Βίκυ 25 – Τον παντρεμένο φυγείν αδύνατον!

Υπάρχει αυτή η κοινοτοπία, πως δεν επιλέγουμε ποιον θα ερωτευτούμε. Μακάρι να λειτουργούσε η μαγική ασφαλιστική δικλείδα που λέγεται αυτοπροστασία. Και μακάρι η λογική να μπορούσε πάντα να συγκρατήσει το συναίσθημα. Θα γλιτώναμε ενδεχομένως πολλές από τις πληγές που μας κληροδότησαν οι άδοξοι (και αδιέξοδοι) έρωτες μας.

Σε μια τέτοια κατάσταση σπάνια μπαίνεις απολύτως συνειδητά. Και δεν το λέω για να δικαιολογηθώ. Και εγωιστικά να το δεις, ξέρεις πως το πιθανότερο είναι να βγεις χαμένη. Πως θα καταλήξεις έκθετη και πληγωμένη όταν κλείσει η παρένθεση και εκείνος κατά πάσα πιθανότητα επιστρέψει σε εκείνη που εξέθετε ανεπανόρθωτα με το πέρασμα του από ξένα κρεβάτια.

Τον ερωτεύτηκα με το που τον είδα. Άστραψε τη ζωή μου, τη φώτισε. Αντιστάθηκα όσο μπορούσα στο -αρχικά- διακριτικό του φλερτ. Ένα χρόνο και έλεγα μόνο “όχι”. Κολακευόμουν από την επιμονή του. Και εκχωρούσα λίγο από τον εαυτό μου κάθε μέρα που περνούσε. Τον ήθελα τόσο που ένιωθα να πονάω. Ατελείωτες συζητήσεις, αναγνωριστικές. Εγώ σε μια μόνιμη άμυνα. Βλέπετε ακόμη λειτουργούσε το αίσθημα της αυτοσυντήρησης.

Μέχρι που παραδόθηκα άγαρμπα και ολοκληρωτικά, πάνω στην ώρα που είχα αρχίσει να ελπίζω πως θα κατάφερνα να αντισταθώ. Μέχρι τότε, είχα σχέση. Σχέση που λειτουργούσε ως ανάχωμα, ως δικαιολογία για να αποφεύγω εκείνη τη συνάντηση που τόσο φοβόμουν ότι θα αποκάλυπτε πόσο ευάλωτη ήμουν. Και μια μέρα απλώς δε με ένοιαζε. Ήμουν διατεθειμένη να ρισκάρω τα πάντα. Τελείωσα με τις εκκρεμότητες, χώρισα σε χρόνο dt και έπεσα με φόρα στην αγκαλιά του.

Ζωή παράνομη, σεξ, ψέματα και… ατελείωτες δικαιολογίες. Ό,τι ήθελε εκείνος, όποτε το ήθελε, όπως το ήθελε. Και εγώ να υπακούω μονίμως και να προσπαθώ να προσαρμοστώ στις συνθήκες. Ένα συνεχές κρυφτό. Τόσο εξαντλητικό όσο και το να προσποιείσαι ότι δεν σε πειράζει να είσαι η εναλλακτική. Η δεύτερη. Πάντα σε πειράζει. Ό,τι κι αν πεις. Πάντα ελπίζεις πως κάτι θα συμβεί και ξαφνικά θα μεταμορφωθείς σε προτεραιότητα. Και δε συμβαίνει.

Φταίω. Πρώτα απ’ όλα γιατί με εξέθεσα σε κίνδυνο. Δεύτερον γιατί συμπεριφέρθηκα με την αφέλεια έφηβης κι αυτό με πονάει περισσότερο απ’ όλα. Δεν διεκδικώ κανένα όσκαρ πρωτοτυπίας, η εξέλιξη ήταν αυτή που όλοι περίμεναν κι εγώ προσπαθούσα να προσποιηθώ ότι δεν έβλεπα. Μετά από ένα χρόνο αποφάσισε πως δε μπορούσε να λέει άλλα ψέματα. Έτσι είπε δηλαδή. Εγώ να πέσω να πεθάνω. Που θα έχανα το κελεπούρι. Τόσο ηλίθια.

Ο κόσμος είναι μικρός και δε σε προστατεύει απ’ αυτό που νιώθεις πως δε μπορείς να αντέξεις. Σε μια βδομάδα είχε άλλη. Ή μπορεί και νωρίτερα. Εμένα πάντως τόσο μου πήρε να το μάθω. Νέο αίμα. Μικρότερη. Εννοείται. Και ο γάμος γάμος. Για να μην ξεχνιόμαστε.