Πώς μπορείς να γλιτώσεις την απιστία… και να μην χαλάσει το παραμύθι σου

Οι λόγοι που οδηγούν στην απιστία είναι και οι τρόποι που μπορείς να τη γλιτώσεις. Άρα, δεν έχεις παρά να προστατέψεις τη σχέση σου ή το γάμο σου, από τους “λόγους”.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πρίγκιπας που ζούσε σε έναν πύργο με την πριγκίπισά του. Χρόνια παντρεμένοι. Από έρωτα παντρεμένοι. Αγαπημένοι…

Κάθε πρωί ξυπνούσαν και πήγαιναν μια βόλτα με τα άλογά τους στο βασίλειό τους. Η πριγκίπισσα γκρίνιαζε συνεχώς. “Γιατί κοίταξες τη χωριατοπούλα; Μην τρέχεις; Δεν μου αρέσει αυτό το στέμμα που διάλεξες να φορέσεις σήμερα. Μην τρέχεις, είπα! Γιατί ήρθαμε εδώ; Πάντα ότι θέλεις εσύ γίνεται; Πάλι βόλτα με τα άλογα; Τι με έφερες εδώ, αφού ξέρεις ότι δεν τους συμπαθώ τους χωρικούς…” Η πριγκίπισσα γκρίνιαζε συνεχώς. Όλα όσα την ενοχλούσαν, έβρισκε πάντα το λάθος τρόπο και τον λάθος χρόνο να τα πει. Ήταν σαν να τον κατηγορούσε συνεχώς. Ο πρίγκιπας είχε μια συνεχόμενη μουρμούρα στο μυαλό του. Κι ένιωθε αποτυχημένος. Όλο του γκρίνιαζε η πριγκίπισά του. Ένιωθε ότι δεν είναι ικανός να την κάνει ευτυχισμένη. Άρχιζε να του σπάει τα νεύρα αυτή η συνεχόμενη επιθετικότητα στα αφτιά του… “Μπα! Από πότε; Δεν κατάλαβα! Πες μας τώρα ότι έχεις και παράπονο; Εγώ φταίω; Ε; Εγώ φταίω ή εσύ που δεν σκέφτεσαι καθόλου…”

Όταν γυρίζανε σπίτι… η αδιαφορία είχε για τα καλά θρονιαστεί στο παλάτι τους. Εκείνη ασχολούνταν με τον εαυτό της κι εκείνος με τα δικά του. Δεν μιλούσαν πια, δεν συζητούσαν, δεν μοιράζονταν. Δεν την ένοιαζε και τόσο τι έγινε με τις δουλειές του. Δεν τον ένοιαζε πλέον πως πέρασε τη μέρα της.

Καμία συναισθηματική επαφή πια στο παραμύθι τους. Οι ώρες, οι μέρες απλά περνούσαν. Απλά ζούσαν μαζί. Δεν πετάριζε η καρδιά της κάθε φορά που τον έβλεπε. Τον είχε συνηθίσει. Δεν ήταν ο πρίγκιπάς της πια. Ήταν αυτός. Αυτός που ζούσε μαζί του καθημερινά. Καμία όρεξη να τρέξει να τον αγκαλιάσει. Καμία επιθυμία να ορμήξει να τον φιλήσει. Ένα τυπικό γεια όταν έμπαινε στο παλάτι και συνέχιζε τις ασχολίες της.

Και για να είμαστε και απόλυτα ειλικρινής, η πριγκίπισα είχε παχύνει. Είχε παραμελήσει τον εαυτό της. Δεν πρόσεχε την εικόνα της. Δεν είχε καμία όρεξη. Ποιος θα τη δει άλλωστε; Ο πρίγκιπας θα την έβλεπε. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό πια. Είχε αφεθεί, είχε χάσει το κίνητρο. Είχε ξεχάσει το μακιγιάζ. Κυκλοφορούσε ολημερίς αχτένιστη, με κάτι πιτζάμες, ασχολούνταν με τα λουλούδια της, δεν του χαμογελούσε και συνεχώς κάτι μασουλούσε. Αυτή ήταν η ευχαρίστησή της.

Όχι το σεξ. Δεν ήθελε σεξ πια. Δεν είχε καμία όρεξη. Η σεξουαλική τους ζωή είχε βαλτώσει. Καμία προσπάθεια από καμία πλευρά. Ούτε εκείνη, ούτε εκείνος. Έτρωγαν αμίλητοι, έλεγαν καληνύχτα, έπιανε ο καθένας την πλευρά του και κοιμόντουσαν.

Θα μπορούσες να πεις, ότι μερικές φορές ένιωθε έως και αποστροφή για τον πρίγκιπά της. Κι εκείνος. Υπήρχαν φορές, που ο τρόπος με τον οποίο την κοιτούσε, της έμοιαζε προσβλητικός. Σαν να της κακοχαρακτήριζε με ένα και μόνο βλέμμα.

Και μια μέρα… ήχησαν οι σάλπιγγες. Συναγερμός! Απιστία στο βασίλειο. Απιστία στο βασίλειο.

Η πρίγκιπισα έκλαιγε. Πληγώθηκε πολύ. Έτρεχε στους διαδρόμους με δάκρυα στα μάτια, έσπαγε πανάκριβες πορσελάνες και φώναζε “γιατί;”. Γιατί ο πρίγκιπας αναζήτησε τη σεξουαλική επαφή έξω από το γάμο; Γιατί; Τι έφταιξε; Τι λάθος έκανε; Τι;

Ο πρίγκιπας κλείστηκε στον εαυτό του. Πονούσε. Δεν μιλούσε σε κανέναν. Δεν έβγαινε από το παλάτι. Το βασίλειό τους είχε βυθιστεί στη θλίψη. Γιατί; Γιατί η πριγκίπισά του τον πρόδωσε; Τι έκανε λάθος; Τις της έλειπε; Γιατί αναζήτησε τη συναισθηματική επένδυση έξω από το παραμύθι τους;

Συνήθως περιστασιακή. Και βιώνεται εντελώς διαφορετικά (και τα δύο μέλη της σχέσης) από ότι η απιστία που συμβαίνει σταθερά και επαναλαμβανόμενα.

Βασίζεται σε συναισθηματικές ανάγκες και δεν την χαρακτηρίζει η “σεξουαλική φυγή”, αλλά οι επιθυμίες σε βαθύτερο ψυχικό επίπεδο.

H σεξουαλική απιστία δεν είναι τόσο επιφανειακή και σαρκική. Ούτε χαρακτηρίζεται από παρορμητισμό. Η γυναίκα αναζητά το συναίσθημα, τον άνθρωπο που θα της δείξει ενδιαφέρον. Εκείνον που θα την ακούσει, θα τη φλερτάρει, θα την κάνει να νιώσει μοναδική έστω και για λίγο. Αυτό θα τη γοητεύσει.

Πρωταγωνιστεί η ηδονή, η σαρκική ικανοποίηση. Αναζητά την επιβεβαίωση του αντρισμού του.

Της Ξένιας Ιωάννου