπως τελικά η απιστία είναι ζήτημα προσωπικής ανασφάλειας του συντρόφου, ο οποίος θεωρεί πως μία γυναίκα δεν είναι ποτέ αρκετή και πως πάντα εκεί έξω υπάρχει κάτι πιο ενδιαφέρον; Μήπως φταίνε τα πατριαρχικά στερεότυπα με τα οποία μεγαλώνουν άνδρες και γυναίκες και σύμφωνα με αυτά ο άνδρας πρέπει να επιβεβαιώνει τον ανδρισμό του πετώντας από κανάρα σε κανάρα, ενώ η γυναίκα να τον περιμένει ως πιστή Πηνελόπη να επιστρέψει; Όταν ο άνδρας ακούει από μικρός πως είναι βλάκας όποιος μένει με μία γυναίκα σε όλη την υπόλοιπη ζωή του (η γνωστή ανοησία “δεν μπορείς να τρως το ίδιο φαγητό κάθε μέρα, το βαριέσαι!”), θα το εσωτερικεύσει και θα πορευτεί με αυτή την πεποίθηση σε όλη τη ζωή του. Έχει δηλαδή από την κοινωνία το ελεύθερο να απιστήσει, γι’ αυτό και θα το κάνει, ανεξάρτητα από την ποιότητα της σχέσης με τη σύντροφό του. Αν όλοι οι παντρεμένοι απιστούσαν, επειδή πραγματικά η σχέση με τη σύζυγο είναι απαίσια, θα χώριζαν κιόλας. Δεν συμβαίνει όμως αυτό! Συνεπώς, υπάρχουν στη μόνιμη σχέση τους αρκετά καλά στοιχεία (για να μην πω πολλά), τα οποία δεν θα ρισκάρουν να χάσουν χωρίζοντας. Α, και κάτι άλλο: οι γυναίκες δεν κάνουμε σεξ, επειδή μας το ζητά ο σύντροφός μας ή επειδή θέλουμε απλώς να τον ικανοποιήσουμε, ώστε να μην το αναζητήσει αλλού. Είναι τόσο ανόητη και παλιομοδίτικη αυτή η αντίληψη! Δεν κάνουμε αγγαρεία οι γυναίκες στο κρεβάτι, ας το καταλάβουν όλοι αυτό. Η σεξουαλικότητά μας είναι περισσότερο ισχυρή από όσο νομίζουν οι άνδρες και φυσικά δεν μειώνεται εξαιτίας της μητρότητας ή άλλων συνθηκών (πχ εμμηνόπαυση). Έχουμε κι εμείς επιθυμίες που θέλουμε να ικανοποιήσουμε κι όταν αρνούμαστε με κλασικές δικαιολογίες (πχ πονοκέφαλος), τότε ο σύντροφος πρέπει να μπει σε σκέψεις, γιατί ενδεχομένως τον έχουμε βαρεθεί και δεν μας ικανοποιεί πια. Σταματήστε λοιπόν να δημοσιεύετε τέτοιου είδους άρθρα, γεμάτα παρωχημένες αντιλήψεις που ενοχοποιούν μόνο τις γυναίκες και χρεώνουν σε εκείνες την αποτυχία μιας σχέσης. Φταίνε σε μεγάλο βαθμό και οι άνδρες, ας το συνειδητοποιήσουμε αυτό κι ας μάθει να αναλαμβάνει ο καθένας τις ευθύνες του.